Húnavaka - 01.05.2015, Page 155
H Ú N A V A K A 153
verið á Helgastöðum í Víðidal
og grafreitur. Hafa menn fyrir
satt að sést hafi mannabein í
árbakkanum þar sem kirkju-
garður á að hafa verið og áin er
sífellt að brjóta. Væri hér um
verðugt rannsóknarefni að ræða
fyrir fornfræðinga.
Á Gvendarstöðum bjuggu
Þóra og Hannes aðeins í þrjú ár
eða frá 1895 til 1898. Og enn er
haldið lengra norður á bóginn
því að næsti áfangastaður er Hryggir í Hryggjadal eða á Staðarfjöllum. Er þar
síst búsældarlegra um að litast en á Gvendarstöðum og í Móbergsseli. Túnið
örlítið og upp úr því grjót víðsvegar. Skammt fyrir neðan bæinn rennur áin
sem á upptök sín fremst á Víðidal. Eru klettabelti að ánni báðum megin, svört
og ógnvekjandi, ógeng. Það undur hefur þó gerst að klettabelti þessi hafa verið
klifin og það af sofandi manneskju! En svo er mál með vexti að Jónína, systir
Sveins, þá unglingur, gekk í svefni þessa leið. Sagt hefur verið að fólk komist
það í svefni sem því er ekki fært í vöku. Þarna sannaðist það áþreifanlega. Til
sjávar fellur áin norðan við Sauðárkrók og nefnist þá Gönguskarðsá. Hefur
hún nú verið virkjuð og lýsir nú og yljar fall hennar Sauðkrækingum. Í
suðaustur frá Hryggjum er fjallið Molduxi, gróðurlítið og dökkt að lit. Sveinn
orti kvæði um Hryggjadal. Lýsir hann þar vel umhverfinu, jafn skemmtilegt og
það hefur nú verið, svo og viðhorfi sínu til lífsins á þessum árum, er hann var
9-14 ára.
Hryggjadalur.
Lágt í skjóli ljótra hnjúka
liggur þröngur fjalladalur,
þar sem vindur sífellt svalur
sandinn lætur hátt upp rjúka.
Þar er engan yl að finna,
ekki neitt, sem hjartað gleður,
heldur eintóm voðaveður;
vetrartök þar aldrei linna.
Yfir dalinn, ef vér lítum,
augum mæta blásnir rindar.
Unnið hafa voða vindar
válegt mein á gróðri nýtum.
Þar sem eikur áður stóðu
umkringdar af reyniviði,
blasa nú við sjónarsviði
sandar - huldir þokumóðu.
Hryggir í Hryggjadal. Mynd: Hjalti Pálsson.