Húnavaka - 01.05.2015, Page 156
H Ú N A V A K A 154
Eftir dalnum endilanga
áin fellur jökulkalda,
ferðatálmun fús að valda,
feigða - ymur hátt af - söngvum.
Hefur mörgum hraustum manni
haldið fast á sínum armi,
leyst þá burt frá böli og harmi,
beint þeim leið að sólarranni.
Fátt er þar af byggðum býlum,
bæjarrústir þöglar liggja.
Enginn vill þar aftur byggja;
autt er land svo skiptir mílum.
Mitt í botni dalsins djúpa
dimmur stendur moldarkofi,
gildur upp af grjóti og rofi,
grafinn niður í foldarstrjúpa.
Þarna hef ég aldur alið
uppi í þessu lága hreysi,
sölnað þar af sólarleysi,
sálargróður burtu kalið.
Aðeins litið auðnir fjalla,
eyrum skemmt við storm og hríðar.
Minning þeirrar myrku tíðar
mína varir lífstíð alla.
Kvæði þetta, sem er nokkru lengra, lýsir vel líðan og lífsviðhorfi drengsins.
Þarna hefur verið lítið um tilbreytni. Lífið í einu orði sagt snautt. Auðvitað var
ekki um neina uppfræðslu að ræða á nútímavísu. Lög um lágmarksfræðslu
barna komust ekki í framkvæmd fyrr en nokkrum
árum síðar. Eina aðkeypta fræðslan, sem Sveinn hlaut
undir fermingu, kostaði 15 krónur og verður að þeim
þætti vikið síðar í þessari grein.
En dvölin varð aðeins fimm ár á Hryggjum, því að
Hannes bóndi lést úr krabbameini, 4. des. 1903,
hálfsjötugur að aldri. Ekkjan, Þóra Kristín Jónsdóttir,
fluttist að Elivogum í Sæmundarhlíð. Börnin voru þá
uppkomin nema Sveinn sem fermdist þetta vor í
Sauðárkrókskirkju, af síra Árna Björnssyni er síðar
varð prestur í Görðum á Álftanesi.
Sveinn var í fyrstu móður sinni til aðstoðar við
búskapinn en með auknum aldri og þroska varð hann
fyrirvinna heimilisins. Og í Elivogum var hann til
heimilis allt til haustsins 1922 að hann kvæntist Elínu
Elín Guðmundsdóttir
kona Sveins.