Són - 01.01.2008, Blaðsíða 149

LJÓÐ SEM BÍTA, ÖSKRA, STRJÚKA OG HVÍSLA 149
við ána skjótum upp fána í rassinn á Stjána“. Laxness og nútíminn fá
síðan skelfilega útreið í „Eia“:78
og hann sagði:
eia pillur! eia stjörnur!
hollívúddstjörnur
eia stelpan sem labbar á móti mér
með óöryggið í hjartanu og nauðgun gærdagsins í höfðinu
eia World Class eia fæðubótarefni
og Þorgrímur Þráins kveikir sér í rettu á leiðinni út
eia debet eia kredit
eia yfirdráttur
og annar dráttur
og stelpan sem labbar á móti mér hún er dráttarvél
eia frelsið eia barnið
glasabarnið
eia bönns af monní
eia olía eia jarðsprengjur
eia börnin sem skjóta úr skammbyssum og fleygja handsprengjum
Kristín talar hreint út og tæpitungulaust – hún er ekkert krútt. Hér er
sjálfstjáning og samtíminn í algleymingi, þversagnir, rótleysi, andvara-
leysi og uppgjör við hefð. Áhuga- og innihaldsleysið ræður ríkjum og
hlegið er að tilraunum til að taka afstöðu til mála eða láta eins og ein-
staklingurinn skipti nokkru máli. Sem betur fer rofar til í lokaljóði
bókar79 og ljóðmælandi tuskar sjálfan sig til. Hann spyr hvort ekki sé
nóg komið þegar þú ert búin að „veifa brjóstunum öskrandi framan í
borg óttans“ og „horfa stjörf framan í strákinn sem þú svafst hjá í gær
eftir að þú hefur ælt / yfir bílinn hans“. Stúlkan er á flugbraut og ætlar
að hefja sig til flugs. Einlægnin og vonin virðist vera þarna á bak við
þegar allt kemur til alls.
78 Kristín Svava Tómasdóttir (2007:17–18).
79 Kristín Svava Tómasdóttir (2007:34–35).