Skírnir - 01.01.1951, Qupperneq 199

Skírnir
Nokkur handritabrot
191
IV), og er texti skinnblaðsins af sömu gerð. Upphafið hljóðar svo: enn
deyia skiottliga [med þeim] hætti at su Reid hinn sama sem fyrr hafdi
s[legit] akfærin ok yxnina slær vndan honum axrnann fotin i oklalidin-
um enn leGr sidann vp j fotar stufuin setiandi þar sitt heimili medan
Gud drottin i himinRÍki vill at sua standi . . . Orðamunur þangað til g-
brotið endar (50924) er smávægilegur; merkast er þetta: 50829 elldi leik-
inn] leikin af elldinum / 5091 at hann] ok / 5097 ok smaatt] -r- /
5098 miklum] + saarleik ok / 50910 vpp i — at] allan limin vpp af /
50912-13 i odrum stad] aNars stadar / 50917 ollu] + hiarta / 5091B naud-
synligt] + vpphaf.
Frá 50924 er textinn hjá Unger prentaður eftir Sth. perg. 4to nr. 1
(= E) einu saman, og ber þar mikið é milli, því að skinnblaðið hefur
allmiklu fyllri texta. Þótti því rétt að prenta texta skinnblaðsins hér á
eftir frá bls. 50924 til loka blaðsins.
sem fyrr tok hann [har?]dar hefnd[ir .. . ] sinna Ranginda.
Sua gerir siuki petrus sem honum [var . .. ] it ok lætr flytia
sik til einnar kirkiu er helgut var m[arie m]agdalene. idr-
andiz þar sinnar v giptu medr tarum [ok tr]ega. bidiandi
siðan litillattliga at su gofuglig husf[ru e]r fordum var full
af syndum kraup at fotum himna kongsins með beiskum idr-
anar tarum æi fyrr brott huerfandi fra lækninum enn hon
var f[r]ials i fridi vpp gefuin laus ok liðugh af ollum sinum
anmorkum at þeirrar miskunnar sem þan tima ueittiz henni
af sialfum Guði miniz hon nu i þurfuanda manz akalli. fyrst
veitandi ser fyrirgefning veittrar meingerðaR leggiandi þar
med mikit arnadar ord veslugum til miskunnar. Ok sv blez-
ada frv er lækia taarum slockti girndar elldin fyrir vars herra
fotum tekr allan þann bruna brott af petro sem upp hafdi
stritt a hans likama at fra teknum fotar stufnum. Hann
sten[dr s]em adr med allri sinne vesolld ok angri þar til er
sa vÍNr [sem?] ok blezadar leita sem allz ualldandi hefuir
skipat meðr [halei]tri speki þuiat mattug verk i viðrhialp
mankynsins er hann [op]taz vanr at ueita medr modur sinni.
Nu þo at sæl m[a]ria magdalena vægdi ser meira manni ok
leti kyrt stanða [h]it hæsta vanmegn petri þeim til handa
sem hon vissi fyr ætlat [ . . . ]lat af sialfum Guði. hefir hon
allt eins sua mikin hugar [styr]k veitt honum at hann ætllar
alldregi vpp at gefuaz heilsu[bota]r ser at bidia. þuiat sem
millðr drottin veitti minni hluti [mun] hann æi sidr veita