Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1992, Qupperneq 110

108
MÚLAÞING
svaraði hann já og kvaðst vilja lifa og deyja upp á þá játningu. Engan
taldi hann hafa haft áhrif á þennan breytta framburð sinn. Enn var hann
spurður, hvort hann gæti nefnt stund og stað bamsgetnaðarins, og svar-
aði hann því neitandi, en kvað það þó hafa átt sér stað á Skriðuklaustri.
Þessu næst var Sunnefa spurð í áheym réttarins, hvort hún vildi ekki
gera sömu játningu og bróðir hennar, en hún þverneitaði því. Spuming-
unni um það, hvort hún vildi og þyrði að sverja fyrir allt holdlegt sam-
ræði við bróður sinn eftir þeirra fyrra brot, ef þess væri kostur, svaraði
hún “útþrykkilega” játandi. Verjandinn hélt því fram, að henni væri
leyft að vinna eiðinn á þeirri forsendu, að hún stæði fast við fyrri lýs-
ingu sína, og meðgengi ekki játningu Jóns. Wíum mótmæli hins vegar,
að henni væri veittur nokkur fríunareiður í sökinni með tilliti til þeirra
líkinda, sem áður hefðu komið fram gegn henni fyrir rétti. Vamarræða
hans var annars að mestu leyti samhljóða þeirri, sem hann flutti á Ein-
arsstaðaþingi árið 1754. Var hann nú sem þá allstórorður í garð systkin-
anna og taldi þau hafa hagað lífi sínu sem hinar verstu manneskjur.
Að morgni hins 28. september kvað Sveinn lögmaður upp dóm í mál-
inu og sagði í niðurstöðum hans, að enda þótt sakbomingurinn Jón hafi
að vísu játað því fyrir réttinum, að hann sé faðir umrædds bams systur
sinnar, sé þó hvorki hægt að dæma hann eftir þeirri játningu né heldur
staðfesta dauðadóm Wíums yfir honum af þeirri ástæðu, að Sunnefa
vilji engan veginn meðganga hið sama, heldur standi hún fast við sína
fyrri lýsingu upp á Wíum sjálfan. Síðan segir:
“Nú þó hann (c: Wíum) hafi frálagt sér þessa barneignarsök með eiði, þá er
þar með ekki bevísað, að Sunnefa hafi í hana fallið með Jóni bróður sínum. Það
er og ekki vafalaust, að hún hafi hann nokkumtíma fyrir föður útlagt, þar héraðs
acten er ... svo ótilstrekkilegur, samt í einni lífssök óeftirréttanlegur, að ei kann
uppá hann að byggjast. Þau vitni. sem hér um borið hafa fyrir inqvisitions rétt-
inum að Egilsstöðum þann 26t Octobr. 1751, álítast ekki heldur að hafa svo
týðilega um Sunnefu ansvör vitnað, að hún eftir þeirra framburði sakfellast
kunni”.
Ennfremur segir, að þar sem Sunnefa lýsi sig reiðubúna að hreinsa sig
af þessari sök með eiði, skuli henni dæmdur fríunareiður þess efnis, að
frá því hún eignaðist fyrra bam sitt með bróður sínum Jóni og þar til
hún það síðara fæddi, hafi þessi sami Jón og hún aldrei “samankomið
að líkams eðlis losta”. Að slíkum eiði aflögðum skuli hún sýknuð af
þessari blóðskammarsök. En þar sem Wíum hafi fyrir réttinum mótmælt
eiðtöku Sunnefu, þá skuli eiðurinn ekki tekinn, fyrr en fjallað hafi verið