Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1992, Qupperneq 179

MÚLAÞING
177
Sleðbrjótsseli, hefði hann séð ljós á ánni þar sem Bjöm fórst. Bjöm
hafði farið inn á Ferjuhyl vestan Galtastaða og fórst þar. Einar í Hlíðar-
húsum fann líkið er hann reið yfir ána nokkru utar. Þá var komið
vor. Geir á Sleðbrjót var eitt sinn að smala í Hálsinum. Þá sá hann ljós
nærri slysstaðnum. Hann ætlaði að ganga á ljósið án þess að líta af því,
en steig þá á svell með snjóföli á og féll við. Það slokknaði á lukt sem
hann hélt á, og þegar hann ætlaði að festa augu að nýju á ljósinu var það
horfið.
Þegar Pétur á Geirastöðum frétti um slysför Bjöms Guðmundssonar
sagði hann: “Það er undarlegur djöfull, að það er eins og menn haldi að
ekki sé hægt að fara yfir ána á ís nema þar sem farið er á ferju á sumr-
in.” - Þetta sagði Eiríkur Stefánsson frá Hallfreðarstöðum undirrituðum.
Síðasta slysið við Jökulsá varð 27. júní 1988. Þá hrapaði ensk kona í
gljúfrin rétt utan við brúna undan Fossvöllum. Hún fannst nokkrum
klukkustundum síðar rekin upp á eyramar undan Stóra-Bakka.
Slysfarir í byggð í Hlíðarhreppi
Þjóðsögur Sigfúsar Sigfússonar segja frá mörgum dauðaslysum.
Jón bóndi í Sleðbrjótsseli, faðir Bjöms bónda þar (gamla Bjöms) varð
úti í Selsundum á leið frá Sleðbrjót upp í Sleðbrjótssel. (S.S. II. h. bls.
111).
Tveir strákar standa yfir fé á Sleðbrjót. Þeir hlaupa inn í Surtsstaði til
að hrekkja fólkið þar sér til skemmtunar. Það mistekst, fólkið á Surts-
stöðum verður þeirra vart og þeir snúa til baka. Fólkið biður þá að koma
inn, því að veðurhljóð var og óveðursbakki á fjalli. Þeir sinntu því ekki,
en hlupu til baka. Óveður skall á og þeir urðu úti. Enginn veit nákvæm-
lega hvar, en löngu aflögð beitarhús eru framan við Galtastaði út. Þau
heita Strákastaðir og em sem næst á móti Sleðbrjót.
í Skrifaranum frá Stapa er eftirfarandi frásögn, tekin úr bréfi frá Sig-
ríði Örum til Páls Pálssonar, dagsettu 18. júlí 1818. Frásögnin er á bls.
21 í bókinni:
“í vetur var Halldóra á Sleðbrjót úti. Það skeði með þeim atburðum að
hún var send hingað til okkar, en á leiðinni til baka hafði hún villst og
fannst tveim dögum seinna langt fyrir ofan Sleðbrjót undir steini, og var
þó hægðarveður og frostlaust. Verst þótt okkur að hún fór héðan, en
móðir mín vildi að hún hefði verið kyrr um nóttina, en það var ekki fá-
anlegt af henni. Þú þekktir að það var ei svo gott að ráða við hana.
“Dregur að því sem verða vill,” stendur þar.”