Jón á Bægisá - 01.12.2001, Qupperneq 22

Míheíl Dsjavahísjvílí
„Bölvaðir sé kampar þínir, sæmd og manndómur, og hægri hönd þín,“
og hann hrækti framan í þá báða.
Mannsöfnuðurinn espaðist æ meir. Allir sóttu að illvirkjunum,
hræktu framan í þá hver á fætur öðrum og tvítóku orð sín:
„Svei manndómi þínum, bölvuð sé hægri hönd þín.“
Gömul kona rak Data löðrung og bjóst til að slíta úr honum augun.
Kurrinn í mannþyrpingunni fór sífellt í vöxt. Barefli, prik og tágar og
lurkar, voru færð á loft, og mannfjöldinn ruddist áfram.
Einhvers staðar heyrðist hrópað:
„Bíðið hæg, fyrst skulum við talast við, það liggur ekki á, þeir komast
ekki undan okkur hvort sem er.“
Mannfjöldinn lét undan síga.
„Jæja, þá byrjum við!“ sagði einn.
Og annar hrópaði:
„Við berum þá líkið hingað út og tölumst við hjá því.“
„Berum hana hingað út, berum hana út!“ var hrópað einróma úr öll-
um áttum.
Nokkrir karlmenn gengu inn í húsið. Drápsmennirnir voru leiddir til
hliðar, og að baki þeim stóðu nokkrir ungir menn alvopnaðir. Solo var
öskugrár og tárin stóðu í augunum, en Data gaut sjónum undan brúnum
úlfúðlega og renndi sitt á hvað eins og hann væri að skimast um eftir
undankomuleið.
Og enn jókst grátur kvennanna. Fjórir karlmenn báru líkið út úr hús-
inu. Á eftir þeim komu konurnar. Mannfjöldinn dreifðist og hleypti lík-
fylgdinni í gegn. Sótt var ábreiða og breidd á jörðina fyrir fótum þeirra
Data og Solos, og líkið lagt þar á.
Ein kvennanna lyfti upp líkblæjunni, hneppti frá treyjunni, svo að
sárin sáust. Það sló dauðaþögn á mannfjöldann. Karlmennirnir tóku
ofan. Annað kastið heyrðust hér og hvar lágar stunur. Allir horfðu á þá
Solo og Data. í andliti Data sást engin breyting, hann kom sér hjá því að
líta á líkið og sneri sér undan. Aftur á móti starði Solo á lík gömlu kon-
unnar. Hann laut höfði og horfði drykklanga stund þrjóskulegur á andlit
hennar, stóð grafkyrr starandi augnaráði þvílíkast sem hjartað væri hætt
að slá. Síðan tók hann að skjálfa, hann kipraði saman hvarmana, depl-
aði augunum, varirnar titruðu, það var sem allan kraft drægi úr líkaman-
um; smátt og smátt færði hann sig nær, féll á kné og hné að brjósti líks-
ins og stundi kjökrandi:
„Vei, vei, móðir mín góð.“
Þessi orð fengu á mannþyrpinguna eins og glóandi kol.
„Vei móður þinni, þú ólánsmaður;“ tautaði ein kvennanna.
20
á /Æœy/'-iá — Tímarit þýðenda nr. 6 / 2001