Jón á Bægisá - 01.12.2001, Síða 40

Giorgi Leonidze
Óskatréö
Elepter djákni stóð á þorpstorginu. Þetta var að kvöldi dags og hann
dreifði huganum á skrafi við bændur. Þetta var sá sami Elepter sem mán-
uði fyrr hafði verið barinn til óbóta af heldur svona mislyndum gestum
í afmælisveislu.
Hvers vegna hann heitir Elepter? Nú jæja, um téðan Elepter hafði
sóknarpresturinn oftsinnis sagt: „Ætti ég tvo Eleptera, skyldi óg hiklaust
hengja annan þeirra.“
Elepter djákni var meira fyrir sopann en sálina. Sannast sagna var
hann maður veisluglaður, drabbari, vínsvelgur! Við tíðasöng las hann
helgiritin þurrlega, allt að því umlandi. En þegar hann vitnaði til þeirra
orða hinnar helgu bókar, að hóflega drukkið vín gleðji mannsins hjarta,
þá skorti nú hvorki kærleikann í röddina né tilþrifin. Um sólarlag hurfu
bændurnir til nauta sinna og þorpstorgið tæmdist. Þá stóð enginn annar
frammi fyrir hinum aðgerðarlausa djákna en hann Elíoz - snauðastur
bænda. „Veistu ekki, þú hnípni bróðir," ávarpaði djákninn Elíoz, „að
Vesjalind er vatn ódauðleikans."
Djákninn þreif könnu úr höndum stúlkunnar Abdiu, sem átti þar leið
um. Hann bar könnuna að vörum sér. Fyrst rétt bergði hann á vatninu.
Því næst svelgdi hann það í sig. Að því búnu sagði hann ofur rólega og
líkt og sætkenndur af hamingju: „Karl minn góður, svei mér þá, veistu
ekki hvar Vesjalind er?“
„Hvar er sú lind?“ spurði Elíoz.
„Á Hvítufjöllum!"
„Og hvað læknar hún?“
„Hún er ekkert lyf, heldur óðdauðleikinn sjálfur!"
„Hvað er ódauðleiki?"
„Það er eilíft líf!“
Elíoz var mjög brugðið. Hann hörfaði aftur á bak.
„Ekki hirði ég um slíkt,“ sagði hann, þá loks hann mátti mæla. „Hvað
stoðar að bæta písl við skort?“
38

éá - Tímarit þýðenda nr. 6 / 2001