Jón á Bægisá - 01.12.2001, Síða 57

Saga frá Venesúela
Maöurinn, tígurinn, máninn
Maðurinn fór að sækja vatn í ána. Þegar hann kom heim sá hann tígur-
inn sem hafði ruðst inn til hans og sat á miðju gólfi.
Maðurinn hugðist verja sig og stökk til - þangað sem hann geymdi
vopn sín; hann þreifaði eftir spjótinu.
Tígurinn fór að hlæja:
- Veistu það, Pemon, ég er enginn kjáni. Þú ætlaðir að grípa til vopna,
en ég er búinn að eyðileggja þau.
Maðurinn sá nú að tígurinn sat á öxinni og spjótinu, þau var hann bú-
inn að mölva.
- Ég er kominn, hélt tígurinn áfram, til að sýna þér að ég er máttugri
en þú.
Dýrið reis nú á fætur, en lét manninn koma með sér. Þeir héldu inn í
runnana þar skammt frá og höfðu hægt um sig.
Eftir dálitla stund heyrðu þeir vængjaslátt og sáu páhænu koma fljúg-
andi og setjast hátt í tré.
Tígurinn klifraði hljóðlega upp í tréð, greip um hálsinn á hænunni og
kom með hana til mannsins.
- Getur þú þetta? spurði hann.
- Bogalaus og án þess að hafa blástursrör get ég það ekki, sagði mað-
urinn.
Þeir héldu nú kyrru fyrir, en eftir dálitla stund heyrðu þeir mikinn
fyrirgang. Tapír kom arkandi fram úr skugganum.
Tígurinn stökk í loft upp og skellti sér á tapírinn, hálsbraut hann ofur
léttilega og dró inn í runnann.
- Getur þú drepið tapír eins og ég drap þennan? spurði hann manninn.
- Nei, sagði maðurinn, vopnlaus get ég það ekki.
Þeir héldu svo niður að ánni.
Tígurinn fór nú að skella rósbleikri tungunni á vatnið. Fiskarnir urðu
forvitnir og komu til að gá, og á réttu augnabliki stakk tígurinn loppunni
í vatnið og kom með einn spriklandi.
á Æœy/'iá — Elepter djákni var meira fyrir sopann en sálina
55