Jón á Bægisá - 01.02.2007, Síða 18

W.H. Auden
„Njósnarinn“
Nú sá hann það loks, að landamæragæslan
var lykill að nýju svæði, en hver gat náð því?
Hann, sjálfur njósnarinn, hafði gengið í gildru
og látið gömlu brellurnar blekkja sig.
A Grænuheiði var staður fyrir stíflu
og hægur vandi að virkja hefði lestin
verið send nær. Þeir virtu boð hans einskis.
Brúin var óbyggð ennþá og hætta á ferð.
Nú virtust götuhljóðin honum fögur
eftir mánuð á fjöllum. Vakinn upp af vatni
sem vall í dimmum fjarska, hafði hann
álasað nóttunni fyrir félagsskapinn
sem marga dreymdi. Þeir myndu ugglaust skjóta
og skilja þá að sem aldrei fengu notist.
(1928)
(Annað kvæði úr fyrstu kvæðabók Audens, órímuð sonnetta og óræð að
merkingu, þrungin dulúðugum og óttafullum andblæ. Ymislegt skýrist þó
efnislega þegar ljóst verður að síðasta lína kvæðisins er að líkindum ættuð úr
forn-enska kvæðinu „Wulf and Eadwacer“, þar sem fangin kona ávarpar út-
lægan unnusta sinn með svofelldum orðum: „þaet mon eaþe tosliteð þaetta
naefre gesomnad waes“ (það verður hæglega skilið sem aldrei var samein-
að). Yrkisefnið gæti því verið ófullkomnuð ást einstaklingsins (hins freud-
iska ego), sem af tilfinningu eða hvötum (hins freudiska id) þráir kynni
við aðra manneskju („nýja svæðið“, „félagsskapinn sem marga dreymdi“,
sbr. „maður er manns gaman“) en lætur skynsemina, siðgæðisvitundina eða
hinar félagslegu hömlur („gömlu brellurnar", „þeir“ í kvæðinu, hið freud-
iska yfirego) varna því að hann nái svæðinu á sitt vald.)
16
á dÁSœpdiá — Tímarit þýðenda nr. ii / 2007