Jón á Bægisá - 01.02.2007, Side 29

Islandsfór ogfleiri kvœði
kvenfólkið. Þeim mun sorglegra er það því, hve lélegur klæðasmekkur lands-
manna er upp til hópa. Veit eg vel, að enskar konur eru þær verst klæddu í
gjörvöllum heiminum, en ekki ætti það að vera Islendingum nokkur afsök-
un. Hef eg sjaldan séð hræmulegri föt, á bæði kyn, en eg sá í verslununum í
Reykjavík, hvergi jafnskræpótt og glingursleg. Þetta er, veit eg vel, að hluta
til undir fjárráðum komið, en þó ekki einvörðungu. Islenska kvenfólkið
gæti klætt sig tvisvar sinnum smekklegar fyrir sama fé.
Lyiidisgerð
Þetta er kjánalegt efni að skrifa um. Eg trúi því enda ekki að lyndisgerð
einnar þjóðar geti verið mjög frábrugðin lyndisgerð annarrar, eða verið
minna fjölbreytileg. Að minnsta kosti getur ferðamaðurinn ekki gert nein-
ar merkar athuganir á því. Eins og aðrir hafa gert á undan mér, dáðist eg
mjög að nærfellt öllum þeim bændum sem eg hitti; hvergi sá eg þess konar
búraskap og heimalningshátt sem víða er að finna í sveitum á Englandi.
Hins vegar þótti mér margt fólkið í bæjunum orðið siðspillt af því að lifa
á mölinni. Það er ekki nema eðlilegt. Langan tíma tekur að venja sig við
bæjarlífið, og menn verða að vera mun fjáðari í bæjunum, ætli þeir sér að
geta lifað sómasamlegu lífi þar, en menn þurfa til sveita. Þeir tveir augljósu
lestir sem eg kom auga á voru óstundvísi, sem er ekkert til að gera sér rellu
útaf, og ofurölvun, sem er kjánaleg en hreint ekki svo skrítin þegar þess er
gætt, að nærfellt ómögulegt er að koma höndum yfir skikkanlegt áfengi úti
á landi. Bjórinn er andstyggilegur, borðvín er nærfellt ókaupandi, og þá er
ekki öðru til að dreifa en whiskýi, sem er afleitur drykkur.
Norskur fisksali sagði mér eitt sinn að hann forðaðist að eiga viðskipti
við Islendinga, en sjálfum þótti mér þeir heiðarlegri en flest það fólk sem
eg hef kynnst. Þó er mér sagt að stjórnmálin séu mjög spillt — sem kannski
er ekki nema von í landi þar sem allir þekkja alla — en mér er enginn vegur
að staðfesta þetta eða hrekja.
Hvað tilfinningalífið áhrærir, þótti mér Islendingar í samanburði við
Englendinga einkar beinskeyttir, eðlilegir í framkomu og lausir við alla
tilfinningasemi, en hvort það er til hins betra eða verra, þori eg ekki að
dæma.
Mannasiðir
Islendingar þykja mér gæddir afar fögrum náttúrulegum kurteisisháttum,
en fremur frumlegum siðvenjum. Með siðvenjum á eg við þá mannasiði
sem ekki byggjast á eðlislægri tilfinningu fyrir öðru fólki heldur eru til-
lærðir í flóknu félagslegu samlífi. Mackenzie, árið 1810, segir á einum stað:
„Oþvinguð losun munnvatns virðist vera tíska hvarvetna á Islandi.“ Þannig
virðist mér það vera enn.
á . 'Ææyrióá - Hann gat ekki hætt að ríma
27