Jón á Bægisá - 01.02.2007, Síða 91

Ifylgd með Auden
af slíku þóttist hann fátt finna í höfuðstaðnum. Á þessa áráttu hans bendir
það, sem hann segir í bók sinni, að fjórir menn séu einkum athygli verðir í
Reykjavík: „Óli Maggadon, við höfnina, Oddur Sigurgeirsson, alls staðar,
Kjarval, málarinn, ogÁrni Pálsson, prófessor í Islandssögu.“ Þessi upptaln-
ing hefir hneykslað suma, og hefir þeim þótt tveir þeir síðarnefndu eiga illa
heima í þessum félagsskap. En hver treystir sér til að bera á móti því, að
þessir fjórir menn settu sterkan svip á bæinn á þeim árum, auðvitað hver
með sínum hætti?
Það átti að vera mitt hlutverk að velja okkur dvalarstaði og útvega gistingu.
Fyrst var ákveðið að staldra við í Borgarfirðinum, því prúða og söguríka
héraði. Gistihúsakostur var þá enn minni en nú er, enda kaus Auden fremur
að gista á sveitabýlum, taldi sig fá með því betri færi til að kynnast menn-
ingu og atvinnuháttum, enda athugaði hann allt slíkt af gaumgæfni.
Eg vildi helzt velja okkur dvalarstað í Norðurárdalnum, í grennd við
Hreðavatn, þar sem náttúrufar er fjölskrúðugast: eldvarp, hraun, vatn,
kjarr, skógur, laxár, fossar og tigin og margbreytileg fjöll. Leitaði ég því til
gamalla gestgjafa minna, Þorbjarnar bónda Ólafssonar á Hraunsnefi og
Guðnýjar konu hans. Þar gisti ég jafnan á jólaleyfisferðum vestur í Dali.
Á Hraunsnefi var ekki stórbýli, en snyrtiheimili og skemmtilegur heim-
ilisbragur, hjónin bæði gjörvulegt fólk, áttu föngulegar dætur, voru kát og
gestrisin, einkum var Þorbjörn bóndi annálaður fjörmaður. Þarna leitaði ég
skáldi mínu gistingar og var hún auðsótt, og reyndust þau Hraunsnefshjón
viðtökuljúf eins og fyrri daginn. Undi Auden sér þar svo vel, að hann kom
þangað aftur síðar um sumarið, þegar félagsskap okkar var slitið. Hefði
ég varla getað fundið heppilegri gististað handa honum í upphafi ferðar,
frjálsleg framkoma heimilisfólksins féll honum sérstaklega vel í geð.
Það kom í ljós strax fyrsta kvöldið, að okkur Auden greindi mjög á um
það, hvernig verja skyldi sumarkvöldunum. Eg hafði gert mér rómantískar
vonir um að reika úti í guðs grænni náttúrunni í fögru umhverfi undir sól-
arlag, en húsbóndi minn tók því víðs fjarri, kvaðst engan áhuga hafa á nátt-
úrunni eftir kvöldmat og vildi spila. Mátti ég standa í því kvöld eftir kvöld
að útvega honum spilafélaga. Einkum sóttist hann eftir félagsskap ungl-
inga og vildi hafa sem flesta við spilaborðið og þótti hið mesta mein, þegar
kveðja þurfti kvenfólk og börn frá spilum til að sækja kýr og mjalta. Var
stundum erfitt að fá spilafólk, því að sveitafólk stundar lítt spilamennsku
um hásláttinn, en oftast tókst þetta þó fyrir þrábeiðni Audens og löngun
fólksins til að gera gestinum til geðs. Ekki vildi Auden spila bridge - eða
wist eins og Phileas Fogg, heldur rommý, alltaf og ævinlega. Fæstir kunnu
spil þetta, en hann var mjög þolinmóður við útskýringar, og varð ég að
á .99/'/y/-)á - Hann gat ekki hætt að ríma
89