Jón á Bægisá - 01.02.2007, Qupperneq 98

Ragnar Jóhannesson
á Fljótsdalshéraði hefði bruggað þrjár tegundir öls, með mismunandi styrk-
leika: eina fyrir fullorðna karlmenn, aðra fyrir dömur og þá þriðju fyrir
börn!
Oft vildi Auden fá að vita, hvað talað var í kringum hann, og sagði
ég honum þá undan og ofan af úr samtalinu og reyndi að gera hann þátt-
takanda í því, ef kostur var. — Margt dunduðum við við á ferðalaginu.
Hann vildi sem flest vita um menningu þjóðarinnar og bókmenntir, ekki
sízt nútíma lýrik. Reyndi ég að þýða fyrir hann úr ljóðum góðskáldanna,
á harla óburðuga ensku auðvitað, miðað við verkin, sem þýða átti. Urðu
þeir einkum fyrir valinu, Davíð Stefánsson og Tómas Guðmundsson, því
að Steinn Steinarr, sem er skyldari Auden, var þá skammt kominn á skáld-
skaparbraut sinni. Eg man eftir, að einu sinni bað A. mig að snara fyrir sig
öllu kvæði Tómasar „I Vesturbænum“, og kostaði það mig langan tíma og
áreynslu, og varla held ég, að Tómas minn hefði kunnað mér miklar þakkir
fyrir þýðinguna þá! Rann mér svo til rifja meðferð mín á ljóðum góðskáld-
anna, að ég spurði A., hvort ekki færi bezt á, að ég hætti þessu basli. En
ekki vildi hann það, sagði, að með ófullkominni endursögn minni næði
hann þó efni og anda kvæðanna, þótt búningurinn færi forgörðum, en oft-
ast fór ég með þau á íslenzku fyrst, svo að hann fengi nasasjón af hljómfalli,
bragarháttum og rími.
Okkur, fylgdarmönnum Audens, hefir stundum verið legið á hálsi fyr-
ir að hafa kennt honum ýmsar vísur, sem væru þjóðinni til lítils sóma. En
satt að segja var það mest honum sjálfum að kenna, hann sóttist mikið eft-
ir öllum skrýtnum, og jafnvel „ljótum“ vísum og mat íslenzku ferskeytluna
mikils. Sjálfur kunni hann ósköpin öll af ýmiss konar þulum og skrýtnum
vísum. Kann ég sumt af þessu smælki enn, t. d. þetta: „Jonathan Swift /
never went up any lift. / Neither did Robinson Crusoe / do so.“
Það var heitt á Möðrudalsöræfum þennan dag; ryk, melar, háar mel-
gresisþúfur, berir klettar, auðnin allt umhverfis. Það er líklega af því, að ég
var þarna á ferð með ensku skáldi, að línur úr kvæði eftir annað enskt skáld
minna mig alltaf á auðnirnar á Möðrudalsíjöllum. Það er þetta erindi úr
kvæði T. S. Eliots, „The Hollow Men“:
This is the dead land
This is cactus land
Here the stone images
Are raised, here they receive
The supplication of a dead man’s hand
Under the twinkle of a fading star.
Is it like this
In death’s other kingdom
96
á . jörey/já — Tímarit þýðenda nr. ii / 2007