Þjóðmál - 01.03.2012, Síða 62

Þjóðmál VOR 2012 61
töldu þjóðinni enn á ný trú um, að þeir
gætu stjórnað . Ekki sér fyrir endann á þeim
ósköpum öllum, en vonandi nær Sjálf stæðis­
flokkurinn vopnum sínum á ný, þannig að
þjóðin nái að koma sér upp úr þeim forarpytti
sem vinstri öflin hafa grafið hana í .
Helsta vegsemd Sjálfstæðisflokksins og jafnframt helsti vandi hans er, að
hann hefur borið gæfu til að eiga mestu
stjórnmálaleiðtoga þjóðarinnar innan sinna
raða . Án þess að gert sé lítið úr öðrum
formönnum flokksins, en allir hafa þeir átt
sína góðu kosti, þá er það staðreynd að Jón
Þorláksson, Ólafur Thors, Bjarni Benedikts­
son eldri og Davíð Oddsson eru sterkustu
og bestu leiðtogar síðustu aldar; reyndar sat
Davíð fram á þessa öld en hann er nú hættur
afskiptum af pólitík, þótt hann tjái skoðanir
sínar í frábærum ritstjórnargreinum sem
vekja alltaf mikla athygli .
Það er óvanalegt að svona lítil þjóð eignist
fjóra afburðaleiðtoga á sömu öldinni, en
vandi fylgir víst vegsemd hverri . En segja
má það Sjálfstæðisflokknum til hróss, að
sterkustu leiðtogarnir leita ávallt þangað .
Ástæðan er vitanlega sú, að Sjálfstæðis­
flokkurinn á sér, einn flokka hér á landi,
alvörustefnu til að fara eftir . Alvörumenn
nenna ekki að taka þátt í einhvers konar
þvælu sem helst gengur út á að ljúga sem
mestu upp á pólitíska andstæðinga eins og
vinstri flokkarnir gerðu og gera enn .
Vandinn við góðan og sterkan leiðtoga er
sá, að flokksmönnum hættir til að sofna á
verðinum og þeir treysta um of á leiðtogann,
fáir nenna að læra af honum og flokkurinn
verður eins og strá í vindi þegar skipta þarf
um forystu .
Ýmsar umræður hafa átt sér stað innan
flokksins, sumir vilja ástunda svokölluð
samræðustjórnmál sem engu skila eða færa
flokkinn inn á hina svokölluðu miðju .
Samræðustjórnmál eiga ekki að þekkjast,
því það eru svik við kjósendur að segja eitt
í kosningabaráttu og breyta svo um stefnu
til að þóknast öðrum flokkum þegar kjöri
er náð . Sjálfstæðisflokkurinn á heldur ekki
að færa sig inn á miðjuna, hún er ekki hans
staður, enda er miðjan ekkert annað en
vettvangur til þjónkunar við kjósendur og
aðra flokka .
Færa má rök fyrir því, eins og í upphafi
var haldið fram, að Fjölnismenn hafi verið
fyrstu boðberar sjálfstæðisstefnunnar, en
það má aldrei hætta og aldrei gefast upp
á að berjast fyrir frelsinu . Það er skylda
okkar sjálfstæðismanna að standa vörð um
sjálfstæði þjóðarinnar og að vera eldheitir
boðberar frelsis, til athafna jafnt sem orða .
Á tímum sem þessum, þegar margir vilja að
þjóðin lúti erlendu valdi, þá er þörf á sterku
afli sem berst gegn öllum hugmyndum
sem takmarka frelsi okkar og möguleika til
vaxtar og þroska .
Sjálfstæðisflokkurinn verður að berjast fyrir frelsinu og aldrei má hvika frá
því, hann á að tileinka sér eldmóðinn, sem
Fjölnismenn áttu, í bland við stjórnvisku
og kænsku Jóns Sigurðssonar . Vegsemd sína
hlýtur hann af því, að sannfæra þjóðina um
að tímar þóknunarstjórnmála séu liðnir
undir lok . Framleiðslan stendur ekki undir
loforðaflaumi stjórnmálamanna, við þurfum
að hverfa frá eyðslustefnunni og hætta að
þóknast ákveðnum hagsmunahópum, við
eigum að þóknast stefnu okkar, heildar hags­
munum þjóðarinar og íslenskum ófæddum
þegnum um ókomna tíð .
Þetta gerum við með sparsemi og fyrir­
hyggju, lágum sköttum og frelsi á markaði
og með því að varðveita sjálfstæði landsins .
En við þurfum að vinna með öðrum
þjóðum og eiga góð samskipti við þær,
annars skríðum við í daunilla moldarkofa
á ný .
Góð og farsæl samskipti við aðrar þjóðir