Tímarit Máls og menningar - 22.10.2002, Síða 7

„Ja äkkiä takasi!“ Snautaðu
tafarlaust heim!
„Ég er fimmtán ára!“
„Saatanan vaivanen!“
Djöfuls krypplingurinn þinn!
Ég hristist og skelf.
Ég finn hvernig buxnaskálmin
blotnar. Ég stend og blaðran
tæmist. Í buxurnar.
bls. 7
hún er ummikko-eintyngd. Sem fást prósentur
fyrir.
Ég heyri hláturinn í henni. Hahaha!!! Þú get-
ur ekki einu sinni ekið skellinöðru! Þú kannt
ekki að bremsa! Þú getur ekki stöðvað tækið!
Ég dreg fæturna, ég dett á skellinöðrunni,
það kemur gat á nýju buxurnar mínar, sem ég
fékk í afmælisgjöf, það blæðir úr sári á hnénu.
Fredriksson halar niður rúðuna. Ég stend upp
og rykki upp skellinöðrunni. Stend eins og ég
vilji verja hana og allan heiminn gegn Fredriks-
son. Ég skil ekki hvað þau segja. Ég, sem yfir-
leitt tala sænsku létt og reiprennandi, ég missi
málið. Nei, ég kann ekki lengur sænsku. Ég skil
ekki.
„Hver á skellinöðruna?“
„Gaarini!“
„Hver hefur leyft þér að aka henni?“
„Gaarini!“
„Hvaða djöfuls Gaarini?“
„Sustir.“
„Þú lýgur því!“
„Nei, nei, Gaarini leyfði, hún finnur í
Pajjalalllalala ...“
„Hvað ertu gamall?“
„Kamall?“
„Já, gamall, hve margra ára?“
„Ááára!?“
„Já, þú veist þó fjandakornið hvað þú ert
margra ára?“
„Vimtán!“
„Ha!“
„Vimtán, það er ... ég er nógu gamall.“
Nú skiptir Fredriksson um mál. Blandar
finnsku inn á milli til að gera yfirheyrsluna
magnaðri. Hann hefur gert þetta áður. Hann
fær 20 prósent fyrir umskiptin.
„Ég er vimtán,“ snökti ég af reiði og örvænt-
ingu.
Mig langar til að segja honum að ég sé að
fara í burtu, að ég ætli að verða lögfræðingur.
Ég komi til baka einhvern tíma seinna.
Ég kem ekki upp nokkru orði. Hakan skelfur.
„Ég er fimmtán ára.“
„Ett helvetin aamuna!“ Fari það í helvíti!
„Ég er fimmtán ára. Ég hef rétt til að vera á
skellinöðru.“
Hann fer út úr bílnum. Hann stillir sér upp
fyrir framan mig, ógnandi á svip. Skyldi hann
aftur grípa í hálsmálið á blússunni minni eins og
í fyrra þegar hann elti mig eina nóttina þegar ég
hafði verið að dorga, algjörlega löglega?
„Ja äkkiä takasi!“ Snautaðu tafarlaust heim!
„Ég er fimmtán ára!“
„Saatanan vaivanen!“ Djöfuls krypplingurinn
þinn!
Ég hristist og skelf.
Ég finn hvernig buxnaskálmin blotnar. Ég
stend og blaðran tæmist. Í buxurnar.
Teki allensa! Á afmælisdaginn minn, þegar
ég var á leiðinni burt, þá pissaði ég í buxurnar.
Pissaði undir, eins og orðin þýða eiginlega.
Fredriksson fer. Skellinaðran liggur í veg-
kantinum og ég skripla niður bakkann undir
brúnni. Ég skola úr buxunum undir brúnni, ég
hengi þær til þerris á steinsökkulinn þar sem
geislar kvöldsólarinnar ná að skína á þær.
Ég sit og bíð eftir því að háðungin þorni, að
angistin skolist burtu með straumnum.
Þá sé ég hann speglast í vatninu. Bros,
burstaklippt hár, gleraugu. Ég þekki hann aftur
af myndinni þegar lýst var eftir honum. En ég
get ekki orðið hræddari en ég er, mér getur að-
eins orðið kaldara. Og því ætti ég að vera
hræddur við hann?
„Ég sá allt!“ segir hann og sest við hliðina á
mér. Potar með grein í mölina í ánni.
„Þú losnar aldrei við Fredriksson,“ segir
hann og kastar frá sér greininni eins og spjóti,
„það kemur alltaf einhver nýr sem mígur yfir
þig. Fredriksson hugsar með hælunum og hef-
ur samviskuna á nefinu.“
Ég sit með hendur spenntar um hnén. Osmo
Lalli Ismael Ivarsson tekur utan um mig.
„Ég skal hefna mín,“ snökti ég.
Ég tek þessa sögu með mér, hugsa ég, ég
skal skila henni til baka einhvern tíma seinna.
Það er sem hann lesi hugsanir mínar og
hann segir: „Geymdu hana vel, annars gerir
hann hana líka upptæka og fær prósentur af
henni í þokkabót!“
Í fanginu á Osmo Lalli Ismael snökti ég mig
burt frá bernsku minni inn í heim hinna full-
orðnu þar sem Fredriksson bíður með opna
buxnaklauf.
Bengt Pohjanen vinnur nú að gerð
stuttmyndar eftir þessari sögu.
Bengt Pohjanen: Et helvetin aamuna – Fari það í ...
04 Smásaga Bengt 17.10.2002 10:57 Page 7