Félagsbréf - 01.03.1962, Blaðsíða 18

14
FÉLAGSBRÉF
hefur Guðmundur G. Hagalin tekið til máls um pessi efni i Morg-
unblaðinu, allskelegglega sem hans er vandi, og af nýjum mönn-
um, sem komið hafa við sögu, má nefna Ólaf Jónsson fil. stud.,
sem nýlega hefur skrifað mjög skýra og greindarlega ritgerð um
sama efni i Timann. Vœri vel farið, ef fleiri legðu þar til mál-
anna af ekki minni hlutlœgni en þessir tveir greinarhöfundar.
Auðsœjar ástæður eru fyrir þessari þörf. Um nokkurt skeið virð-
ast yngstu Ijóðskáldin og lesendurnir hafa farizt á mis, fólk hliðrar
sér hjá að kaupa bœkur þeirra og hefur ekki „komizt upp á lag
rneð“ að lesa þær sér til gagns. Menn greinir á um, hverju þetta
sé að kenna, en staðreynd er það engu siður og jafnframt alvöru-
mál, sem ekki verður sniðgengið. Að minnsta ltosti yrði það mörg-
um óljúft tilhugsunar, ef samtiðarljóðlistin rofnaði til langframa
úr tengslum við fólkið, og ekki verður heldur i fljótu bragði bent
á neitt annað, sem komið geti þjóðinni að fullu i stað þess skáld-
skapar, sem hefur verið henni svo tryggur förunautur frá kynslóð
til kynslóðar.
Það er trú vor, að sitthvað mundi skýrast i þessui7i efnum, ef
þau væru rædd af alvöru og einlægni. Væri Félagsbréfum Ijúft að
geta orðið vettvangur fyrir slikar rökræður og mundi fúslega sjá
af rúmi undir þær. Af ritsins hálfu yrði þá umfram allt séð til
þess, að sem flest frambærileg sjónarmið kæmust þar til 'skila,
en sneitt yrði hjá allri hótfyndni og hugtaksfölsun.
Brcf frá lcscnduin
Félagsbréfum var upphaflega ætlað að vera eins konar tengiliður
milli útgáfustjórnar og félagsmanna, m.a. með þvi að kynna þeim
væntanlegar bækur og bera þeim önnur áríðandi skilaboð. Þessu
hlutverki hafa Félagsbréf gegnt, þó að sjálfsagt licjði mátt sinna
þvi betur. En i annan stað var þess vænzt, að þar gætu lesendur
komið á framfæri tillögum sinum og gagnrýni, ekki aðeins varðandi
útgáfusnið og bókaval, heldur og um hvers konar hugðarefni eða
nýmæli, sem ættu erindi til almennings. í reynd hefur samt þessi
siðarnefndi þáttur i verkefni Félagsbréfa orðið mjög útundan, en
nú hefur ritstjórnin mikinn liug á að bæta úr þvi. Hins vegar ligg-