Félagsbréf - 01.03.1962, Blaðsíða 27

FÉLAGSBRÉF
23
filmu af heimildum safnanna, og Ævum lærðra rnanna var ekki
gleymt. Þjóðskjalasafnið á nú eitt eintak af filmunni, auk þess hér-
aðsskjalasöfnin á ísafirði, Sauðárkróki og Akureyri. Frummyndin
er geymd í Saltvatnsborginni í Bandaríkjunum. Nú gæti heimsendir
einn grandað þessu öndvegisriti Hannesar Þorsteinssonar.
Hinn trausti fræðimaður Þorsteinn Þorsteinsson, fyrrv. sýslu-
maður Dalamanna, bar fram á alþingi tillögu um allháa fjárveit-
ingu til útgáfu þessa rits, en fé þetta var aldrei hirt. Ofl voru að
verki, sem hræddust skugga dr. Hannesar og kæi'ðu sig ekkert um
að hann kæmi á þennan hátt fyrir almenningssjónir. „En þetta kem-
ur allt fyrir eitt.“ Rit þetta kemur út á sínum tíma. — Bifni þess
má í engu breyta, en einstakar málsgreinar væri æskilegt og nauð-
synlegt að færa í sem réttasta tímaröð.
Um veturinn 1935 varð ég þess var, að dr. Hannes sat við skrif-
borð sitt og hafðist ekki að. Þá vissi ég, hvað á seyði var. Hann
hafði sumarið áður veikzt úti í Kaupmannahöfn. „Matareitrun“,
sögðu dönsku læknarnir. Dr. Halldór Hansen vissi betur og úr-
skurðaði sjúkdóminn gallsteina. Hannesi smáþyngdi og sjúkdóm-
urinn lagði hann í rúmið. Ég þurfti einn að sjá um safnið, en heim-
sótti hann á hverjum degi eftir lokunartíma. Eitt sinn var hann
hugsi venju fremur. Læknarnir vildu fá hann upp á Landsspítala.
Hann hafði ekki verið kvellisjúkur um dagana, var meinilla við
lækna og allt þeirra kukl. Eg taldi hins vegar rétt, að hann færi til
rannsóknar, með því skilyrði, að hann fengi aftur að fara heim
í friði. Jón Hjaltalín yfirlæknir hafði sagt mér, að hjarta dr.
Hannesar væri orðið of slitið fyrir hvers konar aðgerðir. Við Þor-
steinn hagstofustjóri, bróðir dr. Hannesar, fluttum hann á Lands-
spítalann, og þar skildi með okkur. Hann andaðist í heimahúsum
hinn 10. apríl. — Ég gat ekki verið við útför Hannesar. Tólf vetra
kuldi í Safnahúsinu hafði valdið mér þeim eina sjúkdómi, sem
ég hefi kennt um dagana, heiftarlegri liðagigt, og vikum saman
hafði ég verið fárveikur á fótum. Er allt um þraut, var Pétri
heitnum Zophoníassyni falin umsjá safnsins, þeim eina manni, sem