Félagsbréf - 01.03.1962, Blaðsíða 48

40
FÉLAGSBRÉF
hlakkaði mikið til kveldsins, því hann stanzaði í öðruhverju spori og
hleypti brúnum, svo að stóru gráu augun urðu kringlótt og störðu
vandræðalega upp í loftið. Við og við hugði hann niður eftir sér og strauk
hárið upp undir húfuna. Það var auðséð, að hann átti eitthvað að vinna,
sem hann treysti sér ekki sem bezt til. Enginn skyldi þó halda, að hann
hafi verið að kvíða dansinum, þó hann væri á vatnsstígvélum; honum
datt ekkert slíkt í hug; reyndar var hann ekki vel liðugur í snúningunum,
né fastur í taktinum, en hann hafði aftur nóga kraftana til að halda
stúlkunum, og ein hafði jafnvel sagt honum, að hann dansaði skrámbi
vel polka, en sem sagt, hann var um engan dans að hugsa; það voru
alvarlegri hugsanir, sem hreyfðu sér í honum. — s,Skyldi ég endilega
þurfa að gjöra það í kveld“, sagði liann hálfhátt. Já, það var víst ómögu-
legt að komast hjá því, „Grána“ átti að fara í vikunni, og með henni
ætlaði hún að sigla. Það var annars merkilegt, að frænka hans skyldi
ekki vilja hjálpa honum neitt öðruvísi en svona, að hjóða þeim saman.
Hún vildi ómögulega spyrja stúlkuna að þessu, sem hann hafði beðið
hana, og stóð fast á því, að hann skyldi gjöra það sjálfur. Það kunni
ekki góðri lukku að stýra. Henni sagði víst ekki vel hugur um þetta. Og
hann fann að vísu fullvel, að það var mikið í ráðizt að ætla svona upp
úr þurru að fara að biðja innistúlku hjá kaupmanni, og hvað þá þegar
hún var annar eins kvenmaður eins og hún Kristín Guðbrandsdóttir, sem
var uppáhaldið allra pilta, orðlögð fyrir, hvað hún væri kát og fjörug,
og jafnvel skáldmælt. En það var auðvitað ekki svo lítil bót í máli, að
hann sjálfur var Magnús Ásmundsson, sonur eins ríkasta sjávarbóndans
út með ströndinni og átti ekki svo lítið undir sér, og það hafði lika mörg-
um stúlkum þar útfrá litizt nógu vel á hann. Aftur varð því ekki neitað,
að hún hafði lært marga heldri manna háltu og reynt margt, og var svo-
fín, og ætlaði nú jafnvel að sigla. Hún var svo sem ekki barna meðfæri.
ekki sízt úr því hún var talsvert eldri en hann, komin undir þrítugt. En
hann var heldur ekki svo slakur, búinn að vera 3 ár í hákarlalegum og
stóð til að verða formaður, því nú var hann að lesa sjómannafræði, og
svo var hann kominn í reikning hjá öllum kaupmönnunum — það var
heldur ekki svo ómannalegt.
Við þessa hugsun stanzaði hann, dokaði svolítið við, hugsaði sig um,
sneri sér svo á hæl og hálfhljóp út í kaupstaðinn aftur.
Eftir góða stund kom hann fyrir hornið á ný. Hann gekk miklu rösk-