Félagsbréf - 01.03.1962, Blaðsíða 64

56
FÉLAGSBRÉF
Hún undi því illa og kom ekki dúr á auga hennar. Var hún jafnan að klifa
á þessu: „Augað’ mitt í þúfunni.“ Fyrst hélt fólk, að hún væri gengin frá
vitinu, en síðan fór það að ganga á hana. Sagði hún þá frá, hvar barnið var.
Það var síðan sótt, og var það vel lifandi. Var það alið upp þar á bænum.
Þess gœtir ekki, Mundi minn, í svo mikilli mjólk.
Sögn Sigríðar Jónsdóttur frá Vogum.
Einhverju sinni var fjölkunnugur maður ástfanginn í vinnukonu á öðrum
bæ. Hún vildi ekki eiga hann, en var hrædd við fjölkynngi hans, svo hún
vildi reyna að hafa hann góðan. Bar þá svo til, að hann kom á kvíagarðinn,
þegar hún var að mjólka ærnar. Bauð hún honum að drekka lyst sína úr
skjólunni, og gjörði hann það, og var þá gott borð á henni. Tók hún síðan
skjóluna og pissaði í hana til að fylla í skarðið. Honum þótti þetta ljótar
aðfarir og fór að setja ofan í við hana. Þá svaraði hún: „Þess gætir ekki,
Mundi minn, í svo mikilli mjólk.“ Ofbauð honum þá svo mjög subbuskapur
hennar, að hann varð henni öldungis fráhverfur.
Já. já, fór það þá til svona.
Sögn Jóhunns Kristjúnssonur.
Fyrir 50—60 árum bjuggu hjón nokkur á Stróu-Gröf í Skagafirði. Ein-
hverju sinni fóru þau ásamt öðru fólki til kirkju. Voru ekki aðrir heima en
gömul niðursetukerling, tveir eða þrír drengir og piltur um tvítugt, Pétur
Samsonarson að nafni, sem síðar varð merkur maður í Skagafirði. Kerlingin
var elliær orðin og farið að förlast minni og skilningur. Hún átti bæli á skák-
palli utan til í baðstofunni.
Nú er það af þeim að segja, er heima voru, að Pétur tekur þriggja pela
flösku af brennivíni, sem hann átti, og gefðu kerlingu að drekka úr henni
svo sem hún vildi. Eftir það fer hann ofan, en kerling, sem var óvön vín-
drykkju, fór að sofa. I bæjardyrunum héngu ýsur, sem voru farnar að úldna
ofurlítið. Pétur skefur af þeim hreistrið, fer með það upp og límir það á lang-
bönd og sperrur uppi yfir ker'litigu. Síðan byrgir hann hverja smugu, svo að
niðamyrkur verður í baðstofunni. Meðan á öllu þessu stóð, svaf kerling vært.
Eftir það kyndir hann hægan eld undir palli kerlingar og feggur þar á horit,
ullarlagða, tuskur og annað, sem hann vissi að lyktaði illa. Þegar nægilega
mikill reykur var kominn, gjörði Pétur svo mikinn hávaða, að kerling vakn-
aði og tók þegar að hósta. Var lnin nokkuð rugluð í höfði af víni og vaknar