Félagsbréf - 01.03.1962, Blaðsíða 45

FÉLAGSBRÉF
37
það er viljinn,
viljinn til að lifa.
Laust er allt,
ef lífsviljann þrýtur.
Verður annar
og verri maður,
eður enginn,
að ástvini látnum.
Sálarlaus líkami
á lífi hjarir,
utan ábyrgðar,
utan siðferðis.
Heitir það að harðna
við hverja plágu.
Þegar þetta er ort, er Hannes Hafstein kominn í forsælu, staddur
nndspænis harmi, þar sem karlmennskan á í fyrsta sinn ekki við,
fer hjá sér, verður hjákátleg. Skáld lífsviljans og baráttugleð-
innar, skáldið, sem öllum framar orti þjóð sinni þrek, er undir
æfilok orðið skáld harmkvælanna, „valur vængjarúinn“, sem „lem-
ur hið auða tóm“, bíðandi á „bergsnös kaldri“. En þá, í þessum
■síðustu kvæðum, sem rísa í einsemd frá dökkum grunni og öðlast
við það sína örlagareisn, sér að lokum, eins og í hvössum lang-
drægum geisla, til innsta kjarnans í lífskoðun skáldsins:
Sólkerfin sindrast sem neistar frá síungum steðja þínum,
og þó eru þínir vegir ei þráliuldir anda mínum.
Sé ég í sólþokuhilling, hve sorgin og gleðin mætast,
og óljóst órar mig fyrir, að andans von muni rætast.
Sólunni meiri er sálin, og sálnanna faðir ert þú.
Sálirnar saman þú leiðir um sólfegri, leiftrandi brú,