Félagsbréf - 01.03.1962, Blaðsíða 60

52
FÉLAGSBRÉF
En grítið hann Eyjúlfur, hann skal fá það. Og þó var var hún skotin í mér.“
Svo setti hann hattinn mjög fast á sig, bretti niður börðunum, og
labbaði hurtu.
Kristín sigldi með Gránu, og hitti Madsen sinn í heilögu hjónabandi
við efnaða og aldraða ekkju, eða réttara sagt hún hitti hann ekki, því
að hann forðaðist hana eins og heitan eld. En saga væri að segja frá því,
hvernig hennar viðskipti urðu við hina „herrana“, sem allir voru eins
„fínir og penir“ eins og hann Madsen, en hún á naumast við á þessum
stað. Aftur á móti kynni mönnum ef til vill að þykja fróðlegt að heyra,
að Magnús seldi Bárðdælningnum brennivínshattinn fyrir hálfvirði, því
hann var reiður við hann og vildi ekki eiga hann. Og nú er hatturinn
organistahattur norður í Bárðardal, o
BIKARINN
(Jóhann Sigurjónsson)
Einn sit ég yíir drykkju
aftaninn vetrarlangan,
ilmar af gullnu glasi
gamalla blóma angan.
Gleði, sem löngu er liðin,
lifnar í sálu minni,
sorg, sem var gleymd og grafin,
grœtur í annað sinni.
Bak við mig bíður dauðinn,
ber hann í hendi styrkri
hyldjúpan nceturhimin
helltan fullan af mvrkri.
þykir kostaþing.
DER BECHER
(Ubersetzung von Alexander Jóhannesson)
Einsam ich sitze und trinke
am Abend dem winterlangen,
im goldenen Glase duften
Blumen wir einst. besangen.
Freude, die langst vergangen,
lebt auf in meinem Sinne,
Trauer, vergeszen, begraben,
weint noch von alter Minne.
Hinten der Tod auf mich wartet,
er tragt in den starken Handen
den grundlosen nachtigen Himmel
voll Dunkel- zu allen Enden.