Félagsbréf - 01.07.1962, Side 44

40
F É L A G S B R É F
Hún liló.
„Þú ert svalur, kalla ég,“ sagði hún, spennti greipar um hnén, virti liann
feimnislaust fyrir sér.
„Mér skilst þú sért heldur engin teprubrúða."
„Þú getur bókað það. Heyrðu, áttu sígarettu?“
„Víst á ég hana. Þú reykir?“
„Auðvitað. Hélztu ég væri einhver heibískvísa.“
„0, sussu nei, því bjóst ég alls ekki við.“
Hann reis á fætur, sótti vindlingaveski og kveikjara, sem lágu á steini
uppi með laiknum. Hún fylgdist nákvæmlega með hreyfingum hans, japlaði
hörkulega, svipurinn spenntur og harður. Hann heygði sig ofan að henni og
bauð henni vindling úr brúnu leðurveski. Hún smeygði honum fimlega úr
veskinu með löngum, liprum fingrum, hélt honum milli þuinals og vísifing-
urs, las áskriftina nákvæmlega. Síðan stakk hún bláendanuin milli fullra,
ólitaðra varanna. Allt voru þetta yfirmáta liægar og vandaðar hreyfingar,
þaulæfðar í smáatriðum.
Hann kveikti í hjá henni og fékk sér vindling sjálfur. Síðan lagðist liann
endilangur á bakið og lét höfuðið hvíla á þúfu rétt Iijá henni. Hún renndi
sér niður þúfuna, sem hún hafði setið á, lá samhliða honuin. Þunnur bol-
urinn færðist upp, mittið varð bert og það stríkkaði á typptum brjóstunum.
Hún púaði ekki of kunnáttusamlega. Hann ballaði höfðinu lítið eilt, fylgd-
ist með hreyfingum hennar; reykurinn kom út um öll vit lians eftir langa
dvöl inni fyrir. Brennheit síðdegissólin skein á þau frá hlið.
„Hvar hefurðu annars fötin?“ spurði hún.
„Heima.“
„Heima, hvar?“
„Heima hjá mér.“
„í gamla kotinu?“
„Já, heima í Hraunási.“
„Þú ert meira en lítið klikkaður,“ sagði hún, reis upp við olnboga, henti
frá sér hálfreyktum vindlingnum. „Þetta er bara greni.“
„Frændi þinn lagaði það í vor.“
„Til hvers?“
„Handa mér.
„í fyrrasumar var hann að tala um að rífa það.“
„Hann fékk það ekki.“
„Fyrir hverjum?"