Stjórnartíðindi fyrir Ísland: B-deild - 01.12.1877, Qupperneq 137

131
1877
Yflrsetnkvennareglngjörð
1. grein.
Sjerhver yfirsetukona er skyld að breyta samvizkusamlega eptir fyrirmælum yfir-
setukvennalaganna frá 17. desbr. 1875 og þcssarar roglugjörðar, svo eruogallar yfirsetukonur
að því, er snertir skylduverk þeirra, háðar umsjón og nánari fyrirskipunum hlutaðeigandi
hjeraðslæknis og landlæknisins.
2. grein.
Sjerhverri yfirsetukonu ber ávallt að hegða sjer vel og siðsamlega, og verajafnan
til taks, er á þarf að halda; fari hún burt af heimili sínu, skal húmjafnan láta heimilis-
fólkið vita, hvar liana sje að finna.
3. grein.
Hún á að vera vinalog og mannúðleg í umgengni við alla, sem leita hennar,
hugga þá og hughreysta, ef lítilmótlogir eða huglitlir eru, og eigi láta á sjer finna, þótt
eitthvað beri út af, svo að hún hræði eigi þá, sem hennar er vitjað til; hún skal og
forðast allt málæði, bæði um ástand konunnar og barnsins, og eigi láta á því bera fyrr
cn í síðustu lög, ef hún finnur, að barnið er andvaua eða vanskapað.
4. grein.
Ilún má og ekki segja frá neinu, sem henni er sagt í trúnaði eða hún kemst að
vegna stöðu sinnar um veikindi eða líkainslýti konu, cða annað það, cr konunni kynni að
vcra óþægilegt að yrði almenningi kunnugt.
5. grein.
Hún á að láta fúslega i tje aðstoð sína hverjum, sem hennar leita, jafnt látœkum
sem ríkum, og engan mannamun gjöra sjer, hvorki af ábatavon njo öðru.
6. grein.
I>egar liún situr yfir, skal hún hafa nákvæmar gætur á öllum ástœðum og atvik-
um, er að bera, og leita sængurkonunni allrar liœgðar eptir fremsta mætti. Beri nokkuð
út af, sem hún heldur að hættulegt geti orðið, annaðhvort fyrir konuna eða fóstrið, ber
henni að ráðfœra sig við lækni eða aðrar yfirsetukonur, ef þess er kostur; sje það eigi, eða
óttist hún, að líli eða lieilsu barnsins eða móðurinnar sje liætta búin í fœðingunni, skal
hún láta nánustu viðstadda vandamenn sængurkonunnar vita aí því í tíma, og heimta
læknis leitað tafarlaust.
7. grein.
Eigi má hún fara frekara í .meðalabrúkuu við þungaðar konur eða sængurkonur,
en henni hefir kennt verið í yfirsetufrœðinni eða af lærðum lækni.
8. grein.
Eigi má hún yfirgefa neina sængurkonu, meðan nokkur hætta er á ferð, fyr en
hún hefir gjört allt sem í hennar valdi stendur til þess að afstýra hættunni.
9. grein.
Allt, sem út af ber hjá einhvcrjum þunguðuin kvennmanni eða sængurkonu, er
hennar er vitjað til, á hún að rita í minnisbók hjá sjer, til að geta skýrt læknum frá
því, cf þörf gjörist.
10. grein.
Varast skal hún að gefa nokkrum kvennmanni inn nokkurt það meðal, er tjón
gcti af hlotizt fyrir kvennmanninn sjálfan eða fóstur það, sem hún gengur með, eða valdið
því, að það fœðist fyrir tímann; og eigi segja neinum til slíkra meðala. Samkvæmt
hegningarlögunum skal hver sá, sem cyðir burði cða deyðir hann í móðurkviði eða á
135
15. nóv.