Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.01.1994, Síða 24

Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.01.1994, Síða 24
VII. Tsjekhov eignaðist snemma marga ákafa aðdáendur. Þegar blaðamenn líktu honum við annan höfund nú gleymdan, rauk vinur hans Glígorovítsj upp sárreiður og sagði: „Sá gaur er nú ekki verður þess að kyssa fótspor þeirrar veggjalúsar sem beit Tsjekhov!" (Tsjúkovskí, 444). En Tsjekhov var sjálfur ekki í sínum aðdáendahóp. Fáir höfundar fara jafnóvirðulegum orðum og hann um eigin verk. Hann kveðst vera að krota einhvern auman grínleik, hripa niður einhverjar leiðindasögur, smámuni eintóma og hégóma. Hann virðist af einlægni forviða á því að virtir höfundar eins og Glígorovítsj og Korolenko sýni honum velvild og áhuga. Gott dæmi um allt þetta má finna í bréfi til Korolenkos frá 1887 (XI, 161): Af öllum þeim Rússum sem nú skrifa með sæmilegum árangri er ég sá léttúðugasti og alvörulausasti, svo ég taki nú skáldlega til orða þá elskaði ég mína hreinu gyðju, en sýndi henni ekki virðingu, hélt fram hjá henni og fór oftar en ekki með henni á þá staði þar sem ekki er við hæfi að hún sýni sig. Þér aftur á móti eruð áreiðanlegur, traustur og trúr. Stundum er þessi sjálfsgagnrýni rétt eins og gamansamt nöldur, eins og þegar hann segir um merkustu og grimmustu ádrepusögu sína, „Stofu nr. 6", að hún sé „afskaplega leiðinleg, enda enga konu þar að finna og ástamálin hvergi nálæg" (XI, 570). Þetta má svo túlka á fleiri vegu. Má vera að Tsjekhov beiti þessum hálfkæringi eins og til að minna sig á að hann megi ekki ofmetnast, meir en nóg fyrir af skáldadrambi í heiminum - enn og aftur er hann að ala sjálfan sig upp! En hér er fleira á ferðinni: Tsjekhov er oftar en ekki að refsa sjálfum sér fyrir að hann taki ekki nógu alvarlega rithöfundarstarf sitt, starf sem þá var einatt fellt undir hið rómantíska og göfuga heiti köllun. Snemma í bréfasafni hans er að finna sígilda kvörtun ungs skálds um að aðstæðurnar séu að drepa hann: Ég skrifa við andstyggilegustu aðstæður. Mín bíður ekki bókmenntastarf, sem danglar duglega í samviskuna, í næsta herbergi æpir krakki gestkom- andi ættingja, í öðru herbergi er pabbi að lesa upphátt fyrir mömmu úr Englinum minnisstæða... einhver hefur trekkt upp spiladós, og ég heyri „Helenu fögru"... Fyrir skrifandi mann er erfitt að ímynda sér viðbjóðslegri aðstæður (XI, 31). B I A R T U R O C F R U E M 1 L 1 A 22
Síða 1
Síða 2
Síða 3
Síða 4
Síða 5
Síða 6
Síða 7
Síða 8
Síða 9
Síða 10
Síða 11
Síða 12
Síða 13
Síða 14
Síða 15
Síða 16
Síða 17
Síða 18
Síða 19
Síða 20
Síða 21
Síða 22
Síða 23
Síða 24
Síða 25
Síða 26
Síða 27
Síða 28
Síða 29
Síða 30
Síða 31
Síða 32
Síða 33
Síða 34
Síða 35
Síða 36
Síða 37
Síða 38
Síða 39
Síða 40
Síða 41
Síða 42
Síða 43
Síða 44
Síða 45
Síða 46
Síða 47
Síða 48
Síða 49
Síða 50
Síða 51
Síða 52
Síða 53
Síða 54
Síða 55
Síða 56
Síða 57
Síða 58
Síða 59
Síða 60
Síða 61
Síða 62
Síða 63
Síða 64
Síða 65
Síða 66
Síða 67
Síða 68
Síða 69
Síða 70
Síða 71
Síða 72
Síða 73
Síða 74
Síða 75
Síða 76
Síða 77
Síða 78
Síða 79
Síða 80
Síða 81
Síða 82
Síða 83
Síða 84

x

Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist
https://timarit.is/publication/1206

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.