Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.01.1994, Qupperneq 53

- Níutíu og fjórir níutíu og níu? spurði hún og fölnaði urn leið og
hún lét samanbrotinn borðdúkinn frá sér á borðið.
- Já, já, ég meina það!
- En miðanúmerið sjálft?
-Æjá! Svo var það miðanúmerið. Bíddu annars... engan asa. Hugs-
aðu þér bara? Það kom þó upp númerið á okkar flokki! Það kom þó,
skilurðu...
Ivan Dmítrítsj horfði á konu sínu með breiðu og marklausu brosi
eins og krakki sem verið er að sýna litskæran hlut. Kona hans brosti
líka: Henni fannst, rétt eins og honum, að það væri skemmtilegt að
hann nefndi barasta flokkinn en flýtti sér ekki að gá að númeri miðans.
Það var svo Ijúft og hrollvekjandi að kvelja sig og stríða sjálfum sér á
voninni um mögulegt happ!
- Okkar flokkur er með, sagði ívan Dmítrítsj eftir langa þögn. Sem-
sagt: Það eru nokkrar líkur á því að við höfum unnið. Ekki annað en lík-
ur en ekkert minna heldur.
- Gáðu nú að númerinu!
- Bíddu andartak. Það er nógur tíminn til að verða fyrir vonbrigð-
um. Þetta er í annarri línu að ofan, vinningurinn er semsagt sjötíu og
fimm þúsund. Þetta eru ekki peningar heldur blátt áfram heilt fjár-
magn! Og kannski rek ég nú augun í skrána og þar sé ég tuttugu og sex!
Hvað segirðu um það? Hvað ef við höfurn nú unnið í raun og veru?
Hjónin fóru að hlæja og lrorfðu lengi hvort á annað þegjandi. Vinn-
ingsmöguleikinn hafði leitt þau í villu og svima, þau gátu ekki einu
sinni látið sig dreyma um eða sagt til um það til hvers þau þyrftu þessi
75 þúsund, hvað þau mundu kaupa sér, hvert þau mundu fara. Þau
hugsuðu aðeins um tölurnar 9499 og 75000, drógu þær upp í ímyndun
sinni, en þeim tókst einhvernveginn ekki enn að hugsa um happið sem
var svo mögulegt.
Ivan Dmítrítsj gekk nokkrum sinnum horna á milli í stofunni með
blaðið í hendi, og það var ekki fyrr en hann hafði róast eftir fyrstu geðs-
hræringuna að hann gaf sig smám saman dagdraumum á vald.
- Og hvað nú ef við höfum unnið? sagði hann. Það þýðir nýtt líf, það
er meirilráttar áfall! Þú átt miðann, en ef þetta væri minn miði þá mundi
ég auðvitað kaupa fyrst af öllu einhverja fasteign, til dærnis óðal fyrir
tuttugu og fimm þúsund, tíu þúsund færu í meiriháttar útgjöld í eitt
skipti fyrir öll: ný húsgögn, ferðalag, borga upp skuldir og svo fram-
vegis. Þau fjörutíu þúsund sem verða afgangs færu í banka að renta sig.
T í
m a r i t u m bókmenntir o g 1 e i k 1 i s t
51