Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.04.2000, Síða 112

farangur. Ég vildi ekki láta þennan eina peningaseðil minn ganga á
milli manna eftir öllum vagninum en þorði ekki að skilja ferða-
töskuna eftir og fara sjálfur til miðasölukonunnar. Miðasölukonan
kom til mín og sagðist ekki geta gefið mér til baka. Ég varð að fara
úr vagninum á næstu stöð.
Ég stóð grautfúll og beið eftir næsta sporvagni. Mér var illt í
maganum og fæturnir skulfu lítið eitt.
Og allt í einu sá ég dömuna mfna indælu: hún var að fara yfir
götuna og leit ekki í áttina til mín.
Ég greip töskuna og hljóp á eftir henni. Ég vissi ekki hvað hún
hét og gat ekki kallað á hana. Ferðataskan þvældist hræðilega fyrir
mér: ég hélt á henni báðum höndum og ýtti undir hana með hnjám
og maga. Indæla daman gekk frekar hratt og ég fann að ég gæti
ekki náð henni. Ég var allur blautur af svita og að niðurlotum kom-
inn. Þegar ég kom að næsta horni sást hún hvergi.
— Helvítis kerlingin, hvæsti ég og henti töskunni til jarðar.
Ermarnar á treyjunni minni voru gegnblautar af svita og límdust
við handleggina. Ég settist á töskuna, tók upp vasaklút og þurrkaði
mér um háls og andlit með honum. Tveir strákpjakkar tóku sér
stöðu fyrir framan mig og fóru að skoða mig. Ég setti upp róleg-
heitasvip og horfði fast á næsta port eins og ég ætti von á einhverj-
um. Strákarnir hvísluðust á og bentu á mig. Ég náði varla andanum
fyrir trylltri illsku. Æ, nú væri lag að senda á þá stífkrampa!
Ut afþessum strákaskröttum stend ég upp, tek töskuna, geng að
portinu og lít inn fyrir. Ég set upp undrunarsvip, tek upp úrið og
yppi öxlum. Strákarnir fylgjast með mér úr nokkurri fjarlægð. Enn
yppi ég öxlum og gái inn í portið.
— Skrýtið, segi ég hátt, tek töskuna og dragnast með hana á spor-
vagnastöðina.
Ég kom á járnbrautarstöðina fimm mínútum fyrir sjö. Ég kaupi
miða til Lisíj Nos og til baka og sest upp í lestina.
110