Morgunblaðið - 10.11.2015, Qupperneq 32

32 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 10. NÓVEMBER 2015
„Þegar þú ert sorg-
mæddur, skoðaðu þá
aftur huga þinn, og þú
munt sjá, að þú grætur vegna þess,
sem var gleði þín.“
(Kahlil Gibran.)
Þessi orð eiga svo vel við er ég
kveð góðan vin og félaga, Stefán
Jóhann Sigurðsson, og hugsa til
baka til liðinna stunda. Við vorum
búnir að vera vinir og samherjar í
áratugi eða frá því fljótlega eftir
að ég fluttist til Ólafsvíkur. Við
vorum saman í pólitíkinni, báðir
framsóknarmenn alla tíð, saman í
margs konar félagsmálum og
lengi saman í Rótarýklúbbi
Ólafsvíkur, en þar var hann
stofnfélagi. Síðast en ekki síst
vorum við félagar í Kirkjukór
Ólafsvíkur í langan tíma. Þar
verður hans sárt saknað af kór-
félögum en hann var með afar
góða tenórrödd.
Stefán Jóhann var svo mörg-
um kostum gæddur. Hann var já-
kvæður, glaðlyndur, umhyggju-
samur og traustur maður. Vildi
öllum vel og var góður vinur vina
sinna og það þekkti ég vel. Hann
var lykilmaður í svo mörgum
störfum í bæjarfélaginu sem að
félagsmálum sneru, en of langt
mál yrði upp að telja. Hann var
með allt á hreinu varðandi þau
mál og var jafnan í forystu í því
sem hann kom nálægt. Hann var
vel máli farinn og flutti mál sitt
þannig að allir skildu. Stefán Jó-
hann var m.a. í mörg ár í hrepps-
nefnd Ólafsvíkur og seinna í bæj-
arstjórn Ólafsvíkur og var hann
fyrsti forseti bæjarstjórnar.
Í Rótarýklúbbnum var hann
með góða pistla, alltaf vel upp-
byggða og jákvæða. Oftast með
efni úr bæjarfélaginu. Hann var
vel lesinn og fróður um menn og
málefni, kunni vel að segja frá.
Stefán Jóhann lagði mikið á sig
síðastliðið haust til þess að koma
með Kirkjukór Ólafsvíkur í söng-
ferðalag til Þýskalands, en þá
voru veikindin farin að segja til
sín. Í ferðinni stóð hann sig sem
hetja og maður dáðist að styrk
hans. Hann var okkur hinum fé-
lögunum mikil fyrirmynd.
Maður kynnist margs konar
fólki á lífsins leið og þá lærist
manni að meta fólk eftir þau
kynni. Stefán Jóhann var einn af
þeim sem maður kunni sannar-
lega að meta. Öllum er afmörkuð
stund og hann vissi um sinn tíma.
Hann var tilbúinn að fara en það
hafði hann oft rætt um. Ég vil að
leiðarlokum þakka Stefáni Jó-
hanni allt samstarf okkar og
sanna vináttu á liðnum árum.
Missir Guðrúnar, eiginkonu Stef-
áns Jóhanns, er mikill. Hún hefur
staðið sig vel og annast hann í
veikindum hans ásamt fjölskyld-
unni allri. Við Gunna sendum
þeim innilegar samúðarkveðjur.
Guð blessi minningu Stefáns Jó-
hanns Sigurðssonar.
Pétur Steinar Jóhannsson.
Í dag kveðjum við vin okkar og
kórfélaga til margra ára, Stefán
Jóhann Sigurðsson, eða Jóa eins
og við kölluðum hann. Jói byrjaði
í Kirkjukór Ólafsvíkur árið 1978
og hefur verið í honum síðan.
Hann söng tenór af mikilli snilld
og kölluðum við hann oft hetju-
tenórinn okkar enda hafði hann
sérstaklega háa og skæra rödd.
Það verður erfitt að fylla í skarðið
því enginn fer í fötin hans í þess-
um efnum.
Stefán Jóhann
Sigurðsson
✝ Stefán Jóhannfæddist í
Reykjavík 17. sept-
ember 1937. Hann
lést 28. október
2015.
Útför Stefáns Jó-
hanns fór fram 7.
nóvember 2015.
Stefán Jóhann
var einstök persóna
sem vildi öllum vel,
var svo glaður og
vildi alltaf fara
sáttaleiðina í þeim
ýmsu málum sem
upp komu. Hann
kom vel fyrir sig
orði og gat staðið
upp hvar sem var og
talað frá eigin
brjósti. Oft kom
þetta sér vel fyrir kirkjukórinn.
Þau hjónin bæði voru mjög sam-
viskusöm með mætingar í athafn-
ir kirkjunnar og alltaf var hægt
að treysta á þau. Gjarnan var leit-
að til hans með að vera forsöngv-
ari fyrir kórinn ásamt því að hafa
það hlutverk að hringja kirkju-
klukkunum í lok útfara.
Kirkjukórinn hefur í gegnum
árin farið í ferðir bæði innanlands
og utan og í allar þessar ferðir
hafa þau hjónin, Jói og Gunna,
farið með okkur. Hægt væri að
telja upp fjöldamörg skemmtileg
atvik eins og t.d. töfrabrögð á Ak-
ureyri þegar bindið sem Jói var
með var klippt í sundur, þá leist
konunni hans ekki meira en svo á
blikuna. Gjáarsöngurinn í Fær-
eyjum hljómaði líka mjög vel hjá
karlaröddum kórsins. Þó stendur
upp úr ferðin til Parísar 2012 og
ferðin nú í september til Þýska-
lands en í þá ferð fór hann meira
af vilja en mætti. Í Parísarferð-
inni var farið í siglingu á Signu og
þar var Stefán Jóhann með atriði
þar sem hann stóð og söng lagið
Kvöld við Signu.
Kvöldið er kyrrlátt og fagurt
hvíslar sín ómþýðu ljóð.
Signa er við bakkana bylgjast
blikandi fer sína slóð.
Sól er að síga til viðar
senn verður allt kyrrt og hljótt.
Nálgast í hrífandi húmi
heillandi Parísarnótt.
Það er sælt að sitja og dreyma
út við Signu kvöldin löng.
Það er auðvelt öllu að gleyma
við óm af hennar söng.
Þegar hún niðar, niðar, niðar, niðar
blítt við steina og sand.
Þar sem Signa áfram iðar
þar á ég mitt draumaland.
(Helgi Jónasson)
Já, við erum heppin að hafa
kynnst manni eins og Stefáni Jó-
hanni. Um leið og við þökkum
honum fyrir samveruna öll þessi
ár viljum við votta fjölskyldu
hans okkar innilegustu samúð.
Minning hans lifir í hjörtum okk-
ar.
F.h. Kirkjukórs Ólafsvíkur,
Gréta og Steiney.
Ég var einstaklega heppin
þegar ég nældi mér í Hilmar, afa-
strákinn hans Jóa, fyrir rúmum
fjórum árum. Frá upphafi var
okkur Ragnari mínum tekið opn-
um örmum, ég eignaðist góðan
vin og Ragnar eignaðist langafa
sem var honum mikill félagi og
vinur. Það var alltaf gleði og
gaman þar sem Jói var, hann var
frábær sögumaður og hafði ein-
stakt lag á að gæða allt lífi í
kringum sig.
Jói var alltaf tilbúin að miðla af
þekkingu sinni og aðstoða okkur
fjölskylduna í einu og öllu. Þegar
hann var í sínum reglulegu heim-
sóknum í Reykjavík vorum við
dugleg að hittast og komu þá
jafnan Jói og Gunna til okkar í
mat og áttum við góðar stundir
saman, það var alltaf jafn nota-
legt að sjá hversu vel þeim leið
hjá okkur. Það samband sem
Hilmar hefur átt alla tíð við
ömmu sína og afa er alveg ein-
stakt og hafa þau verið honum
mikil fyrirmynd í lífinu og milli
þeirra ríkt gagnkvæm væntum-
þykja og virðing.
Ragnar og Stefán Þór halda
mikið upp á langafa sinn, hann
var duglegur að eyða með þeim
tíma þegar við komum vestur og
eru gönguferðirnar með afa of-
arlega í minningunni sem og
sundferðirnar. Þegar við sögðum
Ragnari að nú væri afi Jói dáinn
brast sá stutti í grát og sagði: „en
mamma við erum búin að gera
svo mikið skemmtilegt saman.“
Þessi orð Ragnars segja allt um
þeirra samband og hversu vel
Ragnar naut þeirra stunda sem
hann átti með afa Jóa. Ég hef
alltaf dáðst að þeim hjónum, þau
kunnu svo sannarlega að njóta
hvers augnabliks, alltaf jafn ást-
fangin og glöð með hvort annað,
þau orð sem upp koma í huga
minn þegar ég hugsa um þau tvö
leiðast eftir götunni eru ást, kær-
leikur og væntumþykja. Jói fékk
mig alltaf til að brosa og faðmlag
hans sagði meira en þúsund orð.
Mikið hefði ég viljað eiga fleiri ár
með Jóa en hér skilja leiðir um
sinn en eftir sitja margar ljúfar
minningar sem ég verð ævinlega
þakklát fyrir. Ég veit að hann
mun fylgjast með okkur og gæta
okkar eins vel og hann getur,
minningin um afa Jóa á fastan
stað í hjörtum okkar allra.
Ellý Tómasdóttir.
Það var traust handtak og vin-
gjarnlegt viðmót sem tók á móti
mér þegar ég kom fyrst til starfa
sem forstöðumaður Félags- og
skólaþjónustu Snæfellinga árið
2006. Stefán Jóhann var þá skrif-
stofustjóri stofnunarinnar og
fann ég fljótt að þar fengi ég
traustan samstarfsmann og átt-
um við farsæla samleið þann tíma
sem ég starfaði fyrir vestan. Stef-
án Jóhann var einstaklega sam-
viskusamur starfsmaður sem var
jafnframt umhugað um gott orð-
spor stofnunarinnar, eins og
reyndar alls samfélagsins á Snæ-
fellsnesi, það skynjaði ég vel.
Það er krefjandi að bera
ábyrgð á viðkæmum málaflokk-
um eins og barnavernd og öðrum
málefnum sem snerta beint per-
sónulega hagi íbúanna og þá er
ekki verra að þekkja vel til ein-
staklinga og jafnframt aðstæður
fólks. Það leið ekki langur tími
þar til ég áttaði mig á að ég gat
leitað til Stefáns Jóhanns með
upplýsingar um ólíkustu mál
hvar sem var á starfssvæðinu.
Oft var um að ræða upplýsingar
sem ekki voru nákvæmlega
skráðar í gögnum en mikilvægt
að halda til haga við úrlausn
mála. Þá kom sér vel þessi yf-
irgripsmikla þekking hans og
óhætt var að treysta leiðsögn
hans fullkomlega í þeim efnum.
Á litlum vinnustað, þar sem
takast þarf á við verkefni eins og
að framan er lýst, skiptir máli að
samvinnan sé góð og traust ríki
milli starfsfólks því við úrlausn
mála þarf oft að taka tillit til mis-
munandi aðstæðna fólks þar sem
viðkvæmir hagsmunir geta verið
undir um leið og leysa þarf úr
þeim á faglegan hátt.
Slík mál eru alltaf vandmeð-
farin en einmitt við þær aðstæður
fannst mér Stefán Jóhann reyn-
ast vel enda einkenndist viðhorf
hans til náungans af umhyggju
fyrir velferð samborgaranna.
Fyrir einstaklega gott samstarf á
Stefán Jóhann þakklæti mitt
óskipt.
Áhugamál okkar voru svipuð
og samstarfið þróaðist í vinskap.
Þegar hann fann að ég var áhuga-
samur um umhverfið og málefni
svæðisins var hann óþreytandi að
fræða mig og upplýsa um stað-
hætti, sögu, atburði fyrr og nú,
menn og málefni.
Ekki get ég minnst á vináttu
okkar án þess að nefna Guðrúnu,
hans góðu konu. Við Ásta verðum
ævinlega þakklát fyrir þá vin-
semd og ræktarsemi sem þau
hjón sýndu okkur meðan við
bjuggum fyrir vestan. Við rædd-
um stundum saman í síma eftir
að við fluttum aftur austur og ár-
lega litum við inn til þeirra fyrir
vestan og alltaf var sama hlýlega
viðmótið sem mætti okkur og ein-
hver sérstök umhyggjusemi sem
við fundum svo vel fyrir þessi ár.
Vinátta þeirra hjóna var okkur
dýrmæt og átti mikinn þátt í hvað
okkur leið vel á Snæfellsnesi og
eigum þaðan góðar og notalegar
minningar sem sífellt eru að
minna á sig. Já, við vorum „hjá
góðu fólki“ á Snæfellsnesi.
Það er bjart yfir minningu
Stefáns Jóhanns og megi guð
blessa minningu góðs drengs.
Til Guðrúnar, barna hennar og
fjölskyldna þeirra leitar nú hug-
urinn með óskum um guðsbless-
un og styrk þeim til handa á erf-
iðri kveðjustund.
Albert Eymundsson.
Stefán Jóhann Sigurðsson,
okkar góði nágranni og vinur til
margra ára, er látinn.
Að eiga góðan nágranna kem-
ur næst því að eiga góða fjöl-
skyldu.
Jói, eins og hann var oftast
kallaður, var hæglátur og traust-
ur maður sem gott var að leita til,
bóngóður ræðinn og hæfileika-
ríkur.
Hann hafði mikinn áhuga á
þjóðmálum og tónlist og var einn-
ig mikill félagsmálamaður.
Við fjölskyldurnar höfum búið
hlið við hlið í Engihlíð í Ólafsvík, í
áratugi og alla tíð átt góð sam-
skipti sem við metum mikils
Það er með virðingu og þökk
sem við kveðjum þennan góða
mann.
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta,
Þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Sendum Guðrúnu og fjöl-
skyldu, okkar innilegustu samúð-
arkveðju.
Gunnar, Ester og fjölskylda.
✝ Guðrún Sveins-dóttir fæddist í
Kelduvík á Skaga
29. mars1923. Hún
lést 27. október
2015.
Foreldrar henn-
ar voru Guðbjörg
Rannveig Krist-
mundsdóttir, f. á
Ketu þann 2. októ-
ber 1897, d. 18.
júní 1967, og
Sveinn Mikael Sveinsson frá
Hrauni, f. 29. september 1890,
d. 6. apríl 1932. Guðrún var
fimmta í röðinni af tíu systk-
inum. Þau eru í aldursröð:
María (látin), Þorgeir Mikael,
Guðbjörg (látin), Sigrún Ingi-
björg (látin), Sigurlaug Ásgerð-
ur, Pétur Mikael (látinn), óskírt
sveinbarn, lést skömmu eftir
fæðingu, Steinn Mikael og
Sveinn Guðberg.
Þann 10. júní 1950 giftist
Guðrún Árna Rafni Kristbjörns-
syni járnsmið, f. 11. ágúst 1920,
d. 27. júlí 1990. Sonur þeirra
var Sveinn Mikael Árnason, f.
23. janúar 1952, d. 24. júní
2012. Eftirlifandi eiginkona
hans er María Gréta Guðjóns-
dóttir, f. 3. febrúar 1955. Börn
Sveins og Maríu eru 1) Guðrún
Halla, f. 10. desember 1976,
maki hennar er Sturla Hall-
dórsson, f. 25. júní
1978. Börn Guð-
rúnar Höllu og
Sturlu eru a) Ás-
gerður, f. 4. febr-
úar 2005, b) Gunn-
hildur, f. 14. júlí
2008, og c) Sveinn,
f. 22. febrúar 2013.
2) Guðjón Már, f.
19. mars 1982,
maki hans er Hulda
Hrafnkelsdóttir, f.
15. desember 1983. Dóttir Guð-
jóns og Huldu er Dóra María, f.
12. nóvember 2013. 3) Arna
Gréta Sveinsdóttir, f. 31. mars
1990, maki hennar er Eiður Ar-
on Arnarson, f. 5. október 1991.
Guðrún fluttist nýfædd með
fjölskyldu sinni að Tjörn á
Skaga þar sem hún bjó til 17
ára aldurs. Hún stundaði nám
við Kvennaskólann á Blönduósi
veturinn 1944-45 en fluttist síð-
an til Reykjavíkur. Hún og Árni
bjuggu lengst af í Hamrahlíð 25
í Reykjavík, en 2008 fluttist
Guðrún á dvalarheimilið Skjól-
brekku í Kópavogi, síðar Hrafn-
istu í Boðaþingi. Guðrún var
húsmóðir en vann ýmis verka-
kvennastörf, við ræstingar,
heimilishjálp og aðhlynningu
aldraðra.
Útför Guðrúnar fór fram 4.
nóvember 2015.
Elsku Gunna okkar. Takk fyr-
ir samveruna og alla vettlingana
og sokkana og elsku Guð, pass-
aðu Gunnu fyrir okkur.
Leiddu mína litlu hendi,
ljúfi Jesús, þér ég sendi
bæn frá mínu brjósti, sjáðu,
blíði Jesús, að mér gáðu.
Hafðu gát á hjarta mínu
halt mér fast í spori þínu,
að ég fari aldrei frá þér,
alltaf, Jesús, vertu hjá mér.
Um þig alltaf sál mín syngi
sérhvern dag, þó eitthvað þyngi.
Gef ég verði góða barnið,
geisli þinn á kalda hjarnið.
(Ásmundur Eiríksson)
Kveðja,
Embla Rún, Sölvi Hrafn,
Bríet Dóra og Kolbrún Ýr.
Dagurinn styttist, úrsvali í
lofti og litadýrð haustsins er á
förum. Marglit laufin þekja
gönguleiðir og íbúar norðurhjara
búa sig undir vetur. Með síðustu
haustlaufunum kvaddi Guðrún
Sveinsdóttir, frænka mín, þenn-
an heim, eftir langa og farsæla
ævi. Þrátt fyrir að hafa átt sitt líf
og starf í borg var hún barn ís-
lensku sveitanna. Fáir voru
áhugasamari en Gunna þegar
landbúnaður og sveitirnar voru
til umræðu. Hún fylgdist alltaf
vel með framvindu búskapar á
Tjörn þar sem rætur hennar lágu
og vissi allt um árstíðabundna
starfshætti til sveita. Þegar jörð
losnaði úr ábúð á Skaga norður
fyrir margt löngu, vildi hún
ákveðið að við hjónin færum
þangað. Ég taldi nokkur tor-
merki á, Skaginn hrjóstrugur,
veðurfar erfitt og staðurinn ekki í
alfaraleið. „Það er mörg matar-
holan á Skaga, frænka mín,“
sagði Gunna og hló dátt eins og
henni einni var lagið.
Gunna átti sitt heimili lengst af
í Hamrahlíð 25. Stutt var á milli
okkar á árum áður og leið mín lá
oft í Hamrahlíðina. Þar bjó hún
fjölskyldu sinni fallegt heimili,
þangað var gott að koma og lágu
til þess ýmsar ástæður. Einkenn-
andi fyrir skaphöfn frænku minn-
ar var léttleiki og sálarró og gaf
hún ómælt af sér. Þess vegna var
mannbætandi að koma í Hamra-
hlíðina. Þar á bæ var gestrisni og
alúð í fyrirrúmi og prúðmennsk-
an fastagestur. Og ekki er hægt
að nefna Gunnu svo Árna sé ekki
minnst, svo samhent voru þau
hjón við að láta fólki líða vel. Eitt
sinn bar að garði þeirra ungan,
úrræðalausan og veikan flæking,
húsbóndinn lét eftir rúm sitt fyrir
hann og flækingnum ekki sleppt
fyrr en búið var að telja í hann
kjarkinn til að takast á við hvers-
daginn á nýjan leik. Þannig var
þetta fólk.
Þegjandi var ekki setið við eld-
húsborðið hjá Gunnu frænku.
Þau hjón kunnu skil á mörgu,
bæði mönnum og málefnum. Um-
ræðan var lífleg og margt bar á
góma, allt frá lífsgátunni torráðu
til síðustu átaka í landsmálum.
Þau höfðu vissulega skoðanir en
féllu ekki í þá gildru að reyna að
þröngva þeim upp á aðra, hver
fékk að hafa sitt í friði.
Gunna frænka þurfti ekki síð-
ur en margur annar að glíma við
harm og missi. Hún tókst á við
það með því æðruleysi og ró sem
henni var eiginleg. Far þú í friði
frænka mín, friður Guðs þig
blessi og hafðu þökk fyrir sam-
ferðina.
Ég og fjölskylda mín sendum
Maríu og börnum hennar einlæg-
ar samúðarkveðjur.
Anna Dóra Antonsdóttir.
Ég minnist einstakrar konu,
Guðrúnar Sveinsdóttur, sem lést
27. október.
Okkar kynni hófust fyrir 54 ár-
um, þegar ég eignaðist tvíbura.
Fyrir áttum við hjónin tvo syni,
19 mánaða og 7 ára. Tengdaföður
mínum þótti ég hafa meira en nóg
að gera og bað hann Guðrúnu að
aðstoða mig. Þessi samskipti þró-
uðust með tímanum í vináttu.
Guðrún var glaðlynd að eðlisfari
og umburðarlynd í samskiptum
sínum við fólk. Hún var greind,
bókhneigð og listræn. Ávallt
tilbúinað rétta hjálparhönd. Guð-
rún var gæfumanneskja, átti góð-
an eigimmann, son, tengdadótt-
ur, barnabörn og langömmubörn.
Hún missti eiginmann og son á
góðum aldri. Hún kvartaði aldrei
yfir því sem á hana var lagt og
tók því með æðruleysi eins og
henni var einni lagið. Börnum
okkar sýndi hún velvilja og hlýju
og þannig minnast þau hennar.
Guðrún mín, ég þakka sam-
leiðina. Það voru forréttindi að
hafa þig að vini og fyrirmynd.
Guðlaug Ágústa
Hannesdóttir.
Guðrún
Sveinsdóttir
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla
útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi blaðsins. Smellt á Morgunblaðslógóið í
hægra horninu efst og viðeigandi liður, „Senda inn minningargrein,“
valinn úr felliglugganum. Einnig er hægt að slá inn slóðina
www.mbl.is/sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir birtingu á útfarardegi verður greinin
að hafa borist eigi síðar en á hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á
föstudegi ef útför er á mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur birting dregist, enda þótt grein ber-
ist áður en skilafrestur rennur út.
Lengd | Minningargreinar sem birtast í Morgunblaðinu séu ekki
lengri en 3.000 slög. Ekki er unnt að senda lengri grein. Lengri grein-
ar eru eingöngu birtar á vefnum. Hægt er að senda örstutta kveðju,
HINSTU KVEÐJU, 5-15 línur. Ekki er unnt að tengja viðhengi við
síðuna.
Formáli | Minningargreinum fylgir formáli sem nánustu aðstand-
endur senda inn. Þar koma fram upplýsingar um hvar og hvenær sá
sem fjallað er um fæddist, hvar og hvenær hann lést og loks hvaðan og
klukkan hvað útförin fer fram. Þar mega einnig koma fram upplýs-
ingar um foreldra, systkini, maka og börn. Ætlast er til að þetta komi
aðeins fram í formálanum, sem er feitletraður, en ekki í minning-
argreinunum.
Minningargreinar