Morgunblaðið - 10.03.2016, Blaðsíða 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 10. MARS 2016
✝ Sophus J. Niel-sen fæddist í
Reykjavík 18. sept-
ember 1931. Hann
lést á heimili sínu í
Mosfellsbæ 29.
febrúar 2016.
Foreldrar hans
voru hjónin Marzel-
ína Friðriksdóttir
Nielsen húsmóðir,
f. 1898, d. 1969, frá
Brekku í Eyjafirði,
og Hjörtur Aage Nielsen kaup-
maður, f. 1898 á Ísafirði, d. 1985.
Eftirlifandi systur hans eru
Svala Sigríður Nielsen, f. 1932,
og Erna Nielsen, f. 1942.
Sophus kvæntist Guðrúnu
Margréti Friðriksdóttur, f. 1934
í Reykjavík, hinn 10. september
1955. Foreldrar hennar voru
Friðrik K. Magnússon stórkaup-
maður, f. í Keflavík 1891, d. í
Reykjavík 1971, og Margrét Em-
ilía Þorsteinsdóttir húsmóðir, f.
og Gunnars Þórs Guðmunds-
sonar eru Hildur Margrét verk-
fræðingur, f. 1984, Ólöf Helga
verkfræðingur, f. 1988, Aldís
nemi, f. 1992, og Edda Rún
nemi, f.1994. Anna og Gunnar
slitu samvistir.
Barnabarnabörnin eru sex.
Sophus ólst upp á Reynimel í
vesturbæ Reykjavíkur. Að
skyldunámi loknu stundaði
Sophus nám í Verzlunarskól-
anum og síðan í Héraðsskól-
anum á Laugarvatni. Hann hóf
1953 störf hjá Metcalf Hamilton
á Keflavíkurflugvelli og síðar
hjá Aðalverktökum. Árið 1959
stofnaði Sophus, ásamt félögum
sínum, fyrirtækið Ísól ehf. Hann
starfaði við rekstur fyrirtæk-
isins í 57 ár til loka janúar 2016.
Sophus var mikill náttúru-
unnandi og áhugamaður um
trjárækt. Þau hjónin festu sér
árið 1955 sumarbústaðarlóð við
Meðalfellsvatn í Kjós þar sem
reistur var sumarbústaður og
ræktaður mikill og fallegur
skógarreitur sem Sophus sinnti
alla tíð af miklum áhuga.
Sophus verður jarðsunginn
frá Fossvogskirkju í dag, 10.
mars 2016, klukkan 13.
í Reykjavík 1896, d.
í Reykjavík 1984.
Börn Sophusar
og Guðrúnar eru: 1)
Hildur Nielsen,
hjúkrunarfræðing-
ur og ljósmóðir, f.
11. júní 1956, gift
René Vervoort
flugstjóra, f. 6.
ágúst 1951, sonur
Hildar með Sigurði
Geirmundssyni er
Hjörtur viðskiptafræðingur, f.
1987, börn René og stjúpbörn
Hildar eru Kim, f. 1978, David, f.
1980, og Pieter, f. 1989. 2) Hjört-
ur Nielsen viðskiptafræðingur,
f. 7. apríl 1958, giftur Ástríði S.
Jónsdóttur viðskiptafræðingi, f.
23. mars 1961, börn þeirra eru
Rúnar matreiðslumaður, f. 1988,
Guðrún viðskiptafræðingur, f.
1990, og Tómas nemi, f. 1993. 3)
Anna Nielsen verkfræðingur, f.
3. desember 1960, dætur hennar
Í dag kveðjum við tengdaföður
minn, Sophus Jörgen Nielsen.
Sophus var ævinlega kallaður
Muggur af fjölskyldu og vinum.
Þótt hann hafi ekki hleypt öllum
að sér þá tók hann mér opnum
örmum þegar Hjörtur kynnti mig
fyrir þessum verðandi tengda-
föður. Það var við hæfi að fyrstu
kynnin væru á „fegursta stað Ís-
lands“ – við Meðalfellsvatn í
Kjósinni, þar sem hann og Guð-
rún höfðu komið sér upp sann-
kölluðum sælureit.
Muggur var á kafi, eins og oft
áður í moldarbeði, þegar ég stóð
fyrir framan hann. Hann tók í
höndina á mér og sagði svo: „Ert
þú stelpan sem alltaf er að
hringja?“ Ég játaði en var of
feimin að svara eins og mig lang-
aði: „Það ætla ég rétt að vona.“
Ég veit í dag að hann hefði kunn-
að að meta slíkt svar. Það var
alltaf stutt í gamansemina, góð-
lega brosið sem var stundum
hrekkjótt.
Muggur bar aldrei tilfinningar
sína á torg, en væntumþykju og
ástúð sýndi hann sínum nánustu í
verki. Eftir að hafa minnt okkur
Hjört reglulega á það í nokkur ár
að hann væri alveg til í að fara
eignast barnabörn rættist
draumurinn loks.
Daginn eftir að ég kom heim
með frumburðinn hringdi bjallan.
Ég fór til dyra og þar stóð Mugg-
ur með fangið fullt af stórum
rauðum rósum. Hann sagðist
kominn til að sjá nýja Nielseninn.
Þegar hann var búinn að horfa á
drenginn stutta stund sagði
hann, mikið lagt á þennan unga
dreng, hann verði að halda ætt-
arnafninu við.
Muggi þótti gaman að gefa en
sjálfur hafði hann lítinn áhuga á
að þiggja gjafir. Kannski hafði ég
þess vegna gaman af því að leita
að gjöfum handa honum, ég vissi
að ég hefði hitt í mark þegar hann
lýsti jólagjöfinni svona „ef ég
hefði séð þetta í búð, þá hefði ég
keypt þetta“.
Sumarbústaðurinn í Kjós lýsir
Muggi best, lóðin er vel skipu-
lögð, hvert sem auga er litið.
Húsið lítur alltaf út eins og það sé
nýbúið að bera á það. Á verk-
stæðinu er allt á sínum stað,
þannig að hægt sé að ganga að
því. Þetta var hans sælureitur og
hann alltaf að, settist rétt niður
til að fá sér smá hressingu og svo
var hann rokinn í aðkallandi
verkefni.
Það var mikið kapp í honum
síðasta sumar, það var eins og
hann vissi að tíminn væri naumt
skammtaður. Hann kom svo
miklu í verk að við sem yngri er-
um værum stolt af. 84 ára keyrði
hann fjórhjólið upp og niður lóð-
ina, fjarlægði tré og setti önnur
niður. Klippti mörg hundruð
greinar, hirti og brenndi. Mugg-
ur var maður framkvæmda og
við hin í fjölskyldunni nutum
góðs af.
Það verður tómlegt fyrst um
sinn í Kjósinni. Við munum finna
fyrir því að það vantar hvatn-
inguna og við eigum eftir að
sakna þess að fá ekki þúsund til-
lögur um hvað megi betur fara.
Þó í okkar feðrafold
falli allt sem lifir
enginn getur mokað mold
minningarnar yfir.
(Bjarni Jónsson frá Gröf.)
Guð blessi minninguna um
Sophus J. Nielsen.
Ástríður Sigurrós (Ásta).
Elsku afi Muggur. Við kveðj-
um þig í dag með söknuði, en um
leið erum við einstaklega þakk-
látar fyrir allar yndislegu stund-
irnar sem við áttum með þér. Eft-
ir sitja ótal góðar minningar,
bæði af heimili ykkar ömmu og
einnig úr sumó þar sem við höf-
um allar notið þess mikið að vera.
Fyrsta minning okkar allra um
þig er líklegast þegar þú færðir
okkur kókópöffs-skál í sófann yf-
ir barnatímanum á morgnana í öll
þau skipti sem við fengum að
gista. Okkur eru einnig minnis-
stæðar stundirnar í sumó þegar
við unnum saman við eitthvert
skemmtilegt verkefni eins og að
smíða með þér pall, moka skít of-
an í holur og tína grjót. Það var
alltaf hægt að finna þig í beðum,
inn á milli trjánna eða uppi í fjalli,
alltaf einhver verkefni sem þurfti
að klára en garðyrkjan var drif-
kraftur þinn í lífinu og þín mesta
ástríða. Þú varst ótrúlegur ein-
staklingur sem var duglegur
fram á seinasta dag. Mættur
fyrstur af öllum í vinnuna og
hafðir alltaf nóg af verkefnum.
Meira að segja þessa síðustu
daga tókstu það ekki í mál að
hafa ónýta peru í stofunni, hvað
þá opnar skápdyr.
Þú sýndir okkur öllum alltaf
mikla hlýju og umhyggju og
hvattir okkur áfram í hverju því
sem við tókum okkur fyrir hend-
ur, alltaf sannfærður um ágæti
okkar. Þegar við gerðum vel
fengum við svo sannarlega hrós
fyrir og meira en það.
Hvort sem það er þrjóskan,
drifkrafturinn eða traustið, þá
ertu okkar helsta fyrirmynd og
munt alltaf vera. Þú varst frábær
á alla kanta, elsku afi okkar.
Hvíldu í friði elsku afi Muggur.
Þínar skessur,
Hildur Margrét, Ólöf
Helga, Aldís og Edda Rún.
Elsku Muggur minn. Þú varst
stóri bróðir mömmu minnar og
því ætti ég að kalla þig frænda
minn, en þegar ég var 10 ára dó
pabbi þinn sem var besti vinur
minn og eftir það hef ég litið á þig
sem afa minn. Ekki var það erfitt
fyrir 10 ára barn að líta á þig sem
afa því þú varst einstakur maður,
hlýr og góður. Í minningunni
ekki svo ólíkur pabba þínum.
Auðvitað veit ég að þú varst
ekki afi minn en það er nú bara
þannig að gagnvart manneskju
sem maður lítur upp til og hefur
sterk áhrif á mann í gegnum lífið
vill maður hugsa að sú verði ávallt
til staðar. Jafnvel lengur en maður
sjálfur og þannig hugsa ég til þín.
Ég gæti rifjað upp ótal
skemmtilega tíma þegar ég kom í
heimsókn sem lítil stelpa til ykk-
ar í Skerjó og fékk meðal annars
að fara út í garð og tína jarðarber
beint upp í munninn. Einnig var
alltaf yndislegt að koma í Mosó,
sitja á pallinum eða í eldhúsinu
og spjalla og jafnvel fá að laumast
í geymsluna að velja púsl. Meira
að segja á unglingsárum þegar
ég fékk bílpróf þá átti ég það til
að skjótast á sunnudegi upp í
Kjós, bara til að hitta ykkur og
kíkja á fallegu sveitina ykkar.
Ég man þig ekki öðruvísi en
einstaklega blíðan og góðan
mann. Ávallt til í að heyra hvað
maður var að gera hverju sinni,
hafðir mikinn áhuga og sterkar
skoðanir. Þú varst alveg einstak-
lega góður maður, umhyggju-
samur pabbi og ástríkur afi og
langafi. Þú varst og verður ávallt
ríkur, elsku Muggur minn, með
allt þitt fólk í kringum þig.
Lífið er stutt er oft sagt og þá
er best að lifa því lifandi. Ég held
að þú hafir gert það alveg snilld-
arlega á þinn eigin hátt. Ég veit
að þú ert á góðum og fallegum
stað hjá ömmu og afa, Rabba
frænda og litlu Ísold minni, sem
getur kallað þig „afa“.
Hvíl í friði elsku Muggur minn,
þín
Laila.
Ég kynntist Sophusi Nielsen
fyrst í síma, rétt upp úr 1980, í að-
draganda kosninga til stúdenta-
ráðs Háskóla Íslands. Ég hringdi
sem ritstjóri Vökublaðsins til að
óska eftir að Ísól styrkti útgáfu
kosningablaðsins með því að
kaupa auglýsingu. „Fyrir hverju
eruð þið að berjast,“ spurði Soph-
us ákveðið. Eftir að hafa hlustað
nokkra stund á taugaveiklaðan
ritstjóra tók Sophus af skarið.
Hann myndi glaður styrkja Vöku
en með einu skilyrði: „Þið verðið
að standa fast í lappirnar.“
Sophus Nielsen var fastur fyr-
ir. Hafði ákveðnar skoðanir á
mönnum og málefnum. Hann
þoldi illa hálfvelgju. Skoðanaleysi
í stjórnmálum var í hans huga
jafnmikið eitur og framtaksleysi
og leti. Sophus var sjálfstæður í
hugsun – maður frelsis í viðskipt-
um og ætlaðist til þess að hver og
einn fengi að uppskera eins og til
var sáð. Við áttum því ágætt skap
saman þótt stundum væri Sophus
á því að ég væri fulllinur í mál-
flutningi.
Við áttum mörg samtölin á
skrifstofu Ísól um þjóðfélagsmál,
jafnt innlend og erlend. Það kom
fyrir að við felldum sameiginlega
dóma yfirmönnum og fórum létt
með að afgreiða dægurflugur
samtímans. Það brást ekki að
þegar umræðan var komin á flug
læddist fram bros á varir Soph-
usar – góðlegt en dálítið hæðn-
isbros manns sem hefur gaman af
lífinu og á auðvelt með að sjá
broslegar hliðar þess, mitt í öllu
ruglinu.
Sophus var gjafmildur en
fremur einrænn og á stundum
fannst mér hann vera feiminn.
Margmenni var honum ekki að
skapi. Hann vildi hafa fáa aðra í
kringum um sig en sína nánustu
og fyrir þá var fátt sem Sophus
var ekki tilbúinn að gera.
Skapgerð Sophusar bauð hon-
um ekki annað en vera sjálfstæð-
ur í öllu sínu lífi. Hann vildi ekki
vera háður nokkrum manni, jafn-
vel ekki þegar hann veiktist fyrir
nokkrum vikum. Sophus hefði því
aldrei getað orðið annað en sjálf-
stæður atvinnurekandi en hann
stofnaði árið 1959 ásamt nokkr-
um félögum sínum Ísól ehf. heild-
og innflutningsverslun. Allt fram
undir það síðasta sinnti Sophus
rekstrinum í náinni samvinnu við
Hjört, son sinn. Ég hef oft hug-
leitt hvað okkur Íslendingum
hefði farnast betur í efnahags-
þrengingum eftir hrun bankanna
ef hugmyndafræði Sophusar
hefði ráðið för við rekstur fyrir-
tækja. Það var haldið þétt um
reksturinn og ekki stofnað til
skulda til að þenja út reksturinn.
Engar grillur og engar skýja-
borgir byggðar, heldur skynsemi
og fyrirhyggja látin ráða för við
uppbyggingu fyrirtækisins.
Að leiðarlokum vil ég færa
Sophusi þakkir fyrir vináttu síð-
ustu áratuga. Við Gréta sendum
Guðrúnu, Hildi, Hirti, Önnu og
fjölskyldum þeirra okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur. Megi Guð
blessa minningu framtaksmanns-
ins Sophusar Nielsen.
Óli Björn Kárason.
Ein dýpsta gæfa, í geði
manns, er glaðlegt bros í fari
hans. Nú kveð ég traustan vin,
Sophus Nielsen. Minnisstæður
persónuleiki. Skoðanir hans
voru ígrundaðar, hugsun á bak
við orðin. Við bættist djúp viska í
bland við lífsreynslu. Hann stóð
með sjálfum sér og var sama
þótt aðrir væru ekki sammála
honum. Hrjúfur á yfirborðinu en
bæði hjartahlýr og kærleiksrík-
ur. Það er ekki víst að allir hafi
áttað sig á manngæsku hans
þegar hann sagði fólki til, því
hann var svo hreinn og beinn.
Orðin voru ekki klædd í skraut-
búning. Það var einstakt að geta
leitað í smiðju hans. Mjög víð-
sýnn og tilbúinn að taka við rök-
um, hlustaði og viðurkenndi ef
honum fannst betri rök koma inn
í umræðuna. En mikið var til af
illa ígrunduðum framkvæmdum.
Þar fannst honum stjórnmála-
menn, margir hverjir, fram-
kvæma áður en málin voru hugs-
uð til enda. Hann sá hlutina í
ljósi langrar reynslu og þekking-
ar. Margt hafði verið reynt áður,
en nútímamaðurinn áttaði sig
ekki á að hjólið var ekki fundið
upp í gær. Hann hafði kynnst
persónulega frumkvöðlum við-
skiptalífsins á yngri árum og
kynnt sér sögu þeirra. Þar mátti
sjá hvenær lag væri til breytinga
eða halda kyrrstöðu. Skynugur
og skynsamur. Þegar ég hugði á
breytingar, tveimur árum fyrir
hrun, og nefndi það við Sophus,
þá svaraði hann með spurningu:
„Hver er tilfinning þín fyrir því
hvar þessi meinta velmegun
endi?“ Ég vissi að ef maður færi
gegn betri vitund Sophusar þá
færi illa. Það er ekki sjálfgefið að
búa við slíka handleiðslu frá
vandalausum. Að einhver láti sér
annt um velferð náungans er
kærleiksverk. Þegar ég settist
niður hjá Sophusi fyrir jólin sá
ég að hann hafði grennst og
hafði orð á því við hann. „Þetta
er bara aldurinn“ sagði hann.
Sálarstyrkurinn var óþrjótandi,
andans afburða maður. Hann
starfaði í Ísól allt til enda með
myndarbrag. Af lítilmagna bar
hann blak og batt orð við
handartak. Um leið og ég þakka
samfylgdina votta ég Guðrúnu
og stórfjölskyldunni mína
dýpstu samúð. Guð blessi minn-
ingu Sophusar Nielsen.
Bjarki Harðarson.
Sophus Jörgen
Nielsen
Glaðlegur með
grallaraleg augu er
það fyrsta sem kem-
ur upp í hugann
þegar við minnumst
Líndals frænda. Á bak við þessi
grallaralegu augu var hjartahlýr
og góður maður sem gott var að
leita til. Í lok endurfunda kyssti
hann mann og knúsaði og þakk-
aði kærlega fyrir góðar og
skemmtilegar samverustundir.
Það var alltaf glatt á hjalla þegar
fundum okkar bar saman. Setn-
ingar eins og „endilega fáið ykk-
ur af veitingunum því þeim verð-
ur hvort eð er hent“ eru
kunnuglegar. Og þá fannst hon-
Jens Líndal
Bjarnason
✝ Jens LíndalBjarnason
fæddist 16. janúar
1933. Hann lést 28.
febrúar 2016. Út-
förin fór fram 9.
mars 2016.
um mjög mikilvægt
að njóta hvers
augnabliks og tæki-
færis. Tapað tæki-
færi kæmi aldrei
aftur. Eins ólík og
þau Líndal og
Bobba voru gengu
þau engu að síður í
takt. Þótti greini-
lega mjög vænt
hvoru um annað.
Við nutum þess að
vera með þeim hjónum þar sem
þau voru í húsbílnum góða, jafnt
úti í sveit sem á planinu heima
hjá okkur í Hveragerði. Við hitt-
um Líndal seinni hluta janúar-
mánaðar. Krabbameinið hafði
greinilega dregið úr honum kraft.
En hann var eins og ávallt á léttu
nótunum og lét engan bilbug á
sér finna. Engu að síður skynj-
uðum við að þetta væri líklega í
síðasta skipti sem við hittumst.
Um leið og við þökkum Líndal
frænda fyrir fallega samfylgd
vottum við Bobbu, börnum þeirra
og fjölskyldum okkar innilegustu
samúð.
Alda og Gísli Páll.
Í dag kveðjum við frænda okk-
ar hann Jens Líndal, eða Líndal
frænda eins og hann var alltaf
kallaður á mínu heimili. Mínar
fyrstu minningar um Líndal og
Bobbu voru þegar þau bjuggu á
Patró og voru annaðhvort á leið
til Reykjavíkur eða heim aftur og
áttu viðkomu í Hólminum, var þá
oft glatt á hjalla. Hann hafði frá
svo mörgu skemmtilegu að segja
og sat maður dolfallinn þegar
hann sagði sögur að vestan þar
sem hann var vörubílstjóri og
greinilega margt sem á daga
hans hafði drifið.
Fórum við í þónokkrar útileg-
ur með þeim hjónum og alltaf var
það jafngaman og síðar þegar
hann eignaðist húsbíl var reynt
að eyða helst einni helgi með
þeim yfir sumarið á sama stað.
Oft var stoppað hjá honum og
drukkið kaffi þar sem hann var
jafnan við veiði sem hann hafði
mjög gaman af. Það var eins og
ekkert sumar hefði verið ef mað-
ur missti af því að hitta hann ein-
hvers staðar á ferð á húsbílnum
sínum með henni Bobbu sinni.
Það var gott að vera í kringum
Líndal frænda þar sem hann
hafði góða nærveru og jafnan
stutt í glens og grín.
Ætíð munu fylgja fjölskyld-
unni skemmtileg orðatiltæki sem
hann lét flakka við ýmis tækifæri.
Þannig mun hann lifa áfram með
okkur.
Hann var eins og aukaafi sem
vildi fylgjast með öllum ungunum
sínum og verður erfitt að átta sig
á því að hann er ekki lengur hér
með okkur. Minningin um góðan
dreng mun lifa með okkur um
ókomna tíð og viljum við þakka
fyrir að hafa átt margar góðar
stundir með honum.
Við vottum Bobbu, börnum og
öðrum aðstandendum okkar
dýpstu samúð.
Hermundur, Kristín og börn.
Nú er félagi fallinn. Góður vin-
ur horfinn á braut. Já, hann Jens
okkar er dáinn, alveg sama hvað
manni finnst það óraunverulegt
og sárt, þá verður því ekki breytt.
Ég kem seint til með að gleyma er
hann hringdi í mig er rúm vika var
liðin af janúar til að segja mér frá
veikindum sínum og til að kveðja.
Ég var orðlaus hinum megin á lín-
unni með tárin í augunum og sagði
honum klökkur að ég vissi ekki
hvað ég ætti að segja. En honum
líkt þá var hann farinn að hug-
hreysta mig og telja í mig kjark
með þeim orðum að þetta hefði
alltaf legið fyrir, frá þeim degi er
hann fæddist, að hann þyrfti að
fara og slíkt væri með okkur öll.
Ég hugsaði þvílíkur maður, þarna
var ég grátandi yfir fréttunum um
væntanlegt andlát hans en hann
lýsti því eins og ferðalagi sem
hann væri að leggja af stað í.
Kannski ekki skrýtið að sú sam-
líking hafi komið upp hjá honum
þar sem þau hjónin voru dugleg
að leggja land undir fót. En í þetta
ferðalag var hann að fara einn.
Hann tjáði mér jafnframt að hann
myndi taka þessu af karlmennsku,
eins og hann orðaði það, að hann
ætlaði að afþakka lyfjameðferð og
deyja heima. Í mínum huga er
Jens karlmennskan uppmáluð og
verður alltaf. Við fyrstu kynni gat
hann stundum virkað hrjúfur en
við nánari kynni kom hinn blíði og
góði Jens í ljós. Ég kem til með að
sakna spjallfunda okkar úti í bíl-
skúr um ferðalög, bíla og alla
heimsins hluti. Jens var alltaf
hreinn og beinn og sagði hlutina
umbúðalaust. Hann sagði það til-
gangslaust að læðast í kringum
hlutina, það gerði engum gott.
Einn er sá íbúi á Bakkastöðum
sem kemur til með að sakna hans
mikið en getur ekki tjáð sig um
það. Það er heimilishundurinn
hann Kafka. Í hvert sinn er Jens
var kominn út ókyrrðist Kafka og
vildir ólmur komast út til hans.
Ekki skemmdi nú fyrir ef tíkin
Tinna var með í för. Jens tók
hundinum alltaf fagnandi og heils-
aði honum með orðunum: „Komdu
nú sæll, vinur minn, hvernig hefur
þú það í dag?“ Svo settust þeir
niður og virtust ræða um heima
og geima, en hundurinn dýrkaði
þennan gamla, blíða mann. Jens
er og verður alltaf í hávegum
hafður á Bakkastöðum sem góður
vinur. Maður sem ávallt kom og
fór á sínum eigin forsendum. Nú
er félagi fallinn.
Við vottum aðstandendum
samúð okkar.
Andrés Ellert Ólafsson og
fjölskylda, Bakkastöðum 71.