Morgunblaðið - 10.03.2016, Blaðsíða 32

MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 10. MARS 2016
Garðar
SUMARHÚS -
FERÐAÞJÓNUSTUHÚS
Bjálkaklæðningarhúsin frá Jabohús
eru með einangrun í veggjum,
þaki og gólfi. Stærð 26.5 m2.
Hagstætt verð á gæðahúsum.
Jabohús Háaleitisbraut 26 Rvk.
S: 5814070 / 6996303 jabohus.is
Iðnaðarmenn
Þjónusta
  


 
    
  
   
   
   
    
  ! " #$ %&& ' ''
((()*)

Ýmislegt
Glæsilegur
sund-
fatnaður
Póstsendum
Laugavegi 82,
á horni Barónsstígs
sími 551 4473
www.lifstykkjabudin.is
Kíktu á heimasíðuna
lifstykkjabudin.is
Nýir litir
Vandaðir þýskir JOMOS herra-
skór úr leðri, skinnfóðraðir og
með góðum sóla
TEG.315208 81 230 Stærðir: 41 - 47
Verð: 15.750.-
TEG. 204203 23 322 Stærðir: 40 - 48
Verð: 14.850.-
Teg:206202 23 000 Stærðir: 40 - 48
Verð: 14.850.-
Laugavegi 178
Sími 551 2070.
Opið mán.-fös. 10–18,
laugardaga 10–14.
Sendum um allt land
Erum á Facebook.
Smáauglýsingar
GRÍPTU TÆKIFÆRIÐ!
MOGGINN Í
IPADINN
WWW.MBL.IS/MOGGINN/IPAD
Vorið 1974 lá ástin
í loftinu í Provence í
Suður-Frakklandi.
Sigríður vinkona var komin aftur
heim í litlu paradísina okkar, „Bór-
una“, eftir stutta heimsókn til Unn-
ar systur í Cambridge. Með henni í
för var splunkunýr kærasti, Krist-
inn að nafni, hárprúður og skeggj-
aður með afar breskan húmor.
Loftið angaði af rósmarín og timí-
an, trjátítlurnar sungu og roða sló á
fjallið fagra, St. Victoire. Hjóna-
leysin sáu ekki sólina hvort fyrir
öðru og ekki laust við að við lags-
konur Sigríðar værum í örlitlum
skugga. Enda leystist fyrsta ís-
lenska kommúnan í „Bórunni“
fljótlega upp eftir þetta og hver fór
í sína áttina, nema Kristinn og Sig-
ríður fóru í þá sömu. Stefnan var
sett á Cambridge í Englandi þar
sem Kristinn lagði stund á jarð-
fræði og Sigríður leirlistina. Þannig
liðu árin uns öll komum við aftur til
móðurjarðarinnar. Segja má að
það hafi verið fyrst nú, sem með
okkur Kristni tókust kynni, og fór
ekkert sérstaklega vel á með okkur
um hríð. Eiginlega vorum við bæði
í stanslausri samkeppni um sömu
konuna uns hárréttu jafnvægi var
náð eftir því sem við eltumst og
þroskuðumst. Skugga bar á líf
hjónanna skömmu eftir að þau
eignuðust óskabarnið Iðunni, en þá
veiktist Kristinn alvarlega og var
vart hugað líf. Þungbærir tímar
fóru í hönd, en hann stakk þá af í
það skiptið, og bætti á sig 40 gæfu-
ríkum árum. Ýmislegt hafa hjónin
tekið sér fyrir hendur í gegnum tíð-
ina, m.a. fluttust þau búferlum til
Akureyrar þar sem Kristinn
gegndi stöðu forstöðumanns Nátt-
úrufræðistofnunar. Þau bjuggu sér
fagurt heimili í Munkaþverárstræti
þangað sem gott var að koma –
setjast í fallegu stofuna – hlusta á
ljúfa tóna og lyfta svalandi for-
drykk að frönskum sið, meðan
Kristinn stóð fyrir matseld í opna
eldhúsinu á milli þess sem hann
skaut inn jarðtengdum athuga-
semdum. Í einum af þessum túrum
kom upp úr dúrnum að hjónin áttu
sér draum, en hann var að reisa sér
hús með óskertu útsýni yfir allan
Eyjafjörð. Voru þau með augastað
á landspildu í Vaðlaheiði. Upphóf-
ust miklar bollaleggingar, vett-
vangs- og skemmtiferðir upp á
„Venusarhæð“ – vinnuheitið á
landinu – og ánægjuleg samvinna
um hönnun útsýnishússins góða.
En þegar allt var komið á sinn stað
og húsið risið á blaði og tilbúið til
samþykktar skall hrunið fræga á.
Þannig fór um þá sjóferð. En hjón-
in lögðu ekki árar í bát, sneru sér
að „Munkanum“ og sniðu sér stakk
eftir vexti. Skömmu síðar festu þau
kaup á sumarhúsi undir Heklurót-
um, þar sem þau tóku til óspilltra
mála og hönnuðu sjálf og smíðuðu
innréttingar, kenndu sér smíði á
efri árum sem nýttist þeim síðar í
nýju íbúðinni, sem þau festu kaup á
er þau færðu sig suður í Hafnar-
fjörð, eftir 15 ára dvöl á Akureyri.
Þau voru komin aftur á byrjunar-
reitinn, í þetta sinn í fokhelda
blokkaríbúð á efstu hæð, sem þau
fóru létt með að gera mannvæna.
Héðan var óhindrað og firnafagurt
útsýni til hafs og fjalla – útsýnis-
draumurinn raungerður.
Hugur minn er hjá ykkur kæra
fjölskylda, sem hafið misst mikinn
höfðingja, góðan dreng, bróður,
maka, föður og afa.
Ragnheiður Ragnarsdóttir.
Það eru liðin meira en 40 ár frá
því að ég hitti Kristin og Siddý
fyrst í Cambridge. Þið Gísli minn
Kristinn J.
Albertsson
✝ Kristinn J. Al-bertsson jarð-
fræðingur fæddist
23. janúar 1948.
Hann lést 1. mars
2016.
Útför Kristins
var gerð 8. mars
2016.
höfðuð styrkt ykkar
vinskap þegar hann
fór til náms í Nor-
wich. Segja má að
kunningsskapur ykk-
ar úr Hafnarfirði hafi
breyst í það að þið
urðuð að sálufélög-
um. Mér er ógleym-
anlegt hvað allt var
skemmtilegt og
framandi hjá ykkur.
Indversku réttirnir
voru ósjaldan á boðstólum. Þið vor-
uð svo skemmtilegir hippar í mín-
um augum. Siddý bar með sér
andblæinn frá listnáminu í Aix en
Provence. Þarna varð til vinátta
sem hélst þótt við værum lengi bú-
sett í sitthvoru landi. Efldist er við
urðum fyrst nágrannar í Vestur-
bænum meðan við Gísli vorum í
Háskólanum og Kristinn við
kennslu þar. Það dró reyndar fljótt
ský fyrir sólu er Kristinn greindist
með krabbamein í fyrra sinn innan
við þrítugt. Ég minnist þess er
hann var að koma úr meðferð af
Landakoti og tók sér hvíldar- og
upplyftingarstund hjá okkur á Ás-
vallagötunni.
Við urðum síðar nágrannar í
Hafnarfirði. Samverustundir urðu
enn fleiri og tónlistin og bækurnar
voru í öndvegi. Þetta voru frábærir
tímar og auðvelt að eiga sterka
samleið. Það reynir hins vegar
mest á vináttu þegar á móti blæs.
Er Gísli háði sína áralöngu baráttu
við ólæknandi sjúkdóm voru Siddý
og Kristinn ómetanlegir bakhjarl-
ar. Kristinn var á þessum tíma orð-
inn mikið tölvugúrú. Tölvan var
lykiltæki í fræðimennsku Gísla.
Einu sinni sem oftar „hrundi“ tölv-
an eftir síendurtekið fikt sonar
okkar. Nú var ákveðið að kenna
dreng lexíu. Þegar Kristinn var bú-
in að eyða öllum lausum stundum í
nokkra daga við að koma tölvunni í
samt lag var hann vinsamlegast
beðinn að koma með reikning.
Kristinn aftók að fá borgað, frekar
en venjulega, en þegar búið var að
gera honum grein fyrir að þetta
væri uppeldislegt atriði kom hann
með platreikning með hæsta taxta
tölvunarfræðinga. Drengnum var
illa brugðið við að sjá hann og
bauðst til að borga með því að láta
afmælisgjafir og væntanlega ferm-
ingarpeninga ganga upp í þetta og
jafnvel fresta töku bílprófs. Sonur-
inn var bara 10 ára þegar þetta
gerðist. Kristinn var alveg friðlaus
yfir því að við værum að láta barnið
engjast yfir þessu í lengri tíma.
Stuðningur Kristins og Siddýjar
birtist á marga vegu. Siddý var að
fara með börnin í sund, Kristinn
heimsótti Gísla oft í viku og færði
honum það nýjasta í tónlist og ann-
að sem mætti létta honum lífið.
Matarboðin voru reglulega haldin
fyrir okkur. Er þau fluttu til Ak-
ureyrar var komið frábært tilefni
til að fara til þeirra í upplyfting-
arferðir og nutu ég og börnin mín
enn einu sinni þeirra frábæru gest-
risni. Þegar ég hitti Kristin í hinsta
sinn í janúar stakk ég upp á því að
þau Siddý kæmu til Parísar og þótt
Kristinn væri fársjúkur tók hann
vel í það að koma eftir lyfjameð-
ferðina. Þetta sýndi glöggt að það
var engin uppgjöf í honum. Ég og
börnin mín minnumst Kristins sem
trausts vinar og hve hann var
drengur góður.
Elsku Siddý og fjölskylda, votta
ykkur mína innilegu samúð á þess-
um erfiða tíma.
Berglind Ásgeirsdóttir.
Ég kynntist Kristni er við deild-
um skrifstofu þegar við vorum í
framhaldsnámi við jarðfræðideild-
ina í Cambridge. Kristinn var trú-
lega fyrsti víkingurinn sem nokkur
í fjölskyldu minni hafði kynnst í
þúsund ár.
Hann kom hins vegar ekki með
þeim ásetningi víkinga að ræna og
rupla. Hann kom til að vinna, þessi
stórkostlegi húmoristi sem átti svo
auðvelt með að sjá spaugilegu hlið-
arnar. Við sem þekktum hann best
minnumst svo margra skemmti-
legra atvika sem ógerningur væri
að fara að telja upp en óborganleg-
ur var hann þegar nýr deildarfor-
seti var settur inn í embætti á jarð-
fræðideildinni forðum daga.
Fyrir nokkrum árum áttum við
Angela þess kost að heimsækja
Kristin og Siddý til Akureyrar og
er ógleymanlegt kvöldið, reyndar
ein af merkilegustu upplifunum lífs
okkar, þegar við sátum í heita pott-
inum þeirra með bjór og horfðum á
norðurljósin dansa eftir himninum,
að mér skilst í óvenju langan tíma,
en þessu gat Kristinn að sjálfsögðu
stjórnað.
Kristinn var skemmtilegur mað-
ur, það var gaman að vera með
honum. Það kemur enginn í hans
stað, góður vinur sem var tekinn
frá okkur allt of snemma. Hans
verður sárt saknað. Við munum
alltaf minnast hans og okkar gömlu
góðu daga í Cambridge.
Það hefur slokknað á einni af
skærustu stjörnunum.
Francis Wray, Cambridge.
Það var í júlí 2015 að Kristinn og
Siddý fluttu í íbúðina sem þau
höfðu fest kaup á í Hafnarfirði.
Langþráður draumur okkar, að
fá þau aftur í Fjörðinn, var að ræt-
ast. Útsýnið úr þakíbúðinni er mik-
ilfenglegt. Kristinn þuldi upp fjalla-
nöfnin og gat þess sérstaklega að
það sæist líka í Kaplakrika þarna
út um austurgluggana. Einhvern
veginn skynjaði maður að honum
fyndist gott að vera kominn suður.
Alltaf þegar við fórum norður
litum við inn til Kristins og Siddýj-
ar. Þá var skrafað og málefnin
krufin, Kristinn var maður sem
setti sig vel inn í hlutina. Það var
magnað að fá að elda með honum
og sjá hvernig hann var búinn að
kanna allt sem hægt var að kynna
sér varðandi t.d. indverska matar-
gerð. Og þannig var hann á öllum
sviðum. Hvort sem það voru veiði-
flugur eða náttúruöflin, kvikmynd-
ir eða skáldsögur, þá leitaði hann
uppi það sem lesa mátti um efnið
og hafði upplýsingar á reiðum
höndum. Hann hafði málefnin á
valdi sínu. Og ef það voru pólitísk
mál þá máttu froðusnakkar passa
sig. Glettnin var oftar en ekki í aug-
unum, bros á vör, létt spaug þar
sem hann gerði ekki síst grín að
sjálfum sér. En djúp alvaran var
líka til.
Við áttum margar góðar stundir
saman. Öflugastar voru þegar
fundir voru haldnir í Sigríðarfélag-
inu en í því vorum við fjórir kallar,
sem allir áttum það sameiginlegt
að vera giftir Sigríðum. Við karl-
peningurinn vorum félagar en þær
heiðursfélagar. Starfsemi þessa fé-
lags fór sérlega á flug þegar haldin
voru veislukvöld. Félagsmenn
höfðu ólík hlutverk. Paul sá iðulega
um forrétti eða eftirrétti. Við Krist-
inn sáum um að elda, helst mat sem
tók heilan dag eða tvo að elda. Sig-
ríður, Sigga, fékk stundum að taka
þátt í því. Aðrir, Gísli, Sigríður
Berglind (Berglind), Sigríður
(Siddý) og Sigríður (Sigga Þor-
varðar) áttu að segja okkur sögur,
lognar eða sannar, helst vel stíl-
færðar eða svo ótrúlegar að þær
hlutu að vera sannar. Einnig skyldi
séð fyrir góðum drykkjum.
Með slíkan hóp í kringum sig,
sagnagleðina, tónlistarpælingarn-
ar, hlátrasköllin og allt það sem því
fylgdi mátti þakka fyrir að það
tækist að elda yfirleitt. Veislan stóð
lengi, borðhaldið fór eftir því
hvernig stóð á í sögunum, rökræð-
unum og hlátrinum. Aldrei var rif-
ist til vandræða en rökrætt af list
og gaman að fylgjast með. Úr þess-
um hópi eru nú tveir látnir. Það er
okkar hinna að halda áfram.
Við sendum Siddý, Iðunni Elsu,
Sverri og barnabörnunum innileg-
ar samúðarkveðjur. Þegar við segj-
um við þá eru börnin okkar hluti
þeirrar kveðju. Sérstaklega þó
Gulli og Sandra, sem voru við nám
á Akureyri hluta þess tíma sem
Siddý og Kristinn bjuggu þar.
Með Kristni er horfinn dýrmæt-
ur þáttur úr lífskaðli okkar. En
minningarnar lifa. Og þær er gott
að eiga.
Sigríður og Magnús.