Morgunblaðið - 10.03.2016, Blaðsíða 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 10. MARS 2016
✝ Guðrún EstherHalldórsdóttir
fæddist í Reykjavík
27. október 1933.
Hún lést á Land-
spítalanum 5. febr-
úar 2016.
Guðrún Esther
var dóttir hjónanna
Halldórs Ísleifsson-
ar og Magneu Ósk-
ar Tómasdóttur.
Systkini Guðrúnar
Estherar: Birgir, f. 11.1. 1927, d.
22.4. 2014, Ísleifur, f. 26.9. 1934,
og Kristborg, f. 30.5. 1935, d.
10.7. 1935.
Börn Guðrúnar
Estherar eru: Hall-
dór, f. 1953;
Trausti, f. 1955;
Óskar, f. 1956, d.
1975; Esther Eygló,
f. 1960; Kristborg,
f. 1961; Ingi Karl
Ágúst, f. 1962; Guð-
mundur, f. 1965;
Ingibjörg Magnea,
f. 1968. Barnabörn-
in eru 23, þar af eru
tvö látin, barnabarnabörnin eru
25.
Útför Guðrúnar Estherar hef-
ur farið fram í kyrrþey.
Elsku mamma, nú ertu búin
að fá hvíldina. Ert örugglega bú-
in að hitta pabba, Þóru, Óskar
og alla hina sem fóru á undan
þér. Ég sakna þín óskaplega
mikið mamma mín. Það var nú
oft gaman hjá okkur, mikið
hlegið, sérstaklega þegar við
komum saman, þú, ég og Eygló
systir. Manstu hvað það var
gaman hjá okkur þegar við fór-
um saman til Danmerkur. Átt-
um saman yndislega viku hjá
Dóra bróður og Sigrúnu mág-
konu. Sem betur fer gat ég verið
hjá þér alveg fram á síðustu
stundu. Við áttum síðustu dag-
ana með þér, ég, Eygló systir og
Trausti bróðir, sem er ómetan-
legt. Sjáumst seinna elsku
mamma mín. Knúsaðu alla frá
mér.
Guð gefi mér æðruleysi
til að sætta mig við það
sem ég fæ ekki breytt,
kjark til að breyta því
sem ég get breytt
og vit til að greina þar á milli.
(Reinhold Niebuhr)
Þín dóttir
Kristborg.
Það er komið að leiðarlokum
hjá elsku mömmu minni og
ömmu og langömmu barna
minna.
Það þótti öllum vænt um
mömmu, með sitt fallega bros,
hún vildi alltaf vera vel tilhöfð,
hún var með einstaklega falleg-
ar hendur og neglur sem hún
hugsaði vel um. Hún vildi líka
hafa allt fínt í kringum sig og
hafði einstakt lag á að fá vini og
ættingja til að koma og hjálpa
sér kannski bara að hengja upp
eina mynd, það mættu kannski
fimm til að hengja upp þessa
mynd, ekki fannst henni það
leiðinlegt. Hún hafði mjög góðan
húmor og var þá oft kátt á hjalla
í litlu íbúðinni á Álfaskeiði.
Nú síðustu þrjú árin hafði
heilsu hennar hrakað mikið eftir
heilablóðfall sem hún fékk. En
alltaf á föstudögum vildi hún fá
rúllur í hárið, plokkaðar auga-
brúnir og lakkaðar neglur, alltaf
svo fín þótt hún væri fangi í eig-
in líkama. Ég minnist þess þeg-
ar ég var lítil táta og fékk að af-
greiða með henni í
Bryndísarsjoppu, hún vann í yfir
fjörutíu ár í sjoppu og hætti ekki
fyrr en hún var sjötíu og tveggja
ára gömul. Ég vil þakka þér allt,
elsku mamma mín, vona að þú
sért komin í fang elsku pabba,
Þóru og Óskars, kysstu þau frá
mér og alla hina sem tóku á móti
þér.
Ég vil þess biðja vina mín
þér veitist gæfa er aldrei dvín.
Hvar sem liggur leiðin þín.
Hún liggur þar sem sólin skín.
Þín dóttir,
Eygló.
Fallin er nú frá elskuleg
stjúpa mín. Þú varst sko engin
stjúpa úr ævintýri, því þú varst
mér alla tíð svo góð og vil ég
þakka þér það. Þú varst með
einstaklega fallegt og blítt bros
og vildir öllum vel. Alla tíð stóð
heimili þitt opið fyrir mig og
börnin mín. Líf þitt var ekki alla
tíð dans á rósum, þú varðst
þrisvar sinnum ekkja og lífsbar-
áttan stundum erfið, en þú
brostir í gegnum lífið, svo hæg-
lát og góð. Ég vona að þú sért
búin að hitta pabba sem fór allt-
of ungur. Ég votta systkinum
mínum og aðstandendum samúð
mína.
Margt þú hefur misjafnt reynt,
mörg þín dulið sárin.
Þú hefur alltaf getað greint,
gleði bak við tárin.
(JÁ)
Þín stjúpdóttir,
Hulda.
Guðrún Esther
Halldórsdóttir
✝ Pálína ErnaÓlafsdóttir
fæddist í Reykjavík
22. desember 1947.
Hún lést 13. febr-
úar 2016.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin
Halla Inga Ein-
arsdóttir, f. 11.
febrúar 1920, d. 26.
júní 2009, og Ólaf-
ur Emil Ingimars-
son, f. 26. september 1921, d. 27.
mars 1971. Systkini Pálínu eru
Marsibil, f. 1949, gift Stefáni
Árnasyni, f. 1944, Sigrún, f.
1953, gift Pétri Jónssyni, f.
1953, og Ingimar, f. 1958,
kvæntur Guðlaugu Halldórs-
dóttur, f. 1960.
Pálína Erna giftist Þorsteini
Sigurður Óli, f. 13. desember
1979, í sambúð með Moniku Ju-
stynu Radowska, f. 8. júní 1980.
Börn þeirra eru Ísak Óli, f. 2007,
og Nína, f. 2008.
Pálína Erna lauk grunnskóla-
göngu í Reykjavík og fór í hús-
mæðraskóla. Vann hún ýmis
þjónustustörf, meðal annars á
hótelum nokkur sumur, bæði
innanlands og erlendis. Lengst
af vann hún sem matráður á
leikskólanum Gullborg. Síðustu
árin vann hún í heimaþjónustu
Reykjavíkur og við aðhlynningu
í Sóltúni.
Pálína Erna var mikil
útivistarkona og stundaði
göngu, sund og hlaup af miklum
móð og vann hún meðal annars
til verðlauna í Reykjavíkur-
maraþoni í sínum aldursflokki.
Hún var mikil handavinnukona
og liggja fjölmörg falleg verk
eftir hana.
Pálína Erna lést á hjúkrunar-
heimilinu Grund.
Útför Pálínu fór fram í kyrr-
þey að ósk hinnar látnu.
Ingólfssyni, f. 19.
febrúar 1950, d. 1.
desember 2015.
Þau skildu. Börn
þeirra eru: 1) Halla
Dröfn, f. 11. janúar
1974, eiginmaður
hennar er Sigurjón
Þ. Guðmundsson, f.
4. mars 1965. Börn
Höllu eru Erna
Hörn Davíðsdóttir,
f. 1997, faðir Davíð
Þór Valdimarsson, f. 1973, og
Hilmir Bjólfur Sigurjónsson, f.
2008, og Huginn Breki Sigur-
jónsson, f. 2011. 2) Ásta Ingi-
björg, f. 31. maí 1977, eigin-
maður hennar er Róbert Grímur
Grímsson, f. 3. desember 1972.
Synir þeirra eru Grímur Þór, f.
2000, og Grettir Þór, f. 2005. 3)
Elsku besta mamma mín.
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Elska þig alltaf.
Ástan þín,
Ásta Ingibjörg
Þorsteinsdóttir.
Þá hefur Erna systir kvatt
þetta jarðlíf. Að okkar mati sem
eftir erum var hún allt of ung, því
hún vildi svo gjarnan geta notið
samvista lengur við sín kæru
börn og barnabörn. Hún var
kletturinn í lífi barna sinna, ól
þau þrjú að mestu leyti upp sjálf
því þau Þorsteinn faðir þeirra
skildu eftir stutt hjónaband. Þá
tíðkuðust því miður lítt pabba-
helgar líkt og nú á tímum né
stuðningur af öðrum toga. Erna
bjó samt sem áður sínum mann-
vænlegu börnum tryggt heimili
með bæði útsjónarsemi og mikl-
um dugnaði.
Þess má geta að við ólumst
lengst af upp á Eikjuvoginum í
Reykjavík. Þá hópuðust allir
þangað á meðan móðir okkar var
og hét. Þangað var gott að koma,
garðurinn stór og hjartarúmið
mikið. Við erum komin af mikilli
spilafjölskyldu og vart er hægt að
koma saman án þess að gripið sé í
spil. Pabbi var mikill bridsspilari
og hann spilaði vist og marías af
miklum móð við okkur systkinin.
Einnig minnist ég þess er brunað
var í Hrútafjörðinn þar sem ætt-
boginn á sinn uppruna að við
systurnar sungum bæði hátt og
snjallt í aftursætinu. Stundum
lengi, lengi sama lagið.
Seinna var uppáhaldslagið
hennar Ernu minnar Pretty
Woman. Hún varð aldrei leið á
því.
Systir mín bjó lengst af með
börnum sínum í Vesturbænum og
vann þar sem matselja á leik-
skóla. Hún var bæði vinnusöm og
áreiðanleg. Þá var hún vel liðin,
bjó til góðan mat og voru brauð-
bollurnar hennar sem við í fjöl-
skyldunni fengum oft að njóta af-
skaplega góðar.
Úti á Seltjarnarnesi var starf-
ræktur hlaupahópur sem hún
dreif sig í. Hún naut sín vel í þeim
félagsskap, var alltaf létt á fæti
og spretthörð. Hún eignaðist
góða hlaupafélaga þar, tók þátt í
ýmsum opinberum hlaupum og
átti meðal annars mjög góðan
tíma í hálfmaraþoni. Medalíurnar
hennar eru ófáar og var hún á
þessu sviði góð fyrirmynd fyrir
okkur öll í stórfjölskyldunni.
Einnig minnist ég þess er hún fór
með okkur Stefáni manni mínum
með Göngu-Hrólfi til Ítalíu. Þeg-
ar skipta átti hópnum upp þá fór
hún ætíð með þeim ferðafélögum
sem lögðu mest á sig og fóru bæði
hæst og lengst. Hún blés ekki úr
nös eftir þær ferðir, en kom sæl
og glöð aftur á áfangastað.
Erna fór flestar sínar ferðir
gangandi eða á hjóli. Hún kom því
reyndar þannig fyrir að vinna ætíð
nálægt heimili sínu. Mikill sam-
gangur var á milli okkar systra er
börnin voru smá og eitt sinn er við
hjónin bjuggum í Danmörku kom
hún í heimsókn með Sigga yngsta
son sinn. Vel fór á með okkur öll-
um og nutum við þess að hjóla í
dönsku skógunum, heimsækja
Bakken, teyga í okkur sólargeisl-
ana og dönsku sumarblíðuna.
Það var samt ekki alltaf blíða í
lífi Ernu, hún hvarf okkur smátt
og smátt í heim þagnarinnar.
Þetta var sérstaklega erfitt í byrj-
un þessa tímabils þegar minnið
fór að hverfa. Hún varð áttavillt
og afar óörugg. Við vildum svo
gjarnan að hún hefði getað notið
þessa síðasta tímaskeiðs síns bet-
ur og átt góðar og gefandi sam-
verustundir með okkur öllum.
Hugur minn er hjá börnum
hennar þeim Höllu, Ástu og
Sigga sem misstu föður sinn
snögglega fyrir aðeins þremur
mánuðum. Það er mikið á þau
lagt, en ég treysti því og trúi að
við munum öll standa þétt saman
í stuðningi við þau, maka þeirra
og afkomendurna alla.
Með innilegum samúðar-
kveðjum,
Marsibil Ólafsdóttir.
Pálína Erna
Ólafsdóttir
HINSTA KVEÐJA
Elsku mamma mín.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(Valdimar Briem)
Þín dóttir,
Halla Dröfn.
Elskulegur afi
okkar er kominn á
betri stað. Við
sjáum hann fyrir okkur spilandi
brids með ömmu Nönnu og
fleiri heiðursmönnum á milli
þess sem hann slær 18 holur og
borðar humar.
Brekkugerðið var miðstöð
stórfjölskyldunnar þegar við
vorum börn og þaðan eigum við
margar góðar minningar. Þar
eyddi fjölskyldan aðfangadags-
kvöldi og sem oft áður fengum
við krakkarnir að leika lausum
hala og húsið breyttist í æv-
intýraland. Við fengum að
klæða okkur í gömlu fötin og
slæðurnar, halda tískusýningar
og sýna leikrit. Þá var alltaf
hægt að elta afa niður í búr og
fá Mackintosh-mola, sleikjó eða
saltpillur.
Afi lagði sig alltaf í sófanum
í 10 mínútur eftir hádegismat
og við dáðumst að því hvað
hann gat safnað kröftum á
stuttum tíma. Þá hrundu smá-
peningarnir úr vösunum barna-
börnum til mikillar gleði sem
fengu að hirða fjársjóðinn.
Afi var brosmildur húmor-
isti og hláturinn hans smitaði
okkur öll. Hann gaf sér alltaf
Guðmundur
Gunnar Einarsson
✝ GuðmundurGunnar Ein-
arsson fæddist 11.
október 1931. Hann
lést 20. febrúar
2016. Útför hans
fór fram 26. febr-
úar 2016.
tíma til að hlusta
og var áhugasam-
ur um það sem við
barnabörnin tók-
um okkur fyrir
hendur. Afi var
dugnaðarforkur
sem áorkaði miklu
á lífsleiðinni en
var alltaf sann-
kallað ljúfmenni
sem gafst ekki
upp þó á móti
blési. Hann kenndi okkur svo
margt og ekki síst hve dýr-
mætt það er að eiga fjölskyldu
og mikilvægi þess að hlúa vel
að sínum nánustu. Við munum
hugsa til afa þegar við borðum
humar, erum í bústaðnum,
sjáum golf í sjónvarpinu og
þegar við fjölskyldan hlæjum
saman.
Hann verður ætíð í hjarta
okkar.
Barnabörnin,
Ásta María, Margrét Rós,
Ragnhildur, Nanna Björk,
Harpa Hlín, Helga Katrín,
Aron Ingi, Guðmundur
Gunnar og
Ragnheiður Milla.
Ég þekkti Guðmund Gunnar
Einarsson alla tíð sem Gunna
bró eða Gunna rauða, en þau
nöfn notuðum við gjarnan hvor
um annan í okkar vinahópi inn-
an skátanna. Báðir vorum við
rauðhausar og aðeins tæpt ár á
milli okkar í aldri.
Okkar nánustu kynni og
samvera stóð yfir á aldrinum 14
til 20 ára, en næstu 10 árin þar
á eftir urðu samverustundir
okkar strjálli vegna námsdvalar
minnar í München og starfa
þar.
Á fyrra tímabilinu stunduð-
um við mikið helgarferðir í
skátaskálana í Skarðsmýrar-
fjalli á Hellisheiði; við bygg-
ingu skála á sumarmánuðum
og skíðaferðir á vetrum. Móðir
mín sagði einhverju sinni að
ég hefði eytt þar 54 helgum á
ári.
Einnig vorum við áhuga-
samir og komum mikið við sögu
við uppbyggingu skátaheimilis-
ins við Snorrabraut, en það var
innréttað í félagsheimilisbrögg-
um ameríska hernámsliðsins
við Snorrabraut. Á þeim árum
spiluðum við hjónin einnig tölu-
vert bridge saman. Þetta var
nánast allt á sama stað, Gunni
bró í Einholti, ég í Lönguhlíð
og skátaheimilið var við
Snorrabraut.
Það var siður okkar, þegar
við komum í bæinn úr Skarðs-
mýrarfjallinu á sunnudags-
kvöldum, að við hittumst
klukkan 20.30 í Gúttó – Góð-
templarahúsinu, sem stóð
sunnan við Alþingishúsið, og
dönsuðum þar í tvo til þrjá
tíma. Aldrei var vín haft um
hönd, fæstir okkar reyktu og
við vorum komnir heim fyrir
miðnætti. Þarna var besta
dansgólfið í bænum, góð
stemmning, og fjörug hljóm-
sveit Skafta Ólafssonar. Eftir
hverja syrpu kallaði Skafti;
„fylgið dömunni til sætis“
nema eftir síðustu syrpuna, þá
hét það „berið dömuna til
sætis“. Einn úr þessum
þrönga vinahópi, dansarinn og
módelsmiðurinn Egill Strange,
sá um að við mættum alltaf í
stífpússuðum skóm.
Á námsárum Gunna bró tók
hann mig stöku sinnum með í
verk, sem hann vann í eigin
reikning. Þar kenndi hann
mér leyndardóma húsamálun-
ar og gerði mig jafnvígan í að
mála með vinstri hendi og
hægri.
Síðar á ævinni var ég svo
heppinn að mega ráða hann til
að mála gestarými Þjóðleik-
hússins, er ég hafði umsjón
með endurbótum þar. Þetta var
flókið verkefni og vandasamt,
sem byggðist á sérviskulegum
hugmyndum arkitektsins, Guð-
jóns Samúelssonar. Þetta leysti
Gunni bró með afbrigðum vel
og getur enginn séð að þetta
hafi verið málað árið 1990, en
ekki fyrir vígslu leikhússins ár-
ið 1950. Rúmum áratug síðar
kom næsta kynslóð, Gunnar
Örn Guðmundsson, og málaði
gestarými í Þjóðleikhússkjall-
aranum og var ljóst hjá hvaða
góða kennara hann hafði lært
handtökin.
Þótt vegir okkar hafi ekki
skorist eins oft síðar á ævi
okkar vegna mismunandi
starfsvettvangs og nýrra,
krefjandi verkefna beggja
rauðhausanna, þá hélst vin-
áttan óbrotin. Ég harma það
að við skyldum fjarlægjast
hvor annan og samverustund-
um fækkaði en fagna því um
leið að vinátta okkar var
fölskvalaus alla tíð.
Ég sendi þinni myndarlegu
og fallegu fjölskyldu mínar
dýpstu samúðarkveðjur.
Skátaskálann, sem við ætl-
uðum að byggja í Fremstadal
með Agli og Braga, reisum við
saman þegar við hittumst aftur
í öðru lífi.
Farðu vel, kæri vinur og
bróðir.
Gunnar Torfason.
Guðrún Júl-
íusdóttir, skólasyst-
ir okkar, er látin
eftir erfið veikindi.
Hún var borin og barnfædd
hér í Reykjavík og átti þar
heima alla sína ævi. Hún stund-
aði nám í Húsmæðraskólanum á
Laugum, Hússtjórnarkennara-
skólanum og Handíða- og mynd-
listarskólanum og lauk prófi frá
þeim öllum.
Lengst af kenndi hún mynd-
list við Hvassaleitisskóla og var
Guðrún Kristbjörg
Júlíusdóttir
✝ Guðrún Krist-björg fæddist
26. maí 1933. Hún
lést 6. febrúar
2016.
Útför Guðrúnar
fór fram 19. febr-
úar 2016.
vel látinn kennari.
Guðrún var mjög
drátthög og hafði
yndi af að mála og
peysurnar sem hún
prjónaði voru mjög
sérstakar.
Okkur reyndist
hún góð vinkona.
Gaman var að
koma í sauma-
klúbbinn til hennar,
veitingarnar frá-
bærar og húsmóðirin hlý og
notaleg.
Þannig var Guðrún, kurteis,
glaðleg, veitul og trygglynd. Við
söknum hennar og sendum að-
standendum hlýjar kveðjur.
Ásta Jónsdóttir og
Ingibjörg Þórarins-
dóttir, skólasystur úr
Hússtjórnarkenn-
araskóla Íslands.