Morgunblaðið - 22.03.2016, Blaðsíða 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 22. MARS 2016
✝ Erlingur GísliGíslason, leik-
ari, var fæddur í
Reykjavík 13. mars
1933. Hann lést á
heimili sínu 8. mars
2016.
Erlingur var
sonur hjónanna
Gísla Ólafssonar,
bakarameistara, og
Kristínar Einars-
dóttur, húsmóður.
Systkini Erlings eru Anna, f.
30.12. 1924, og Einar Ólafur, f.
6.4. 1929, d. 6.2. 2011.
Fyrri eiginkona Erlings var
Katrín Guðjónsdóttir, f. 27.3.
1935. Þau skildu 1961, en hún
lést 2.3. 1996. Synir þeirra eru
Guðjón, f. 15.12. 1955, og Frið-
rik, f. 4.3. 1962. Eiginkona Guð-
jóns er Bertha Ragnarsdóttir, f.
25.1. 1956. Synir þeirra eru
Hannes Þór, f. 3.12. 1975, Knút-
ur Þór, f. 17.10. 1985, og Frið-
rik Þór, f. 24.1. 1987. Sonur
Friðriks og Írisar Ásdísardótt-
ur, f. 4.5. 1972, er Patrekur
Kári, f. 13.5. 2006. Sambýlis-
kona Friðriks er Kristín Þórð-
ardóttir, f. 6.9. 1979. Synir
þeirra eru Þórður Kalman, f.
stjóri hjá Þjóðleikhúsinu, leik-
hópnum Grímu og Leikfélagi
Reykjavíkur og fór með fjölda
hlutverka í útvarpi, sjónvarpi
og í kvikmyndum. Erlingur var
einn af stofnendum Leikklúbbs-
ins Grímu 1961, var formaður
Leikarafélags Þjóðleikhússins
1967-69 og Félags íslenskra
leikstjóra 1975-77 og 1979-81.
Hann var fulltrúi Alþýðu-
bandalagsins í Reykjavík á
landsfundum Alþýðubandalags-
ins frá 1987 og sat í fram-
kvæmdastjórn Leiklistarráðs
fyrir Félag leikstjóra á Íslandi
1990-91.
Erlingur samdi, ásamt seinni
eiginkonu sinni, Brynju Bene-
diktsdóttur, leikstjóra, leikritið
Flensað í Malakoff og leikritið
Flugleik ásamt fleirum. Erling-
ur skrifaði handrit að
stuttmyndinni Símon Pétur
fullu nafni 1988, en fyrir hand-
ritið hlaut Erlingur verðlaun
Listahátíðar í Reykjavík 1988.
Árið 2008 sæmdi forseti Ís-
lands Erling riddarakrossi
Hinnar íslensku fálkaorðu fyrir
framlag til íslenskrar leiklistar.
Erlingur starfaði við list sína
fram til hinstu stundar, en síð-
asta verkefni hans var upp-
lestur á Illionskviðu fyrir Ríkis-
útvarpið, sem hann lauk
tveimur vikum fyrir andlát sitt.
Erlingur verður jarðsunginn
frá Dómkirkjunni í Reykjavík í
dag, 22. mars 2016, kl. 15.
30.10. 2008, og
Hjalti Kiljan, f.
5.10. 2012.
Seinni eiginkona
Erlings var Brynja
Benediktsdóttir, f.
20.2. 1938, d. 21.6.
2008. Sonur þeirra
er Benedikt, f. 31.5.
1969. Eiginkona
hans er Charlotte
Bøving, f. 15.8.
1964. Dætur þeirra
eru Anna Róshildur, f. 27.2.
1999, Brynja Maja og Freyja
Marianna, f. 1.8. 2008.
Erlingur lauk stúdentsprófi
frá MR 1953, stundaði nám í ís-
lensku við HÍ 1953-54, lauk
prófi í forspjallsvísindum frá HÍ
1954, prófi frá Leiklistarskóla
Þjóðleikhússins 1956, stundaði
nám við Tónlistarskólann í
Reykjavík 1953-54, nam leik-
húsfræði við Háskólann í Vín-
arborg og leiklist við Leiklist-
arskóla Helmut Kraus í Vín
1956-57, sótti leiklistarnám-
skeið í London og Berlín 1965-
66 og námskeið í gerð kvik-
myndahandrita hjá Dramatiska
Institutet í Svíþjóð.
Erlingur var leikari og leik-
Við vorum krakkarnir og þau
gamla settið, hafandi eytt vetrin-
um í helstu menningarborgum
Evrópu, búin að koma sér fyrir í
íbúð á horni Bergþórugötu og
Vitastígs; skemmtileg, fræðandi,
meira að segja dálítið ánægð með
okkur líka. Þessi mynd varð eig-
inlega einkennandi fyrir samferð
okkar í gegnum lífið, þó svo að
hlutverk breyttust innbyrðis. Ux-
um upp úr því að vera krakkarnir,
kannski upp fyrir þau, stundum.
Oftast gaman, alltaf dálítið raf-
mögnuð spenna. Erlingur dóm-
inerandi, fastur í hlutverki sögu-
manns og leikara. Erfitt að keppa
við hann, á hans heimavelli.
En hver var maðurinn á bak við
leikarann? Best er að láta Brynju
eftir að lýsa manninum, en það
gerði hún í bókinni „Brynja og
Erlingur fyrir opnum tjöldum“
(Ingunn Þóra Magnúsdóttir
skráði), með tilvísan í dagbókar-
brot sín síðla árs 1963: „Kaldur og
viðkvæmur. Sígandi duglegur.
Hvumpinn. Fuðrandi sjarmer-
andi.“ Og bætti svo um betur í
ársbyrjun 1964: „Erlingur er
yndislegur, glaður og góður.“ Það
er litlu við þetta að bæta.
Við urðum samferða í gegnum
lífið, áherslur leiddu okkur í mis-
vísandi áttir, en alltaf var vinskap-
ur og umhyggja, fjölskyldubönd
sterk. Alltaf mátti treysta á Er-
ling til að koma með ögrandi kom-
ment og skoðanir, sem ekki var
auðvelt að rökræða. Þryti rökin,
þá hafði Erlingur röddina til að
yfirgnæfa mótrökin.
Já, þessi rödd. Mögnuð á sviði,
enn magnaðri í upplestri texta eða
ljóða. Ekki alls fyrir löngu hafði
einn vina okkar, mikill aðdáandi
Íslendingasagna, hlustað á upp-
lestur Erlings á Fóstbræðrasögu.
Varð honum þá að orði: „Það á
enginn að lesa upp Íslendingasög-
ur opinberlega nema Erlingur
Gíslason.“ Og bætti svo við, glott-
andi: „Og alls ekki konur.“ Erlingi
var ekki lítið skemmt þegar hann
heyrði söguna. Til hans var leitað
fram til þess síðasta um upplest-
ur, leik á sviði eða í kvikmyndum.
Brynja varð bráðkvödd á Jóns-
messu 2008, öllum harmdauði.
Erlingur átti erfiðast, og náði sér
aldrei almennilega eftir þetta
áfall. Hann kaus að búa einn í
stóra húsinu við Laufásveg, síð-
ustu árin meira af þrjósku en
getu. Hann hélt fullri andlegri
reisn til síðasta dags, stutt var í
kímnina og kaldhæðnina, sögur
rifjaðar upp og hlegið. Ólíkt
meistara dramatíkurinnar á hinu
stóra sviði lífsins, þá fékk Erling-
ur hægt andlát, einn heima í uppá-
haldsstólnum sínum. Að vel
ígrunduðu máli, þá var þetta
dénouement, lyktirnar, kannski
mesta dramatíkin.
Góði mágur og svili, þökkum
samfylgdina.
Ingunn og Högni.
Fyrstu ferðir okkar Baldurs
bróður með strætó í bæinn voru
til frænda okkar Guðjóns og Frið-
riks á Laugaveginum. Ég man
eftir því að ég þekkti tröppurnar
og lakkið á hurðinni þar sem þeir
áttu heima. Þarna var gaman að
hitta Erling og Katrínu en svo var
hann ekki lengur þar. Nokkru síð-
ar var hann kominn með nýja
konu í blæjuskóda á Evrópureisu
og lítinn frænda til viðbótar, sem
ég var látinn svæfa þegar við vor-
um í fjölskylduhúsinu á Eyrar-
bakka og fullorðna fólkið fór í
kvöldgöngu. Á táningsárum mín-
um þótti Erlingi ég hafa lítið að
iðja eitt sumarið og munstraði
mig þá til að fúaverja timbur-
klæðningu með sér á hús sem þau
Brynja höfðu keypt við Laufás-
veg; dýfa endalausum stöflum af
timbri ofan í efnabað sem hann
útbjó með plastdúk undir. Það
hvarflaði ekki að honum að kaupa
svikið forfúavarið timbur á okur-
verði. Nokkru síðar vorum við
farnir að hittast hjá afa og ömmu
þar sem afi skenkti okkur af sínu
freyðandi heimagerða öli og
amma sá um skemmtiatriðin.
Stundum spilaði Erlingur á píanó-
ið en þurfti eins og ég að lúta
goggunarröð kynslóðanna. Amma
dómíneraði með sögum um sam-
skipti fólks þar sem merking og
þungi var í öllum aðstæðum og til-
svörum. Stundum rann þessi
sagnaheimur inn í samtímann
þegar hún dró fram dýptina í
orðaskiptum dagsins; splæsti
aldrei í setningu nema hlaða á
hana yfir- og undirtónum hlýju og
hrjúfrar hæðni – og las eins í orð
annarra.
Það var alltaf sérstaklega
skemmtilegt að hitta þau Erling
og Brynju, vistarverur stækkuðu
um leið og það birti yfir í návist
þeirra. Það var ekki síður upplyft-
ing að fara með Erlingi í hesta
upp í Stykki þar sem við áttum í
seli um skeið í tóft Malakoffs í
Grafarkoti, sem Erlingur refti yf-
ir til að halda við landnáms-
bænum. Fráfall Brynju hafði
þungbær áhrif á hann en þó héld-
um við glaðir áfram að snúast í
kringum Eyrarbakka og fengum
okkur jafnvel ölglas sem við bár-
um saman við framleiðslu afa.
Sérlega eftirminnilegt er þegar
við Guðrún, kona mín, hittum Er-
ling á Krumshólum í Borgarfirði
fyrir nokkrum árum þar sem
Benni og Charlotte voru í hesta-
stússi. Þar sat hann úlfgrár, þung-
fær og fótstirður í sólinni sunnan
undir vegg og sagði Guðrúnu sög-
ur með öllum sínum bestu tilburð-
um. Honum dvaldist við samband
langafa og langömmu minnar eft-
ir að þau voru komin á elliheimilið
Grund, og Ólafur afi hans var svo
úr heimi hallur að hann hélt sig
vera að tala við Guðrúnu konu
sína þegar hjúkrunarkona hélt í
höndina á honum – sem var heim-
ild Erlings að ástarjátningum
hans. Sjálfur dró hann það ekki
svo lengi að tjá hug sinn, ávarpaði
stóru systur sína innilega strax á
sjötugsafmæli hennar til að
brenna örugglega ekki inni með
tilfinningar sínar og hélt fagur-
samda ræðu yfir mér fertugum,
þegar ég, eins og ungir menn gera
í fornsögum, hafði leitað skjóls hjá
móðurbróður mínum og vantaði
húsnæði fyrir stórveislu – sem var
nærtækast að halda í Skemmti-
húsinu í garðinum hjá þeim
Brynju. Stórt skarð stendur nú
opið eftir að Erlingur hefur geng-
ið inn í þann sagnaheim sem hann
kunni flestum betur að láta lifna
við.
Gísli Sigurðsson.
„Kýr baular – Elli gaf kúna“
var hátíðleg yfirlýsing undirrit-
aðs, þá tveggja ára, sem fullorðna
fólkinu fannst ástæða til að rifja
upp reglulega. Erlingur hafði gef-
ið mér forláta kú í jólagjöf sem gat
baulað. Þessi merkilega kýr var
lengi í miklu uppáhaldi, sem og
gefandinn. Erlingur tók nefnilega
hlutverk móðurbróðurins alvar-
lega, sýndi okkur strákunum allt-
af athygli, talaði við okkur eins og
fullorðið fólk – eða eins og full-
borgandi áhorfendur í leikhúsi
sem ættu rétt á fyrsta flokks
sagnaskemmtun. Í þeirri afstöðu
sinni var hann heill til hinstu
stundar.
Við Guðjón, elsti sonur Erlings,
vorum á svipuðu reki og þótti
gaman að hittast hjá afa og ömmu
eða heima hjá okkur í Karfavogi
eða á Laugaveginum. Friðrik og
Gísli voru litlu bræðurnir sem við
Guðjón töldum okkur bera ábyrgð
á. Svo skildi leiðir en þótt sam-
band okkar við þá bræður og
Katrínu hafi rofnað um skeið höf-
um við ræktað frændsemi okkar á
fullorðinsárum.
Erlingur var mikill fram-
kvæmda- og atorkumaður til allra
verka. Afi og amma áttu tvær
fasteignir utan borgarinnar, ann-
ars vegar litla spildu sem vinur
þeirra, Björn bóndi í Grafarholti,
hafði ánafnað þeim þegar borgin
lagði undir sig sumarbústaðaland
þeirra í Fossvogi. Hitt var æsku-
heimili afa á Eyrarbakka ásamt
nokkrum kartöflu- og kálgörðum
sem húsinu fylgdu. Erlingur lét
sér mjög annt um þessar eignir og
hafði mikil umsvif í kringum þær.
Í Grafarkoti hlóð hann upp tóft-
arbrot frá landnámsöld og gerði
þannig úr garði að vel mátti hafast
þar við, og var með reiðhesta fjöl-
skyldunnar í túninu. Smám sam-
an lagði Golfklúbburinn undir sig
landið í kring og þrengdi svo að
spildunni með fulltingi borgarinn-
ar að hún varð ónothæf og ekki
um annað að gera en selja.
Á Eyrarbakka tóku Erlingur
og Brynja fullan þátt í kartöflu-
og annarri grænmetisrækt afa og
ömmu, sem sá fjölskyldunni fyrir
kartöflum langt fram á vor,
dvöldu þar reglulega og höfðu
lengi veg og vanda af fram-
kvæmdum og viðhaldi. Vor og
haust komu þrjár kynslóðir sam-
an til að setja niður og taka upp og
fjórða kynslóðin bættist við þegar
dætur okkar Evu urðu liðtækar.
Afi og amma réðu ferðinni, en eft-
ir því sem þau drógu saman seglin
færðust þau Erlingur og Brynja í
aukana með liðstyrk Benedikts
yngri og Róshildar ömmu. Á
hverju vori skeggræddu þeir
feðgar, Erlingur og afi, hvernig
best væri að standa að niðursetn-
ingunni þetta árið, hvaða garða
ætti að nota og hverja ætti að
hvíla, veðurhorfur sumarsins,
hvar væri besta sprettan, hvernig
beðin ættu að snúa, hvernig göt-
urnar ættu að vera, hve mikið ætti
að bera á og hvernig best mundi
að verjast illgresi. Það var eins og
hvorugur myndi hvernig gert
hafði verið árin á undan svo þeir
gátu rætt þetta fram og til baka
vel og lengi. Niðurstaðan varð að
lokum alltaf jafn ný og óháð af-
leiðing þessara vangaveltna, sú
sama og í fyrra.
Erlingur var gæddur töfrandi
frásagnargáfu sem hann tók
sennilega í arf frá Kristínu ömmu.
Þeim var báðum lagið að gera
hversdagslegustu atburði að
sögulegum tíðindum. Blessuð sé
minning Erlings.
Baldur Sigurðsson.
Ekki ætla ég að reyna að lýsa
með mínum fátæklegu orðum ferli
Erlings Gíslasonar í leiklistinni
eða hvaða sess hann skapaði sér í
íslenskri leiklistarsögu. Þar var
stórmenni á ferð. Læt ég öðrum
og mér fróðari mönnum það eftir,
enda af nógu af taka. Þeim verður
eflaust vandi á höndum, en það
var ekki lítil upplifun unglings á
gagnfræðaárum sínum, 1963, að
fylgjast með upprennandi ungum
landsþekktum leikara að sunnan
leika aðalhlutverk með áhugaleik-
húsi á sviði leikfimisalarins í
Reykjaskóla í Hrútafirði. Þannig
hófust okkar kynni er hafa haldist
óslitin síðan. Hann kynntist for-
eldrum mínum fyrir norðan, þau
höfðu óbilandi áhuga á leiklist og
var Erlingur haukur í horni þessa
litla leikfélags. En með upplifun
þessa unga gagnfræðanema á
leikhúsheiminum í leikfimisalnum
norður í Hrútafirði, var framtíð
hans ráðin og fylgdist Erlingur
grannt með skólagöngu hans til
útskriftar. Alltaf var hann til stað-
ar og var þessum unga manni inn-
anhandar er spurningar vöknuðu
um leikhús og var aldrei komið að
tómum kofanum þar. Erlingur
var ærlegur, glettinn í tilsvörum
og hafði mikla rökhugsun. Hann
sá alla hluti í víðu leiklistarlegu
samhengi og er honum fannst að
umræðan væri farin að snúast um
smámuni, þá átti hann til að varpa
ljósi á samhengi hlutanna frá öðru
sjónarhorni og með spaugsömum
hætti. Vertu sæll, Erlingur minn,
og þú fyrirgefur mér þó að þetta
sé ekki lengra og að ég hafi ekki
verið þér sammála um að þínu
hlutverki hafi verið lokið með
lestri á Ódysseifskviðu Hómers í
útvarpinu og ættir þess vegna
mikið eftir. En þú komst mér í
opna skjöldu með endalok lífsins,
þó svo að þú hafir marglýst því yf-
ir að þú værir ekki hræddur við að
fara. Votta ég aðstandendum
dýpstu samúð mína.
Þórir Steingrímsson.
Við Erlingur vorum samferða
alla mína veru í leikhúsinu. Mitt
fyrsta starf í leikhúsi var að vera
aðstoðarmaður Erlings í hrað-
skiptingum í gamla Iðnó. Það var
1964. Og það síðasta sem við lék-
um báðir saman var í mynd Bene-
dikts „Hross í oss“ fyrir þrem
sumrum. Okkur var alltaf vel til
vina.
Erlingur var Steinn Steinarr
leikarastéttarinnar. Skarpur,
snjall rýnir bæði á manneskjur og
samfélag, gat verið meinhæðinn.
Lagði ekkert sérstaklega upp úr
því að vera þægilegur ef honum
þótti listrænn metnaður vera
aukaatriði í vinnunni. Mélkisuleg
tilfinningasemi var ekki hans te-
bolli. Því er það mér ógleyman-
legt þegar hann hélt ræðu í brúð-
kaupi sonarins yngsta, Benedikts
og Carlottu konu hans. Ræðan
var svo óvænt og svo „óerlingsk“
að ég man hana enn efnislega.
Honum mæltist eitthvað á
þessa leið:
Engilsaxneskir menn sem búa
hér í álfunni vestan við okkur eru
gjarnan með á vörunum, í tíma og
ótíma, fagurgalann „I love you“.
Það er ekki heilsast án þess að
þessi yfirlýsing komi í há-
stemmdri upphrópun „I love
you“. Mæður hlaupa á eftir börn-
um sínum í skólarútuna til að
kalla inn í bílinn „I love you“ á
hverjum degi. Þegar fjölskyldur
hittast þá hljómar þetta úr öllum
áttum: „I love you“ og er ekki
laust við að okkur kaldlyndum
norðurálfubúum finnist að stund-
um sé nóg komið af svo góðu. Hitt
er annað að sennilega hættir okk-
ur við öfgunum í hina áttina. Trú-
lega erum við of naumir á yfirlýs-
ingar að þessu tagi.
Við Benni sonur minn höfum
alltaf verið nánir og sótt mikið
hvor til annars. Og á tímabili vor-
um við svo til óaðskiljanlegir. Það
var þegar Brynja kona mín var á
nær stanslausu leikferðalagi í
þrjú ár með Inúksýninguna sína
um veröldina. Meðan hún var að
sigra heiminn sáum við Benni
hvor um annan. Við feðgar vorum
þá nánir og erum það ennþá.
En … en … en ég held að ég hafi
aldrei sagt við hann Benedikt:
„Ég elska þig.“ Og sem sagt nú
skal úr því bætt og það sagt:
„Benni minn, ég elska þig.“ Og nú,
nú, úr því að, að þessi skilaboð
hafa ratað rétta leið þá er það svo
að í góðri og elskuríkri sambúð-
inni með þér Brynja mín – Brynja
sat við hlið Erlings við veisluborð-
ið, að sjálfsögðu – þá er ég ekki
viss um að þessi orð hafi nokkru
sinni verið sögð af minni hálfu. En
nú skal bætt úr því: „Brynja mín,
ég elska þig! Ég elska ykkur
bæði. Við skulum lyfta glösum!
Kæru brúðhjón, megið þið njóta
gæfuríkar samvistar, eins og við
mamma þín höfum gert, Benni
minn. Til hamingju með daginn.“
Blessuð sé minning Erlings
Gíslasonar. Ég votta ykkur
bræðrunum og fjölskyldunni allri
samúð mína.
Kjartan Ragnarsson.
Við töluðum saman í síma hinn
3. mars. Erlingur var glaður og
reifur og benti á að fyrst ég kæmi
eftir viku gætum við verið saman
á afmælinu hans. Undanfarin ár
hafði hann hýst mig þegar ég var
á landinu; svo góður og gefandi.
Áður hafði ég leitað til hans vegna
ritgerðar um Dario Fo; í ljós kom
að ekki einasta hafði Erlingur
leikið í einþáttungum Fos, heldur
höfðu þau Brynja hitt Fo og
Fröncu Rama á Ítalíu.
Vissulega hófust kynni okkar
þó löngu fyrir Fo, eiginlega um
það leyti sem ég fæddist, en Er-
lingur var stórvinur föður míns og
síðar samstarfsmaður móður
minnar og afa. Í stöku tilvikum
hafði hann gert tilraun til að ala
mig upp; til dæmis með því að
segja: Það er nú engin ástæða til
að vera alltaf svona þægileg, Þór-
dís mín, þegar ég var sérstaklega
andstyggileg. En í þetta skipti
innti hann mig eftir því hvort ég
væri áreiðanlega af hjarta þakklát
fyrir skammvinnan glæpaferil
móður minnar. Ég fullvissaði
hann um að svo væri og vegna
þess að hann var svo sérstakur í
tali og hugsun leiddi ég ekki hug-
ann að því hvers vegna honum
væri svo mikið í mun að ræða
þetta þar og þá. Svo var tekið upp
léttara hjal um sameiginleg hugð-
arefni; lifrarpylsu, rófustöppu og
Tanqueray.
Að kvöldi komudagsins sá ég
sjónvarpsfréttir. Erlingur Gísla-
son látinn. Og skil loks núna hvers
vegna hann var að þýfga mig um
upprunasögu mína: Hann hefur
ætlað að færa sínum gamla vini,
Gumma hvíta, þessa staðfestingu
á algjörri sátt minni.
Þakka af hjarta þessa löngu
samfylgd, skemmtilegi og örláti
félagi.
Þórdís Bachmann.
Á annan í jólum 1973 sýndi
RÚV leikritið Vér morðingjar eft-
ir Guðmund Kamban. Þetta var
metnaðarfullt verkefni fyrir sjón-
varp sem hafði aðeins starfað í sjö
ár. Erlingur Gíslason var fenginn
sem leikstjóri að verkinu og hann
valdi okkur Þorstein Gunnarsson
til að leika hjónin Normu og Er-
nest.
Við fengum að æfa allt sumarið
í stórum sal í sjónvarpshúsinu.
Sólin lék við landsmenn og við
sem æfðum innan fjögurra veggja
vorum með sól í huga og hjarta og
nutum þess að velta okkur upp úr
þessu dásamlega leikriti með okk-
ar djúpvitra leikstjóra. Þetta varð
eitt skemmtilegasta sumar sem
ég hef upplifað.
Starfsmenn sjónvarpsins voru í
sumarfríi og við höfðum góðan
tíma til að kafa djúpt í þetta
flókna og vel skrifaða leikrit. Er-
lingur gjörþekkti verkið þar sem
hann hafði sjálfur leikið í því í
Þjóðleikhúsinu nokkrum árum
áður.
Hann hafði stytt leikritið örlítið
fyrir sjónvarpsútgáfuna, en hafði
þá róttæku hugmynd að láta svo-
kallaðan „eftirleik“, sem aldrei
hafði verið sýndur áður, fylgja
með sem ramma utan um sýn-
inguna. Þar spjalla nokkrir spila-
Erlingur Gísli
Gíslason
Virðing,
reynsla
& þjónusta
Allan
sólarhringinn
571 8222
Svafar:
82o 3939
Hermann:
82o 3938
Ingibjörg:
82o 3937
www.kvedja.is
svafar & hermann