Tímarit hjúkrunarfræðinga - 01.09.1997, Page 7

FRÁ RITSTJÓRA
Krókódílar í kastalasíki
Þorgerður Ragnarsdóttir
Ljósm.: Lára Long
s
Eg er fylgjandi heilsugæslukerfinu og hef í sam-
ræðum um heilbrigðismál haldið því fram að
eðlilegt sé að leita fyrst til heimilislæknis áður en
hlaupið er til sérfræðinga. Heimilislæknirinn minn,
sem ég hafði þar til fyrir skemmstu, hefur reynst mér
og fjölskyldu minni vel og við héldum tryggð við hann
þó að hann væri á heilsugæslustöð í öðrum bæjar-
hluta en þeim sem við búum í. Hins vegar hefur
gengið á ýmsu þegar við höfum þurft að ná sambandi
við hann eins og ég mun greina frá hér á eftir.
I vor veiktist ég af hálsbólgu og hita. Það var á
föstudegi og ég átti pantað ílngfar til útlanda næsta
miðvikudag. A mánudegi var ég enn veilc og farin að
hafa áhyggjur af að fyrirframgreiddur flugmiðinn
færi fyrir lítið. Eg ákvað því að leita aðstoðar heimil-
islæknisins míns. Símatíminn leið án þess að ég næði
sambandi þrátt fyrir margendurteknar hringingar. I
afgreiðslu heilsugæslustöðvarinnar ætlaði ég að panta
tíma en engan tíma var að fá fyrr en á miðvikudegi,
dáginn sem ég átti að fljúga til útlanda. Ég spurði um
heimhringingaþjónustu en var tjáð að þannig þjón-
usta væri ekki veitt á heilsugæslustöðinni. Daginn
eftir var aftur alltaf á tali í símatímanum og þegar ég
spurði afgreiðslustúlkuna hvort virkilega væri engin
leið að ná í lækninn samdægurs kvað hún öll tor-
merki á því. Ég sagði það einu gilda við hvaða lækni
ég talaði en að ég yrði að fá að tala við einhvern.
Eftir töluvert þref fékk ég tíma hjá öðrum lækni
seinna sama dag. Sá sjúkdómsgreindi mig snarlega
með streptókokkasýkingu í hálsi og skrifaði lyfjaávís-
un á penisillín.
Nokkra næstu daga dvaldi ég í útlöndum og át
lyfið eins og fyrir mig var lagt. Heimkomin og hálfnuð
með lyfjakúrinn var ég miklu hressari en þó ekki laus
við eymsli í hálsinum. Ég vildi vita hvort það væri í
lagi og taldi víst að heimilislæknirinn minn gæti svar-
að því í síma.
Aftur byrjaði sama ballið með símaviðtalstímana
og ég sá mér þann kost vænstan að panta tíma sem
fékkst eftir tvo daga. Ég var samt ósátt við að þurfa
að híða í tvo daga, keyra á heilsugæslustöðina og
greiða komugjald vegna erindis sem ég vissi að hægt
var að ljúka á fáum mínútum í síma. Mér datt í hug
að spyrja hvort bráðaþjónusta væri veitt á heilsu-
gæslustöðinni síðdegis og hvort hugsanlega væri hægt
að biðja lækninn á vakt um að hringja heim. Svarið
var að ég yrði að koma á stöðina. Ég var bíllaus
heima þennan dag með lítið barn og gat ekki hugsað
mér að skrönglast með strætisvagni niður í bæ.
„Hvernig finnst þér þetta?“ spurði ég konuna í
afgreiðslunni og vildi fá hana til að ræða þetta ástand
við mig. „Eg þarf að ná 5 mínútna tali af heimilis-
lækni og mér er ómögulegt að fá það.“
Afgreiðslustúlkan: „Það þýðir ekki að kvarta við
mig. Þú verður að tala um þetta við þá sem ráða
hér.“
Eg: „Mér hefur ekki gengið vel að ná tali af þeim.
Gætir þú ekki skilað því til þeirra af því þú vinnur
með þeim.“ Það var farið að síga svolítið í mig.
Afgreiðslustúlkan: „Nei, það tek ég eklci að mér.
Ef þú ert óánægð getur þú líka hara leitað eitthvað
annað.“
Ég: #$!!!&%!!@*+§X!H!! Margt fleira óprenthæft
fylgdi. Eg missti gjörsamlega stjórn á mér. Lái mér
hver sem vill.
Frh. á næstu bls.
Fagfólk á lieilsugœslustöðvum má ekki beita starfsfólki í
afgreiðslu fyrir sig eius og krókódílum í kastalasíki.
TÍMARIT HJÚKRUNARFRÆÐINGA 2.TBL. 73.ÁRG. 1997
199