Tímarit hjúkrunarfræðinga - 01.09.1997, Side 28

forgörðum með þessum hœtti. Hermennirnir voru
börnin mín og ég unni þeim eins og þeir voru. Eg
hcifði orðið vitni að hugrekki þeirra meðan á
stríðinu stóð. Mér var Ijóst að þeir, eins og allir
aðrir, vildu ástunda hið góða aðeins ef þeir fengju
tœkifœri til þess og iðjuleysi er undirrót alls ills, það
er óbifatileg sannfœring mín.
Tímabært er að fá eina raunverulega sólskinssögu!
Hiin á sér upphaf í miklum mótbyr og andstreymi en
snerist upp í sigur fyrir Florence!
Eg vissi vel að margir hermannanna kunnu
hvorki að lesa né skrifa. Það var meðal annars ein
ástœðan fyrir því livernig komið var fratn við þá.
Það fyrsta sem varð að gera var að fá kennara og
eittlivert háspláss, eitt laust herbergi!
I fyrstu höfðu liðsforingjarnir hugmyndina að
háði og spotti. En Florence fékk sitt fram, kennarar
voru fengnir til að kenna hermönnunum að lesa!
Okkur vantaði spennandi bœkur, spil og hljóð-
fœri. Ef það tœkist var ég viss um að drœgi ár
drykkjunni.
„Það er að kasta perlum fyrir svín“, sögðu yfir-
mennirnir en frá Englandi bárust hækur og alls
konar spil í stórum stíl.
Sendið okkur fyrirlesara! Hermennirnir þurfa
andlegt eldi ekki síður en atinað.
Var ungfrú Nightingale orðin vitstola, átti nú
trantaralýðurinn að fara að lilýða á fyrirlestra?
Já, J*að var einmitt |>að sem átti að ske! Duglegt og
vel menntað fólk tilkynnti komu sína og |>aö tókst
hvorlci betur eða verr lil en svo að hermennirnir tóku
hurðir af hjörum til að rýma og svo að fleiri gætu
heyrt!
Sendið fótbolta!
Hei, þú Jjarna Florence! Er að undra þótt her-
mennirnir sjái ekki sólina fyrir |>ér!
Við létum átbúa lestrarsali, dagblöð lágu frammi
og ritfong og hermennirnir lásu og skrifuðu. Varla
hefur verið vistlegra eða tneira nœði á safni breska
heimsveldisins, sjálfu „British Museum“.
En prófsteinninn var eftir!
Það snerist um fjármuni hermannanna.
Enskur hermaður er á mála. Hann fær daglaun,
einnig ef hann særist og þarf þess vegna að vera á
sjúkrahúsi. En veikist hann, fái skyrhjúg eða kóleru
sem þúsundir hermanna smituðust af í Krímstríðinu,
missir liann launin! Florence gat ekki unað öðru eins
óréttlæti og kippti Jjví í liðinn enda ]>ótt Jtað kostaði
hana mikla baráttu við yfirvöldin.
Það skipti hermennina miklu að geta sent pen-
inga heim.
Florence skipulagði leiðréttingu þessara mála
Jjannig að einu sinni í viku síðdegis sinnti hún Jjeim
i'yrir hermennina, Jjó að Jjað hefði í för með sér tölu-
verða aukavinnu fyrir hana. En fyrir hragðið gátu
hermennirnir gengið að sinni eigin skrifstofu og sótt
Jjaðan um launabætur.
Málið varð að taka til afgreiðslu hjá ríkisstjórn-
inni. Hermálaráðherrann hristi aðeins höfuðið: Póst-
þjónustan gæti vitaskuld annast peningasendingarn-
ar, til Jjess væri hún, en auðvitað kæmi ekki til Jjess,
hermenn eru ekki þeirrar gerðar að þeir fari að
senda peninga heim. En hér misreiknaði hin háa
ríkisstjórn sig. Hermennirnir voru einmitt af Jjeirri
gerðinni! Innan hálfs árs höfðu þeir sent heim meira
en sjötíu þúsund pund!
Þegar liaft er í huga að launin eru einn skilding-
ur á dag er Ijóst að ekki hefur mikið verið eftir til
brennivínskaupa!
Verstu vínknæpunum var lokað. Hermenn, sem
fundust undir áhrifum áfengis, voru leiddir fyrir her-
rétt vegna vanvirðu við eigin herdeild.
Þetta velferðarstarf Florence og áhugi hennar á
hermanninum sem „mannveru“ er í raun lýsandi
fyrir hana. „Hún kennir liðsforingjum og opinberum
emhættismönnum að meðhöndla hermenn eins og
kristna meðbræður,“ var haft á orði. A einum einasta
vetri hvarf eins og dögg fyrir sólu sú bábilja að
breskur hermaður væri drykkjusvelgur sem mætti
ljjóða hvað sem væri. Sú meinloka hefur ekki skotið
upp kolli síðan.
Til starfsfólks kvetinadeildar Landspítalans ttm)
þakklæti og vitóingu fyrir ómetanlega hjúkmn og
umöntiun settt ég vard aðnjótandi.
Næturvaka
Svo friðlaus og kvíðin
um koldimma nótt,
það er hvíslað:
Til dauðans nú hverfurðu skjótt.
Þó einmana sál þtn í myrkrinu vaki
og mœni á tjaldið svurta
þítt augu sjá ekki sólina að baki
og sorgin fyllir þitt lijarta.
Þú liggur í rekkjunni varnarlaus, veik
og vildir svo gjarnan stundinni fresta,
en tíminn er kominn, þú telst ná úr leik
og trúin á lífið að bresta.
Þát kemur hún til þín, hin vökula vera
sem vinnur svo hljóðlát og stillt
hún lýsir upp myrkrið með mildu brosi,
sem er tnannúð og gœsku fyllt.
Og myrkrið og dauðans depurð hörfá
til liliðar og hverfa um stund.
Vonin og gleðin bölið bœta,
það brúast liin djúpu sund.
Ólavía Sveinsdóttir, 17. október 1995
Höfuiultir kvæðisins, Olavía Sv<*ins<lótlir, var hjúkrunarforstjóri
H<úlsu£u‘slustöðvurimiur í Griiuluvík. Hún uiuluðist 26.7.1997.
220
TÍMARIT HJÚKRUNARFRÆÐINGA 4.TBL. 73.ÁRG. 1997