Morgunblaðið - 10.06.2017, Blaðsíða 37

MINNINGAR 37
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 10. JÚNÍ 2017
✝ Þóra Þor-steinsdóttir
fæddist 26. mars
1927 í Götu í Ása-
hreppi. Hún lést á
Dvalarheimilinu
Lundi, Hellu, 30.
maí 2017.
Foreldrar henn-
ar voru Þorsteinn
Tyrfingsson og
Guðrún Pálsdóttir.
Systkini Þóru eru:
1) Steinn, f. 1916, 2) Bjarnhéð-
inn, f. 1917, 3) Tyrfingur Ár-
mann, f. 1918, 4) Sigríður, f.
1920, 5) Sigurður, f. 1921, 6)
Guðbjörn Ingi, f. 1923, 7) Þórdís
Vetleifsholtshverfi eða austur í
Bjóluhverfi.
Hinn 20. maí 1950 giftist Þóra
Óskari Haraldssyni, f. 12. júlí
1920. Hann fæddist í Reykjavík
en ólst upp í Landeyjum. For-
eldrar hans voru Haraldur
Ólafsson og Guðfinna Jósefs-
dóttir. Börn Þóru og Óskars eru:
1) Kolbrún, 2) Hugrún, 3) Sævar,
4) Áslaug, 5) óskírður Óskars-
börn. Barna- og barna-
barnabörn eru 17.
Óskar og Þóra byggðu sér
hús á Hellu og voru á meðal
frumbyggja þar. Ásamt hús-
móðurstörfum vann Þóra ýmis
störf hjá Kaupfélaginu Þór.
Lengst starfaði hún hjá Reykja-
garði. Þóra var mikil fjöl-
skyldukona og gestrisin heim að
sækja og prjónakona var hún
mikil.
Útför Þóru fer fram frá Odda-
kirkju í dag, 10. júní 2017, kl. 13.
Inga, f. 1924, 8)
Óskírður, f. 1924, 9)
Ingibjörg, f. 1925,
10) Aðalheiður, f.
1926, 11) Pálína
Salvör, f. 1926, 12)
Þórhildur, f. 1926,
13) Anna, f. 1928,
14) Þórhildur
Svava, f. 1931. Eft-
irlifandi eru: Þórdís
Inga, Anna og Þór-
hildur Svava.
Um sex ára aldur fluttist Þóra
með foreldrum sínum að Rifs-
halakoti og ólst þar upp. Hún
fékk sína barnaskólamenntun í
farskóla, annaðhvort heima í
Elsku mamma mín, mig
langar að kveðja þig með
nokkrum fátæklegum orðum,
andlát þitt bar að frekar brátt
þrátt fyrir háan aldur. Þú varst
svo grönn, vel á þig komin og
flott alla tíð og dálítið pjöttuð,
þú fórst ekki út í búð nema að
skipta um föt, ekki fórstu nú í
eldhúspilsinu í búðina. Mamma
var dugleg að rækta líkamann
þegar hún hafði heilsu til, var í
Rope Yoga af og til framundir
nírætt og gerði gólfæfingar og
sagði nú fyrir um rétt tæpum
mánuði síðan: „Ég get nú bara
orðið gert 10 armbeygjur.“
Hún var ekki sátt við það, en
hún gerði þær á tánum en ekki
hnjánum, ég sagði við hana:
„Mamma, ég vildi að ég gæti
þetta.“ Mamma var mikil
prjónakona og prjónaði sokka,
vettlinga og afar fallegar dömu
lopapeysur með gull- og silf-
urþráðum í munstri og renni-
lásarnir voru með semelíustein-
um. Mamma mín var hlédræg
kona og tranaði sér ekki fram
en mátti ekkert aumt sjá og
vildi allt fyrir alla gera. Það var
alltaf hlaðborð af „bakkelsi“
þegar að við komum heim
ásamt sunnudagssteikinni góðu.
Að ferðalokum þá reikar hug-
urinn um allar þær góðu minn-
ingar sem foreldrar mínir gáfu
okkur systkinum sem er of
langt mál að telja. Elsku pabbi,
missir þinn er mikill eftir rúm-
lega 70 ár með mömmu. Takk,
mamma mín, og hvíl í friði.
Þín dóttir,
Hugrún.
Það var einn haustdag í
október 1976 að bíll rennur upp
að húsi nr. 22 við Hólavang á
Hellu, við stýrið er einkasonur
hjónanna, Þóru og Óskars og
við hlið hans er 18 ára mær og
það setur að henni kvíða því
framundan er að heilsa upp á
tilvonandi tengdaforeldra.
En sá kvíði hvarf þegar þau
tóku á móti mér með góðvild
sem einkenndi þau alla tíð,
þetta markaði byrjunina að
yndislegum kynnum og sam-
skiptum án þess að skugga
bæri á, við tengdaforeldra mína
sem varði í tæpt 41 ár, eða þar
til tengdamamma kvaddi okkur
30. maí sl.
Ég hef oft sagt að ég hefði
ekki getað verið heppnari með
tengdaforeldra, alltaf tilbúin að
rétta fram hjálparhönd. Ég
held að orðið „nei“ hafi ekki
verið til í þeirra orðaforða.
Þegar hún var beðin um að
passa börnin okkar í uppvext-
inum var alltaf sama svarið „al-
veg svo sjálfsagt“.
Þegar unga húsmóðirin var
svo byrjuð að búa með syni
þeirra var tengdamamma alltaf
boðin og búin að leiðbeina með
þolinmæði og góðvild. Flatkök-
ur gerðum við gjarnan saman
og bý ég enn að því að kunna
að gera þær, því flatkökur
gerði hún bestar í heimi leyfi
ég mér að segja.
Hún var hamhleypa til
flestra verka, þar á meðal að
prjóna. Hún prjónaði lopapeys-
ur, vettlinga og sokka sem
komu á færibandi, ekki bara á
barnabörnin heldur líka á sín
börn og tengdabörn og sá um
að okkur skorti ekki.
Okkar samskipti voru ætíð
eins og best varð á kosið, héld-
um t.d. alltaf jólin saman öll ár-
in okkar.
Þóra var einstakur gestgjafi
og höfðingi heim að sækja,
veitti gestum sínum allt það
besta þannig að enginn fór
svangur frá henni. Hún bar hag
ættingja og afkomenda sinna
fyrir brjósti og fylgdist vel með
afkomendum sínum. Síðustu
misserin dvöldu þau hjónin á
Hjúkrunar- og Dvalarheimilinu
Lundi á Hellu við gott atlæti.
Elskulegur tengdafaðir minn
lifir konu sína í hárri elli. Megi
Guð og góðar vættir styrkja þig
elsku Óskar. Kæru mágkonur
Kolla, Hugrún, Áslaug og fjöl-
skyldur, sendi ykkur góðan
styrk á erfiðri stundu. Elsku
Erla, hjartans þakkir fyrir allar
heimsóknirnar til þeirra á
Lund, það er ómetanlegt.
Blessuð sé minning elsku
bestu tengdamömmu Þóru Þor-
steinsdóttur.
Þín tengdadóttir,
Margrét Bjarnadóttir.
Okkur langar til að minnast
góðrar móðursystur, Þóru Þor-
steinsdóttur, sem í okkar huga
var síung og hress, þótt heilsu
væri farið að hraka undir það
síðasta. Hún og Óskar voru ný-
flutt í hjónaherbergi á Lundi að
Hellu, og sér Óskar nú í hárri
elli á eftir kærleiksríkri eig-
inkonu. Þóra var lánsöm mjög
að eiga að góðar dætur, son og
tengdabörn, sem sinntu þeim
Óskari alla tíð vel.
Við Birna systir eigum af-
skaplega góðar minningar frá
heimsóknum okkar á unglings-
árum á heimili þeirra Þóru,
Óskars og dætra, sem við þökk-
um að einlægni. Skroppið á
sveitaböllin á Hellu og Hvoli og
alltaf beið veisluborð eftir okk-
ur er heim var komið, þó seint
væri stundum, og gleðin ávallt í
fyrirrúmi. Þóra bjó í nágrenni
við ömmu og afa og hugsaði
alla tíð vel um þau, ættrækin
mjög og einstaklega hjartahlý,
forkur til allrar vinnu og ósér-
hlífin. Nú er farið að fækka í
systkinahópnum frá Rifshala-
koti en móðir okkar, Þórdís
Inga Þorsteinsdóttir, í hárri elli
minnist Þóru ávallt með sér-
stakri hlýju og nú söknuði.
Skemmtileg ættarmót hafa ver-
ið haldin undanfarin ár og þá
meðal annars heimsóttar æsku-
slóðir þeirra systkina úr Rifs-
halakoti.
Óskari og fjölskyldu færum
við innilegar samúðarkveðjur.
Sigrún og Birna
Jakobsdætur.
Þóra móðursystir mín er dá-
in.
Ég hef þekkt Þóru alla mína
ævi og verið með annan fótinn
hjá henni og Óskari frá því ég
var barn. Ég fór oft á Hellu
með foreldrum mínum til ömmu
og afa, sem bjuggu í næsta ná-
grenni við Þóru og Óskar, ég
og eldri dætur þeirra erum á
svipuðum aldri og varð góð vin-
átta á milli okkar og er enn.
Árið 1971 flutti ég á Hellu. Ég
gat alltaf leitað ráða hjá Þóru
þar sem ég var ekki með síma
fyrstu tvö árin og gat því ekki
hringt til mömmu minnar ef
mig vantaði ráð, t.d. við elda-
mennsku, bakstur og fleira.
Þóra varð mér sem önnur
mamma og fjölskyldu minni
mjög kær. Börnin mín kölluðu
hana Þóru-ömmu og held ég að
henni hafi þótt vænt um það,
þar sem hún átti ekki barna-
börn þá. Enn tala börnin mín
um Þóru ömmu þegar um hana
er rætt. Síðustu árin hafa
tengsl okkar styrkst mjög, sér-
staklega eftir að þau hjón
fluttu á Dvalarheimilið Lund,
varð ég þar tíður gestur hjá
þeim. Það er með söknuði sem
ég kveð Þóru með þessum orð-
um og votta ég elsku Óskari,
Kolbrúnu, Hugrúnu, Sævari,
Áslaugu og fjölskyldum þeirra
mína dýpstu samúð.
Guð blessi minningu Þóru
minnar.
Erla.
Um undra-geim, í himinveldi háu,
nú hverfur sól og kveður jarð-
arglaum;
á fegra landi gróa blómin bláu
í bjartri dögg við lífsins helgan
straum.
(Benedikt Gröndal.)
Vinkona mín Þóra Þorsteins-
dóttir lést á Dvalarheimilinu
Lundi, Hellu, 30. maí sl. Hún
fæddist fyrir rúmum 90 árum
og ólst upp í stórum systkina-
hópi við leik og störf þess tíma,
en þá fóru börnin að hjálpa til
þegar þau höfðu getu til.
Eftirlifandi eiginmaður Þóru
er Óskar Haraldsson. Þau
byggðu sér hús á Hellu og þar
ólu þau upp börnin sín sem öll
eru gott og dugandi fólk.
Þóra var hæglát kona og hlé-
dræg, en fagnaði góðum gest-
um og gladdi alla með sínu fal-
lega brosi. Hún starfaði mörg
ár í Kvenfélagi Oddakirkju, var
virkur félagi sem gott var að
starfa með, margar voru
pönnukökurnar og fleira góð-
gæti er frá henni kom. Síðast
kom hún á fund í okt sl. Fyrir
hönd Kvenfélags Oddakirkju
þakka ég samstarf og samveru
á liðnum árum.
Eiginmanni, börnum og
þeirra fjölskyldum sendum við
innilegar samúðarkveðjur.
Guðdómlegur geisli blíður
greiðir skuggamyrkan geim;
á undra vængjum andinn líður
inn í bjartan friðarheim.
(Hugrún.)
Hvíl þú í friði.
Guðríður Bjarnadóttir.
Þóra
Þorsteinsdóttir
✝ PéturSigvaldason
fæddist í Ærlækj-
arseli í Öxarfirði
20. nóvember 1929.
Hann lést á
Skógarbrekku á
Húsavík 1. júní
2017.
Foreldrar hans
voru Sólveig Jóns-
dóttir, f. 29. júlí
1897, d. 6. desem-
ber 1982, og Sigvaldi Jónsson,
f. 2. desember 1886, d. 5. nóv-
ember 1968. Pétur átti tvo
bræður, eldri er Sigurður Jón,
f. 28. júní 1926, byggingaverk-
fræðingur í Reykjavík, og Jó-
hann, sem var kennari á Akur-
eyri f. 22. júní 1932, d. 12. mars
2017.
Pétur kvæntist eftirlifandi
eiginkonu sinni, Unni Sigurðar-
dóttur, f. 8. október 1937, frá
Skógahlíð í Reykjahverfi, þann
9. júlí 1961.
Þau eignuðust fjögur börn
og þau eru: 1) Aðalheiður, f.
25. ágúst 1961, maki Guðni
Þórólfsson, f. 15. febrúar 1960,
og þeirra sonur er Róbert, f.
30. maí 1998. 2) Sigvaldi, f. 2.
október 1962. 3)
Stefán, f. 1.október
1964, maki Guð-
laug Anna Ívars-
dóttir, f. 18. apríl
1969, og eiga þau
þrjú börn: Baldur,
f. 20. júní 1992,
Daníel Atla, f. 8.
ágúst 1995, og
Bjarteyju Unni, f.
2. febrúar 2001. 4)
Ingimar, f. 3. nóv-
ember 1966.
Pétur ólst upp í Klifshaga II
í Öxarfirði frá fimm ára aldri
og átti þar heima alla tíð síðan.
Hann lauk sínu grunnnámi í
Lundi í Öxarfirði og nam síðan
í Laugaskóla, yngri deild og
smíðadeild.
Pétur var bóndi í Klifshaga
II, bjó fyrst í félagi með for-
eldrum sínum og síðar með
konu sinni og börnum og síðan
um árabil félagsbúi með syni
sínum og tengdadóttur.
Pétur sinnti auk bústarfa
ýmsum störfum í þágu sveitar
og samfélagsins.
Útför Péturs fer fram frá
Skinnastaðarkirkju í Öxarfirði í
dag, 10. júní 2017, klukkan 14.
Nú hefur elskulegur tengda-
faðir minn, Pétur bóndi í Klifs-
haga 2, kvatt okkur í hinsta sinn.
Ég kynntist honum og Unni
tengdamóður minni fyrst fyrir
tæpum 27 árum þegar við Stefán
vorum að draga okkur saman í
sláturtíð á Kópaskeri. Þangað
kom ég frá Akureyri til vinkonu
minnar til að vera eina sláturtíð í
Fjallalambi og er ekki farin enn.
Það var gott að koma í Klifshaga,
enda úrvalsfólk þau hjónin.
Pétur var rólyndismaður, hóg-
vær, reglusamur, bóngóður og
gott að leita til hans, feiminn var
hann en glettinn og stríðinn við
sína nánustu. Hann var mikill
hagleiksmaður og lék flest í
höndunum á honum og báru
byggingarnar og vélarnar á
búinu þess merki að hann lagði
rækt við viðhald og umhirðu og
alla umgengni enda snyrtimenni
þar á ferð. Pétur tók við búi af
foreldrum sínum og við hjónin
bjuggum svo félagsbúi með
tengdaforeldrum mínum framan
af árum þar til við tókum alveg
við búinu en starfskrafta þeirra
naut við alla tíð og Unnar ennþá.
Mér er minnisstætt þegar hann
varð þess áskynja fyrsta vorið
mitt í sauðburði að ég var tilbúin
til að sinna öllu sem við kom
burði og öðrum verkum. Þá sett-
ist hann með mér á garðabandið,
greip lamb upp úr spili og setti
það í kjöltu sér. Hann sýndi mér
nokkrar stellingar sem lömb
geta borið að í burði og hvernig
ég ætti að bera mig að til að
hjálpa þeim í heiminn. Við bjugg-
um undir sama þaki í hartnær 26
ár eða þar til hann flutti fyrir
tæpu ári síðan á Skógarbrekku á
Húsavík. Það voru forréttindi að
fá að ala upp börnin okkar þrjú
með afa og ömmu í sama húsi.
Pétur var afi af lífi og sál og hafði
yndi af barnabörnum sínum og
þau af honum. Hann kenndi þeim
ótal margt í leik og starfi því ófá-
ar stundirnar skottuðust þau
með honum. Pétur kenndi þeim
meðal annars á spil og að tefla,
þolinmæðin var mikil. Ekki
heyrði ég hann nokkurn tíma
hækka róminn við börnin en allt-
af var þó ljóst hver var leiðtog-
inn. Ung fengu þau eldri sína
fyrstu ökureynslu með afa í
gamla Land Rover, það eru þeim
ógleymanlegar gæðastundir
ásamt svo mörgum öðrum.
Pétur sinnti hinum ýmsu
störfum í þágu sveitar og sam-
félags. Hann sat í sóknarnefnd til
margra ára, var veiðivörður fyrir
veiðifélag Brunnár, sat í hrepps-
nefnd og endurskoðaði reikninga
fyrir hin ýmsu félög svo eitthvað
sé nefnt. Liðtækur var hann þeg-
ar byggingarframkvæmdir voru
á bæjunum en þá tíðkaðist að
fólk úr sveitinni legði hönd á plóg
við framkvæmdir hvert hjá öðru.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka
hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir.)
Elsku Pétur, ég þakka þér
samfylgdina, hvíldu í friði.
Guðlaug Anna Ívarsdóttir.
Pétur Sigvaldason mágur
minn er horfinn af sjónarsviðinu
eftir langvarandi veikindi. Það er
þungt reitt til höggs að bræð-
urnir Pétur og Jóhann skuli
hverfa af leiksviði lífsins á þrem-
ur mánuðum.
Pétur tók við arfleifð foreldra
sinna, Klifshaga í Öxarfirði, og
bjó þar myndarbúi ásamt sinni
ágætu konu Unni Sigurðardótt-
ur. Pétur var sannarlega atorku-
samur og framfarasinnaður
bóndi. Hann jók við bústofninn,
byggði útihús, stækkaði íbúðar-
húsið og svo mætti lengi telja. Í
búskapartíð Péturs varð gjör-
bylting á búskaparháttum, frá
hestinum til mikillar tækni okkar
daga. Á ákveðnu tímabili var
heyið bundið í bagga sem síðan
voru settir upp á vagn og ekið
heim í hlöðu. Ég minnist þess að
við hjónin tókum stundum þátt í
þessu og á af því góðar minn-
ingar. Oft var mannmargt við
eldhúsborðið í Klifshaga. Fram-
kvæmdir á heimilinu, smiðir og
bændur úr nágrenninu, gestir úr
þéttbýlinu, allir fengu fínan mat,
stundum tvísetið við borðið. Þau
hjón, Pétur og Unnur, eignuðust
fjögur börn og voru sannarlega
samhent um uppeldi þeirra sem
og búskapinn.
Á áttunda tug síðustu aldar
ákváðu Sigurður og Jóhann,
bræður Péturs, ásamt eiginkon-
um sínum að byggja sumarbú-
stað í landi Klifshaga. Pétur
benti okkur á fallegan stað í
skógivaxinni hlíð og þar var hús-
ið byggt. Oft var hann okkur til
aðstoðar þegar á þurfti að halda.
Ég þakka áratuga vináttu frá
fyrstu tíð. Kæra Unnur og fjöl-
skylda, einlægar samúðarkveðj-
ur.
„Dreymi þig ljósið, sofðu rótt.“
(Jónas Hallgrímsson)
Guðný Matthíasdóttir.
Nú er hann Pétur föðurbróðir
minn fallinn frá einungis tveimur
mánuðum á eftir Jóhanni bróður
sínum. Pétur var bóndi í Klifs-
haga, hann var bóndi af líf og sál
allt sitt líf. Hann tók við búi af
afa mínum og með Unni byggði
hann upp myndarlegt bú með
góðum húsakosti og tók þátt í
þeirri tæknibyltingu sem varð
með tilkomu traktora og hey-
vinnsluvéla. Vinnusemi og
snyrtimennska var höfð í háveg-
um, hús voru vel máluð og tæki,
sem ekki voru notuð, yfirleitt
geymd inni við. Sem unglingur í
sveit tók ég þátt í bústörfum og
lærði handtökin við húsbygging-
ar af þeim bræðrum Pétri og Jó-
hanni. Það var gaman að kynnast
því hvernig sveitin hjálpaðist að
þegar kom að steypuvinnu og
menn dreif að til að hjálpa til.
Alltaf var hlustað á fréttir að ég
tali nú ekki um veðurfréttir í
matar- og kaffitímum. Ein minn-
ing frá árunum í sveit tengist því
að útvarpið var tekið með þegar
verið var að vinna við stækkun
Norðurhúsanna og hlustað á í
beinni útsendingu á fyrstu tungl-
göngu Neil Armstong sumarið
6́9.
Pétur var ímynd bóndans þar
sem öll vinna miðaðist við rekst-
ur og uppbyggingu búsins. Á
þeim tíma var hey þurrkað og
þurfti þá mikið að spá í sprettu
og veður, hvort fyrirsjáanlegur
þurrkur yrði nægilega langur til
að slá, snúa, raka í garða og
hirða. Ekkert var verra en flatt
og illa hrakið hey. En þegar hey-
skap var lokið var líka farið í
skemmtileg ferðalög um nær-
sveitir, ekið á Land Rover eða
Ford Bronco að Dettifossi, Mý-
vatni eða í Reykjahverfið.
Sem ungur drengur og ung-
lingur fór ég í sveit í Klifshaga,
mér leið þar mjög vel og finn
ávallt fyrir tilhlökkun þegar ekið
er fyrir Tjörnesið í Öxarfjörðinn.
Pétur hafði mjög góða nærveru,
mér leið ávallt vel með honum og
fann fyrir áhuga hans og vænt-
umþykju. Hann hafði gaman af
því þegar við Hrönn komum í
heimsókn og sýndi börnunum
áhuga. Fyrir nokkrum árum
tjáði Pétur mér að sér þætti
vænt um að yngri sonur okkar
Hrannar hefði verið skírður Sig-
valdi í höfuðið á afa mínum.
Þegar kom að því að pabbi og
Jóhann byggðu sér sumarbústað
þá benti Pétur á fallegan stað í
skógivaxinni hlíð og seinna þegar
pabbi og mamma byggðu nýjan
bústað var hann einnig hafður
með í ráðum. Með tilkomu bú-
staðanna hafa tengslin við fjöl-
skylduna í Klifshaga og sveitina
haldist sterk og traust.
Við Hrönn ásamt foreldrum
mínum, Sigurði og Sigrúnu, hitt-
um Pétur á Skógarbrekku á
Húsavík og áttum góða stund
með honum einungis viku áður
en yfir lauk. Við ræddum um tíð-
ina og sauðburðinn, hvorttveggja
sem hann fylgdist vel með. Við
skoðuðum með honum skemmti-
legar myndir af honum og Unni,
mynd af þeim ungum frá Tungu-
rétt þar sem hann taldi upp
sveitunga á myndinni og aðra af
þeim uppáklæddum sem hann
sagði að tekin hefði verið á leið á
skemmtun á Hótel Sögu.
Ég kveð með söknuði Pétur
frænda minn og við Hrönn vott-
um Unni, systkinunum úr Klifs-
haga og börnum þeirra okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Sigurður Sigurðarson.
Pétur
Sigvaldason