Morgunblaðið - 10.06.2017, Blaðsíða 38

38 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 10. JÚNÍ 2017
✝ HildigunnurValdimars-
dóttir fæddist 21.
september 1930 í
Teigi í Vopnafirði.
Hún lést 2. júní
2017 á hjúkrunar-
heimilinu Dyngju á
Egilsstöðum.
Foreldrar henn-
ar voru Pétur
Valdimar Jóhann-
esson, f. 1893, d.
1953, og Guðfinna Þorsteins-
dóttir, Erla skáldkona, f. 1892,
d. 1972. Hildigunnur var næst-
yngst níu systkina. Þau eru öll
látin nema Guðrún sem er
næstelst. Þorsteinn, f. 1918, d.
1977, Guðrún, f. 1920, Margrét,
f. 1921, d. 1982, Ásrún Erla, f.
1923, d. 2008, Gunnar, f. 1924,
d. 2011, Rannveig, f. 1926, d.
1953, Þorbjörg, f. 1928, d. 2010
og Hrafnkell, f. 1935, d. 2001.
Hildigunnur giftist 10. maí
1952, Jóni Haraldssyni frá Ein-
arsstöðum í Vopnafirði. Börn
fjarðar. Var einn vetur í Hús-
mæðraskólanum á Laugarvatni.
Vann sem kaupakona og var
aðstoðarstúlka í eldhúsi við
byggingu Jökulsárbrúar og hjá
Náttúrulækningafélaginu.
Jón og Hildigunnur byrjuðu
búskap sinn í Teigi í Vopnafirði
1951 og bjuggu þar ásamt
Gunnari Valdimarssyni og fjöl-
skyldu næstu ár. 1955 fluttu
þau hjónin að Einarsstöðum í
Vopnafirði. Þau bjuggu þar í 37
ár. 1992 fluttu Jón og Hildi-
gunnur í Teig, í sambýli við
Pétur son sinn. Fluttu svo 28.
júní 1998 í Fellabæ. Jón lést í
nóvember sama ár.
Hildigunnur bjó í Fella-
bænum fram til 2011, flutti þá í
Miðvang 22 og flutti svo 2014 á
hjúkrunarheimili á Egils-
stöðum. Hildigunnur var tón-
elsk, lagviss og með góða söng-
rödd. Söng í ýmsum kórum og
sönghópum frá 12 ára aldri og
söng síðast daginn fyrir andlát-
ið í söngstund á hjúkrunar-
heimilinu. Hún var ljóðelsk og
hagmælt og orti ljóð og vísur
og hafa nokkur þeirra verið
birt.
Útförin fer fram frá Hofs-
kirkju í Vopnafirði í dag, 10.
júní 2017, klukkan 14.
þeirra eru: 1) Pét-
ur Valdimar bóndi
í Teigi. Á hann
eina dóttur. 2)
Lára garðyrkju-
fræðingur, Reykja-
vík. Maki: Jón
Gunnar Guðlaugs-
son. Eiga þau tvö
börn. 3) Haraldur,
bóndi á Ásbrands-
stöðum í Vopna-
firði. Maki: Krist-
björg Erla Alfreðsdóttir. Eiga
þau tvö börn. 4) Vigfús Hjörtur,
trésmiður í Fellabæ. Maki: Mar-
grét Aðalsteinsdóttir. Eiga þau
þrjú börn. 5) Jón Trausti, tré-
smiður í Reykjavík. Maki: Vil-
borg Anna Árnadóttir. Eiga
þau tvö börn. 6) Grétar, fyrrum
bóndi á Einarsstöðum í Vopna-
firði. Fyrrverandi maki: Guð-
björg Pétursdóttir. Eiga þau
fimm syni. Barnabarnabörnin
eru átta talsins.
Hildigunnur lauk burtfar-
arprófi úr Farskóla Vopna-
Mig langar í nokkrum orðum
að minnast Hildigunnar tengda-
móður minnar. Það var á páska-
dag 1990 sem ég kom í Einars-
staði og hitti tilvonandi
tengdaforeldra mína í fyrsta
sinn. Hildigunnur var í eldhúsinu
og eldaði rjúpur, það þótti mér
undarlegt þar sem ég tengdi
rjúpur eingöngu við jólin. Hún
var í gulum kjól, á páskadag, svo
dásamlegt, enda var hún dálítill
hippi í sér. Móttökurnar sem ég
fékk í þessari fyrstu heimsókn
voru hlýjar en þó hógværar enda
einkar hógvært fólk sem þar bjó
svo mér fannst stundum nóg um.
Þessi hlýja og hógværð ein-
kenndi Hildigunni og Jón,
tengdapabba, alla tíð og ég naut
góðs af því og tel mig afar lán-
sama að hafa átt slíka tengdafor-
eldra.
Ég dvaldi þrjú sumur á Vopna-
firði með Jónsa mínum, það voru
góð og gefandi sumur. Ég skrapp
einstöku sinnum inn í Einarsstaði
ef mig langaði að horfa á eitthvað
sérstakt í sjónvarpinu. Við
tengdamæðgurnar fylgdumst
eitt sumarið með framhaldsþætti
sem fjallaði um áströlsku söng-
konuna Nellie Melba. Ég hafði
ekki heyrt hennar getið en Hildi-
gunnur fræddi mig um hana enda
hafði hún lesið um hana í enskri
alfræðiorðabók sem þau áttu.
Hún sýndi mér bókina, sem var
orðin snjáð af lestri enda fróð-
leiksfúst fólk á heimilinu.
Sumarið 1991 fórum við saman
til Akureyrar. Við keyrðum um
Eyjafjörðinn og inn allan Svarf-
aðardal. Ég las upp bæjarnöfnin
og hún fræddi mig oftar en ekki
um einhverja atburði tengda
bæjunum eða fór með ljóð sem
ort höfðu verið um þennan eða
hinn sem tengdust þessum bæj-
um. Hafði hún dvalið þarna lang-
tímum? Nei, aldrei komið þarna
áður en heyrt þessu og hinu
fleygt og mundi, hún var svo stál-
minnug. Í þessari ferð komum
við að leiði Rannveigar systur
hennar, sem fórst í snjóflóði að
Auðnum í Svarfaðardal árið 1953.
Henni þótti afar vænt um að fá
tækifæri til þess að koma að leiði
systur sinnar, þar sem hún hafði
ekki haft tök á því fyrr.
Já, Hildigunnur var stórbrot-
inn persónuleiki, afar fróð og
kunni reiðinnar býsn af ljóðum
og fór með heilu ljóðabálkana allt
fram í andlátið þó svo að minnið
hafi verið farið að svíkja hana síð-
ustu árin. Söngelsk var hún og
þegar tónlistin ómaði í útvarpinu
tók hún jafnan undir og raddaði
m.a.s. í lögunum hans Bubba.
Hún hafði tæra og fallega rödd
og hafði verið í kór frá unga aldri
og söng einnig jafnan við vinnu
sína. Ég heyrði hana aldrei tala
illa um aðra og slík umræða var
henni alls ekki að skapi enda ein-
staklega vönduð kona og orðvör.
Hún var mér mikil fyrirmynd og
bar ég mikla virðingu fyrir henni
alla tíð og ég var alls ekki ein um
það.
Nú er mér efst í huga þakklæti
fyrir allar okkar góðu samveru-
stundir og allan þann kærleika
sem hún auðsýndi mér frá okkar
fyrstu kynnum. Mér þykir leitt
að geta ekki fylgt henni síðasta
spölinn en ætla þess í stað að
finna fallega kirkju í Kaup-
mannahöfn og eiga þar kyrrðar-
stund þegar hún verður kvödd og
borin til hinstu hvílu. Öllum
hennar ástvinum sendi ég mínar
innilegustu samúðarkveðjur og
blessuð sé minning Hildigunnar
Valdimarsdóttur.
Anna Árnadóttir.
Elsku tengdamóðir mín og
vinkona hún Hildigunnur er flutt
í sumarlandið. Ég kynntist henni
fyrir liðlega 30 árum þegar við
Fúsi sonur hennar fórum að vera
saman. Hún var konan sem alltaf
hafði nægan tíma fyrir allt og
alla. Hún kenndi mér svo ótal-
margt, bæði að njóta og fram-
kvæma.
Berjatíminn var hennar árs-
tími. Berjaferðir í Hallormsstað
voru uppáhalds og ég oft bílstjór-
inn í þessum ferðum. Síðasta
hrútaberjaferð okkar var í Hall-
ormsstað fyrir tæpum fjórum ár-
um, hún þá 83 ára. Við fundum
okkur góðan trjálund til að tína í.
Eftir fulla fötu og um það bil eina
klukkustund vildi ég fara að síga
heim á leið, en hún var engan
vegin tilbúin í það og sagði „getur
þú ekki bara farið inn í bíl og lagt
þig?“. Henni fannst ég þurfa á því
að halda fyrst ég gæti ekki haldið
lengur út í berjatínslunni. Eftir
að hún flutti í Fellabæinn fór hún
gjarna út í móann fyrir utan bæ-
inn og var þar löngum stundum í
sínum berjamó. Börnin í Fella-
bænum vissu alltaf hvenær berin
voru komin, því þá sáu þau til
Hildigunnar með berjafötuna og
tínuna. Eitt sinn að vorlagi kem-
ur lítill nágranni hennar hlaup-
andi til mömmu sinnar og segir:
„Mamma það eru komin ber.“ Þá
hafði hann séð Hildigunni labba
út í móa með eitthvað hvítt í
hendinni, sem var reyndar poki
undir rusl sem hún ætlaði að tína
á gönguferð sinni.
Oft kom hún færandi hendi til
mín með bláber eða hrútaber, al-
laf fullhreinsuð, þvegin og mæld,
ég þurfti aðeins að henda í pott
og setja á krukkur. Hún vissi sem
var að þau tíndu sig ekki sjálf
berin á okkar bæ.
Elsku Hildigunnur vinkona
mín, ég á eftir að minnast þín fyr-
ir gleðina, hláturinn og traustið.
Þú varst alltaf tilbúin að rétta
mér, Fúsa og börnunum hjálpar-
hönd, þakka þér fyrir allt. Guð
blessi minningu þína.
Hvíldu í friði, þín
Margrét (Gréta).
Við fráfall minnar kæru
tengdamóður finn ég hjá mér
löngun til að minnast hennar í
nokkrum fátæklegum orðum.
Það var síðla sumars árið 1974 að
ég kom fyrst í Einarsstaði. Ég
var þá, og æ síðan, í fylgd með
heimasætunni, en leiðir okkar
lágu saman á Garðyrkjuskóla rík-
isins. Ég fann mig strax velkom-
inn og kunni frá upphafi vel við
mig meðal fjölskyldunnar. Þau
hjónin, Jón og Hildigunnur,
höfðu hlýja og yfirlætislausa
framkomu og var allur heimilis-
bragur í þeim anda. Þegar fram
liðu stundir og við Lára eignuð-
umst börnin tvö, var freistandi að
biðja um sumardvöl hjá afa og
ömmu. Þar fengu börnin gott
veganesti út í lífið því Hildigunn-
ur hafði úr gnægtabrunni að ausa
og nærði börnin með söng, vísum
og ævintýrum. Jón var þeim þol-
innmóður og leyfði þeim að skot-
tast með sér í útiverkum. Við höf-
um átt með þeim hjónum margar
góðar samverustundir. Má þar
nefna heimsókn þeirra til okkar í
Noregi, ferðalag frá Reykjavík
austur í Vopnafjörð eftir giftingu
okkar hjóna 1978 og sumarbú-
staðarferð í Miðhúsaskóg, svo
nokkuð sé nefnt. Eftir að Jón og
Hildigunnur brugðu búi og fluttu
í Brekkubrún 6 í Fellabæ, varð
það miðlægur og góður viðkomu-
staður á sumarferðum. Þar var
gott að koma og njóta þeirrar
sömu gestrisni og áður hafði ver-
ið að Einarsstöðum. Því miður
entist Jóni ekki aldur til að njóta
þess að eiga notalegt ævikvöld á
Brekkubrún, en fráfalli hans tók
Hildigunnur af mikilli yfirvegun
og æðruleysi þó án efa hafi miss-
irinn verið henni þungbær. Við
heimsóknir okkar hjóna var gam-
an að fylgjast með hvað mæðg-
urnar voru samhentar og áhuga-
samar um hvort heldur var berja-
eða sveppatínslu og umönnun
garðagróðurs. Hildigunnur bar
þess merki að hún var uppalin á
menningarheimili þar sem orðs-
ins list var í hávegum höfð og
móðurmálið var ein helsta
dægradvölin. Hún var víðlesin og
stálminnug en algjörlega laus við
að finna til sín vegna þessa, og fór
maður jafnan ríkari af hennar
fundi. Nú hefur þessi sómakona
kvatt þennan heim að loknu
drjúgu dagsverki, en eftir sitjum
við sem enn lifum, með hlýjar
minningar sem næra munu okk-
ur og styrkja um ókomin ár. Að
lokum votta ég öllum þeim sem
elskuðu og virtu mína ágætu
tengdamóður samúð mína.
Jón Gunnar Guðlaugsson.
Elsku besta amma okkar.
Núna ert þú farin frá okkur en
við sitjum eftir með óteljandi
góðar minningar og mikinn sökn-
uð. Við systkinin minnumst ynd-
islegrar ömmu, með óbilandi þol-
inmæði, glaðværð, góðmennsku,
gjafmildi, hláturmildi, sönggleði
og svo mætti lengi telja. Við eig-
um minningar frá Einarsstöðum
og Teigi um þær skemmtilegustu
ferðir sem við vissum til ykkar
afa í sveitina, fullar af ævintýrum
jafnt inni sem úti. Svo fannst
okkur við vera heppnustu börn í
heimi þegar þú og afi ákváðuð að
flytja til okkar í Fellabæinn. Því
miður fór afi allt of fljótt frá okk-
ur, en það sem við nutum að hafa
ömmu á Brekkubrún, sem var
sem okkar annað heimili, og
reyndar heimili á tímabili þegar
við vorum að flytja. Hádegismat-
urinn, þegar aðrir borðuðu í skól-
anum en við fórum heim til ömmu
í tví- og þríréttað með uppáhalds-
matnum okkar. T.d. pylsupizza,
bláberjasúpa og svo auðvitað ís í
eftirrétt. Þú varst líklega besti
viðskiptavinur ísbílsins í árarað-
ir. Já og líklega besti viðmælandi
allra hjálparsamtaka/síma- og
götusölumanna, þar sem þú varst
svo góð, gjafmild og kurteis að þú
sagðir aldrei nei við neinn og
styrktir alla sem báðu um. Þú
skammaðir okkur aldrei og við
máttum allt. Þegar við hugsum til
baka skiljum við ekki alveg
hvernig þú þoldir að hlusta á okk-
ur glamra á orgelið, eða bara
pumpa það eins mikið og við gát-
um til að athuga hvað tónninn
héldist lengi eða að taka alla
takkana út til að gá hversu hátt
maður gæti spilað. Óteljandi leik-
rit, sögur, teikningar, alltaf sýnd-
irðu áhuga og gleði. Þú sast með
okkur fyrir framan sjónvarpið og
last íslenska textann þegar var
erlent efni svo við gætum fylgst
með. Þú söngst fyrir og með okk-
ur, last, fórst með ljóð og vísur,
fórum í gönguferðir, berja- og
sveppamó og það var alltaf gam-
an. Þú varst alltaf full af fróðleik
og ef við fengum þig til að spila
með í spurningaspilum vannst þú
alltaf, þrátt fyrir lítið keppnis-
skap. Þú hvattir okkur áfram í
leik og starfi, varst stolt en lagðir
aldrei pressu. Elsku amma, við
munum reyna að hafa þig sem
fyrirmynd og lifa eftir þeim gild-
um sem þú hafðir, því þau eru til
eftirbreytni. Við viljum enda
þetta á síðustu orðum sem þú
sagðir við Lilju daginn áður en
þú fórst frá okkur. Takk fyrir
umhyggjuna.
Fanney, Jón og Lilja.
Nú hefur hún elsku amma mín
kvatt þennan heim. Söknuðurinn
er mikill en þakklætið einnig. Á
þessum tímamótum reikar hug-
urinn og hjartað hlýnar við til-
hugsunina um allar þær ríku og
fallegu stundir sem við áttum
saman. Það voru virkileg forrétt-
indi að eiga hana að.
Ég var einungis þriggja ára
þegar ég fékk fyrsta frímerkið á
rassinn og var send í sveit ásamt
bróður mínum til ömmu og afa á
Einarsstöðum í Vopnafirði. Þar
eyddum við bróðurpartinum úr
næstu sjö sumrum umvafin ást,
umhyggju og góðum gildum.
Orðsins list var ömmu kær og
Hildigunnur
Valdimarsdóttir
Hjartkær móðir okkar og tengdamóðir,
RAGNHEIÐUR ÁRNADÓTTIR,
áður til heimilis að Dalalandi 10,
lést þriðjudaginn 6. júní. Útförin fer fram frá
Fríkirkjunni í Reykjavík mánudaginn 12. júní
klukkan 11.
Árni Ísaksson Ásta Guðrún Sigurðardóttir
Jón Ísaksson Guðrún Jóhannesdóttir
Bryndís Ísaksdóttir Jón Torfi Jónasson
Ragnheiður Ísaksdóttir Róbert A. Darling
Ástkær bróðir okkar, unnusti, frændi
og vinur,
ÁRNI ALEXANDERSSON,
legomeistari Íslands,
Bláskógum, Sólheimum,
lést að heimili sínu 1. júní.
Útför hans fer fram frá Sólheimakirkju, Grímsnesi, mánudaginn
12. júní klukkan 15.
Kristinn Alexandersson
Heiðar Alexandersson
Þorsteinn Jóhannsson
og fjölskyldur
Dísa Sigurðardóttir
og íbúar á Sólheimum
BIRKIR FRIÐBERTSSON
bóndi,
Birkihlíð,
lést 5. júní.
Jarðarför auglýst síðar.
Guðrún Fanný Björnsdóttir
börn, tengdabörn
og aðrir aðstandendur
Okkar ástkæri sonur, bróðir og kærasti,
REYNIR ÖRN LINDUSON
framkvæmdastjóri,
lést á Landspítalanum 26. maí.
Reynir verður jarðsunginn frá
Akureyrarkirkju þriðjudaginn 13. júní
klukkan 13.30 af séra Hannesi Blandon.
Linda Björg Reynisdóttir Þórir Gunnarsson
Guðbjörg Helga Lindudóttir
Gunnhildur Erla Þórisdóttir
Hulda Siggerður Þórisdóttir
Magnús Ottó Atlason
Þórunn Inga Ólafsdóttir
Okkar ástkæra móðir, tengdamóðir, amma
og langamma,
ANNA AUÐUNSDÓTTIR,
Fannborg 8, Kópavogi,
áður til heimilis á Ásbraut 19,
lést á Landspítalanum 7. júní.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Margrét Harðardóttir Pétur Björgvinsson
Ársæll Harðarson Ingibjörg Kristjánsdóttir
Gils Harðarson
Hörður Örn Harðarson
Guðni Pétur Harðarson Toy Harðarson
ömmu- og langömmubörn