Læknablaðið - 01.09.2018, Blaðsíða 34

414 LÆKNAblaðið 2018/104
sjúklinganna. Og í því liggur vandinn.
Gleymum því ekki að einkarekstur í
heilbrigðisþjónustu gengur ljósum log-
um hér á landi í dag. Það eru tugir stofa,
fyrirtækja og stofnana sem fá rekstrarfé
sitt frá ríkinu en starfa á einkareknum
grunni. Það vantar hins vegar nægilega
mikla samræmingu og samvinnu á milli
þessara tveggja kerfa, þau vinna ekki vel
saman, þó það hafi skánað á síðustu árum,
en það er grundvallaratriði að upplýsinga-
flæðið sé óheft þarna á milli. Umræðan og
deilurnar hafa teflt þessum kerfum gegn
hvort öðru og þarna vantar sáttasemjar-
ann til að fá kerfin til að vinna saman.
Það er fráleitt að láta sér detta í hug að
opinbera kerfið geti annað öllum verkefn-
um sem þarf að sinna. Það hljómar hins
vegar mjög vel þegar stjórnmálamaður og
ráðherra segir að kerfið eigi að geta það.
Okkur sem störfum í kerfinu er fullljóst
það er ekki hægt. Við höfum reynt það og
það gengur einfaldlega ekki. Einkastofur
eru með 500.000 komur á ári og það er
útilokað fyrir Landspítala og Heilsugæsl-
una að taka við þessum fjölda án þess að
verulegar grundvallarbreytingar komi til í
mannafla, launum, tækjabúnaði, húsnæði
og annarri aðstöðu. Það getur vel verið að
stundaðar séu oflækningar einhvers staðar
og þá eflaust vanlækningar annars staðar,
Landspítali er engin undantekning frá því
og einfaldast að benda á bráðamóttökuna.
Þriðji hver sjúklingur sem þangað leitar á
ekkert erindi á bráðamóttöku heldur ætti
að fara á Heilsugæsluna. Til þess þarf að
efla hana en það er ekki gert og þetta rekst
fyrir vikið hvað á annars horn. Ég skal
fúslega viðurkenna að læknar geta verið
erfiðir í samningum og verja hagsmuni
sína. Kannski mætti vera meiri sáttatónn í
þeim ekki síður en hinum.“
Illa búið að öldruðu og veiku fólki
Sigurður segir aðbúnað aldraðra vera sér
hugleikinn og kannski sé það vegna þess
að hann er sjálfur að verða opinberlega
aldraður.
„Ef ég ætti að nefna einn akkilesarhæl
í heilbrigðiskerfinu okkar er það hvernig
við sinnum veikum öldruðum. Það er eitt-
hvað verulega mikið að þegar 100 veikir
aldraðir einstaklingar liggja á hverjum
tíma á deildum Landspítala, en væru mun
betur komnir annars staðar þar sem unnt
er að veita þeim betri og meira viðeigandi
þjónustu.
Það er eins og það komi okkur alltaf
jafnmikið á óvart þegar einhver eldist.
Það er þó búið að standa til mjög lengi en
þegar það gerist er kerfið ekki tilbúið að
taka við. Það er skortur á hjúkrunarrým-
um og hjúkrunarheimilum sem skapar
þennan vanda á Landspítala. Þetta leystist
reyndar tímabundið með lögum 2006
um vistunarmat sem nú heitir færni- og
heilsumat en vegna þess að ekki var staðið
nægilega vel að aukningu hjúkrunarrýma
erum við á sama stað núna og við vorum
fyrir 2006. Mér finnst þetta vera að bæta
gráu ofan á svart. Maður finnur sárt til
með þessu fólki sem liggur á lyflækninga-
deild Landspítala sem er einsog járnbraut-
arstöð, þegar næði og hvíld með góðri um-
önnun er það sem þarf. Þessu verðum við
að breyta og það strax. Það þarf að leggja
aukna fjármuni í þennan málaflokk og
ekki síst að huga að launakjörum en mig
grunar að svokallaður hjúkrunarfræðinga-
skortur sé vegna launanna fyrst og fremst.
Af hverju vilja svo margir hjúkrunar-
fræðingar frekar gefa fólki kaffi í 35.000
feta hæð en sinna sjúklingum á jörðu
niðri? Af því að það munar 150.000 kalli á
mánuði! Það er svo margt sem við getum
verið stolt af í heilbrigðisþjónustunni og
við eigum að vera óhrædd við að horfast í
augu við gallana og í stað þess að liggja í
pólitískum skotgröfum eigum við að taka
höndum saman um að sníða vankantana
af annars ágætu kerfi.“
Sjaldan fellur eplið . . . Bryndís
Sigurðardóttir Guðmundssonar
læknir á smitsjúkdómadeild
Landspítala flytur erindi á
málþingi um alnæmi á þingi
smitsjúkdómalækna í ágúst
síðastliðinn.