Læknablaðið - 01.07.2018, Blaðsíða 36

360 LÆKNAblaðið 2018/104
■ ■ ■ Hávar Sigurjónsson
Katrín Fjeldsted heimilislæknir hef-
ur í 18 ár verið fulltrúi Læknafélags
Íslands í CPME, Evrópusamtökum
læknafélaga, og gegndi þar æðstu trún-
aðarstörfum sem forseti, varaforseti og
gjaldkeri samtakanna í 9 ár samtals.
Katrín hefur á þessum vettvangi beitt
sér fyrir ýmsum framfaramálum en
eins og hún segir sjálf er hún fulltrúi
LÍ og málefni félagsins vega þyngra en
hennar persónulegu áherslur. Oftar en
ekki hefur þetta tvennt þó farið ágætlega
saman að hennar sögn.
„Samtökin eru bæði í því hlutverki að
bregðast við og einnig hafa þau frum-
kvæði að ýmsu sem kemur fram í formi
tillagna frá fulltrúum læknafélaganna.
Slíkar tillögur hafa þá verið samþykkt-
ar í viðkomandi félagi og eru hluti af
stefnumótun þess. Sem einstaklingur
getur maður þó borið upp tillögur í sam-
tökunum en rétt er að vera trúr sínu félagi
og bera upp tillögur sem það hefur falið
manni að flytja,“ segir Katrín í upphafi
eftir að við höfum komið okkur þægilega
fyrir innan um bækur og aðra menningar-
lega muni á heimili þeirra Valgarðs Egils-
sonar við Hólatorgið.
„Mér var aldrei falið neitt erindi af
hálfu LÍ til að flytja á vettvangi sam-
takanna. Ég reyndi að koma eins konar
skýrslu á framfæri í Læknablaðinu fyrstu
árin mín til að kollegar sem mynda LÍ
fengju upplýsingar um starfsemina en
verð að viðurkenna að ég fór í svolítinn
baklás þar sem ritstjórn Læknablaðsins taldi
ekki þörf á að birta þetta. Ég hugsaði sem
svo að þetta væri hluti af sjálfsagðri upp-
lýsingagjöf til kolleganna, en það var eins
og þetta misskildist á þann veg að ég væri
að ota mínum tota. Ég hef því á seinni
árum látið nægja að skila stjórn LÍ skýrslu
sem lögð er fram á aðalfundi,“ segir Katrín
og er ekki laust við henni þyki þetta mið-
ur.
Faglegt sjálfstæði
„Læknar í öllum þessum löndum eru sami
þjóðflokkurinn ef svo má segja. Við höfum
öll svipaðan bakgrunn að því leyti að við
höfum gengið í gegnum svipað nám, sem
er nokkuð harður heimur. Ég hef lært að
því meiri þekkingu sem maður tileinkar
sér, því auðmjúkari verður maður gagn-
vart verkefninu.
Eitt af því sem mikið hefur verið rætt á
vettvangi CPME og víðar er að aðrar heil-
brigðisstéttir geti tekið yfir ýmis verkefni
sem tilheyra starfi lækna. Það getur vel
verið að slíkt sé mögulegt en það þarf að
vera læknanna að ákveða hvaða verkefn-
um á að dreifa. Það gengur ekki að ein-
hver komi og segi bara: Ég get alveg gert
þetta. Öryggi sjúklinga þarf að vera í for-
gangi. Teymisvinna er hins vegar af hinu
góða en þarf að vera undir stjórn læknis.
Mun meiri teymisvinna er á sjúkrahúsum
en í heilsugæslunni, meðal annars hér á
landi og mætti sjá fyrir sér aukna nýliðun
og betri vinnuaðstöðu heimilislækna ef
þeir hefðu með sér fleira starfsfólk.
Ég beitti mér heilmikið fyrir því að
samþykkt væri yfirlýsing um faglegt sjálf-
stæði lækna. Þeir geta kannski ekki verið
sjálfstæðir gagnvart rekstri og stjórnun
en þeir verða að geta tekið sjálfstæðar
ákvarðanir hvað varðar velferð sjúklings-
ins.
Það er mikill munur á milli landa innan
Evrópu á því hvernig heilbrigðiskerfin eru
rekin og hverjar ytri aðstæður lækna eru.
Á það getum við sem samtök lækna haft
takmörkuð áhrif nema við hellum okkur
út í stjórnmálin. Því það er á þeim vett-
vangi sem slíkar ákvarðanir eru teknar.
En eitt eigum við læknar sameiginlegt og
það eru sjúklingarnir. Þeir eru alls staðar
eins. Og þar megum við ekki láta aðra
segja okkur fyrir verkum. Það er faglegt
sjálfstæði. Og þarna liggja sameiginlegir
hagsmunir lækna þvert á öll landamæri.
Læknum er gjarnan núið um nasir að
vera uppteknir af fjárhagslegum hags-
munum sínum en ég get ekki tekið undir
það. Allir læknar sem ég hef kynnst bera
fyrst og fremst velferð sjúklinga sinna
fyrir brjósti. Á þeim grundvelli hvílir
læknapólitísk starf, þar höfum við náð
saman og myndað samtök okkar. Og
ef ég er alveg hreinskilin þá finnst mér
verulegur munur á læknastéttinni hvað
þetta varðar og öðrum stéttum sem ég
hef kynnst. Ég þekki enga stétt vandaðri.
„Verðum að eiga sterka rödd
á alþjóðlegum vettvangi“