Læknablaðið - 01.07.2018, Blaðsíða 43

LÆKNAblaðið 2018/104 367
Fjölmennur hópur frá Landspítala
kynnti rannsóknir sínar á ráðstefnu
meltingarlækna í Washington í byrjun
júní, en hún var haldin í svokallaðri
Digestive Dis ease Week eða Meltingar-
sjúkdómaviku. Hópurinn vakti verð-
skuldaða athygli og rannsóknirnar
þóttu framsæknar, metnaðarfullar og
vandaðar.
Hópurinn frá Landspítala var með 12
kynningar sem skiptust á 11 nemendur;
6 unglækna og 5 læknanema. Kynn-
ingarnar fjölluðu um rannsóknir á sviði
lifrarsjúkdóma, blæðinga frá meltingar-
vegi, brisbólgu og gallsteina.
Það var dr. Einar Stefán Björnsson
sem leiddi hópinn, en hann er ann-
ar tveggja yfirlækna meltingar- og
nýrnadeildar Landspítala, sem sinnir
sjúklingum með almenn læknisfræðileg
vandamál, nýrnasjúkdóma og sjúk-
dóma í meltingarfærum. Einar Stefán
er einnig prófessor við læknadeild
Háskóla Íslands og var heiðursvísinda-
maður Landspítala árið 2016.
Frá vinstri: Margrét B. Arnardóttir, Ingigerður Sverrisdóttir, Jóhann Páll Hreinsson, Jón H. Hjartarson,
Kristján T. Örnólfsson, Þóra S. Guðmundsdóttir, Einar S. Björnsson, María B. Baldursdóttir, Berglind A.
Magnúsdóttir, Kristján Hauksson og Ásdís Sveinsdóttir. Á myndina vantar Kjartan B. Valgeirsson.
Unglæknar og læknanemar
slógu í gegn í Washington
sjúklinginn næsta dag, var hún mun lakari,
hitinn að vísu heldur minni, en nú átti hún
ógn bágt með að anda og andardrættinum
fylgdi hátt og skerandi sog, andlitið dálítið
bláleitt og með þjáningasvip.
Ég sagði föðurnum, að mig langaði til að
reyna að gera barkaskurð. Það væri það eina,
sem hugsanlegt væri að hjálpað gæti, en slíks
hafði aldrei heyrzt getið þar um slóðir og sá
ég á svip bónda, að hann var trúdaufur á ár-
angur og áliti réttara og lofa barninu að deyja
í næði, en ekki fara að særa það svona sjúkt
og vesælt. Ég var að vísu enginn skurðlæknir
– í þeim efnum fékkst auðvitað engin æfing
þarna – aldrei hafði ég gert þessa óperation
nema á líki. Þegar ég útskrifaðist var þetta
prófraunin mín og einu sinni hafði ég séð
Guðmund Magnússon opna barka á barni,
þegar ég var í læknaskólanum. Ég var samt
nokkuð öruggur, vissi líka, að hér var ekkert
undanfæri og þá var bara að gera sitt bezta,
svo yrði Guð og lukkan að ráða.“ Aðgerðin
tókst vel, barnið hafði barkapípu nokkra daga
og heilsaðist síðan mjög vel.
Ingólfur ömmubróðir minn var glaðlyndur
maður og hrókur alls fagnaðar í samkomum.
Í fermingarveislu minni hélt hann ræðu þar
sem hann skopaðist að sjálfum sér með því
að segja sögu af því þegar hann var kallaður
í örreytiskot upp til fjalla að skera upp vegna
meins í kvið. Náð var í fjóshurð, sjúklingur
lagður flatur á hana og kviðurinn opnaður.
Garnirnar voru settar í vaskafat við hlið hans
meðan meinið var fjarlægt. Þegar svo átti að
koma görnunum fyrir aftur í kviðarholinu
hafði hundur heimilisins hámað í sig slatta af
þeim. Tók nú við langur og strembinn sauma-
skapur til að tengja saman óétnu bútana
en allt blessaðist og sjúklingnum heilsaðist
vel. Þessi ræða vakti mikla kátínu hjá öllum
veislugestum nema henni mömmu minni
sem átaldi Ingólf fyrir að eyðileggja matarlyst
gestanna.
Í póstkortinu frá 1921 er Ingólfur að
grennslast eftir lausum héruðum, sem er ekki
að undra. Einangrunin gat haft sína kosti ef
athyglin var vakandi, hann tók eftir og lýsti
fyrstur meðgöngutíma lifrarbólgu A eins
og Haraldur Briem segir skemmtilega frá í
júníhefti Læknablaðsins. Ingólfur var skipaður
héraðslæknir 1923 í Borgarfjarðarhéraði þar
sem hann var til 1941, þegar hann fluttist til
Reykjavíkur. Hann lést 1951.
Kaflar innan „gæsalappa“ eru úr bókum
Ingólfs Gíslasonar: Læknisævi (1948)
og Vörður við veginn (1950).
Sumarlokun
Skrifstofa Læknafélags Íslands verður
lokuð vegna sumarleyfis starfsfólks
frá 16. júlí til og með 6. ágúst næstkomandi.