Morgunblaðið - 28.06.2018, Qupperneq 67

MENNING 67
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 28. JÚNÍ 2018
í borginni sjálfri í fyrra. Arroyo Seco-
hátíðin er haldin á golfvelli við hliðina
á Rose Bowl-leikvanginum fræga í
Pasadena-borg og eru þar sett upp
þrjú svið.
Ólíkt Coachella-hátíðinni, þar sem
aðaláherslan er lögð á að laða að ungt
fólk með „heitustu“ hljómsveitunum
og listafólkinu á markaðnum, er á
Arroyo Seco-hátíðinni stefnt saman
tónlistarfólki sem höfðar betur til
fjölbreytilegri hópa. Tónleikarnir á
hátíðinni eru ekki eins orkumiklir og
margt raftónlistardæmið eða hipp-
hopp er í dag. Skemmtunin á hátíð-
inni er í staðinn stíluð á alls konar
fólk, enda fá börn innan tíu ára ald-
urs frítt inn – ef forsvarsmenn þeirra
greiða sextán þúsund kall fyrir dag-
inn, eða tuttugu og sex þúsund fyrir
helgina.
Þessa áherslu á fjölbreytileika má
sjá á hljómsveitunum sem hafa verið
stærstu nöfnin fyrstu tvö ár hátíð-
arinnar. Í fyrra voru Tom Petty og
Mumford and Sons aðalnúmerin, en í
ár voru Neil Young, Jack White,
Robert Plant og Kings of Leon sett á
stærsta sviðið hvert kvöld.
Fyrir tveimur árum reyndi
Goldenvoice að koma af stað árlegri
klassarokkshátíð úti í eyðimörkinni.
Desert Trip var hátíðin kölluð, með
Bob Dylan, Rolling Stones, Neil
Young, Paul McCartney, The Who
og Roger Waters, og heppnaðist
ótrúlega vel. Gestir voru 75 þúsund
dag hvern í þrjá daga um tvær helg-
ar.
Þegar önnur tónleikafyrirtæki hér
vestra sáu vinsældir Desert Trip-
hátíðarinnar fóru tvær eða þrjár aðr-
ar slíkar strax í gang og fannst þá
forráðamönnum Goldenvoice að
möguleikarnir fyrir aðra Desert
Trip-hátíð væru úti. Í staðinn ákvað
fyrirtækið að smækka dæmið og
setja upp smærri hátíð hér í borginni
sjálfri.
Það virðist ganga vel og er stemm-
ingin á Arroyo Seco allt öðruvísi og
afslappaðri en á Coachella. Hátíð-
arsvæðið á báðum hátíðum er svipað
að stærð en fjórum sinnum fleiri
sækja Coachella, eða um 120.000
manns. Vegna trjágróðursins á svæð-
inu er auðvelt að finna sér skugga í
hita eftirmiðdagsins og stór svæði
eru til að slappa af frá amstri tónleik-
anna fyrir þá sem þurfa. Fólk getur
einnig komið með teppi og strand-
stóla til að búa sér sitt eigið svæði yf-
ir daginn til að horfa á tónleikana.
Þetta afslappandi umhverfi skapar
allt öðruvísi andrúmsloft en undir-
ritaður er vanur frá Coachella –
kannski of afslappandi fyrir hljóm-
sveitirnar á sviðinu – en ekki var að
sjá að áhorfendur hefðu áhyggjur af
slíku.
Plant finnur réttu blönduna
Á seinni deginum var fátt sem
höfðaði til undirritaðs, en ekki ætlaði
ég að missa af Robert Plant og frá-
bærri sveit hans, The Sensational
Space Shifters.
Plant hefur farið sínar eigin leiðir á
undanförnum átján árum, eftir að
hann hætti að koma fram með Jimmy
Page við að flytja gömlu Zeppelin-
lögin. Þetta hefur leitt til þess að
hann hefur að mestu verið í blús- og
bluegrass-tónlist þessa tæpa tvo ára-
tugi og virðist svo sannarlega hafa
fundið tónlistarformúlu sem hentar
honum vel.
Plant blandaði saman blús, arab-
ískri tónlist og rokklögum á tónleik-
unum, þar á meðal voru frábærar út-
færslur á gömlum Zeppelin-lögum.
Flest voru þau gömul blúslög sem
hljómsveitin gaf út á fyrstu þremur
plötum sínum , þar á meðal „The
Lemon Song“, „What Is and What
Should Never Be“, „Babe I’m Gonna
Leave You“ og frábær útfærsla á
„Going to California“ af fjórðu plötu
Zeppelin.
Að loknu fyrsta lagi Plant („The
Lemon Song“) var sítrónu hent upp á
sviðið og tók kappinn hana upp. „Svo
þetta eru verðlaunin fyrir að hafa
komið hingað í fimmtíu ár? Ávöxt-
ur?“ sagði kappinn hæðnislega.
Rétt eins og Neil Young hefur
Plant fundið leikgleðina aftur með
því að fara ótroðnar slóðir og finna
réttu hljómsveitina til að spila með.
Hann verður sjötugur seinna í sumar
og röddin er aðeins farin að gefa sig,
sem skiljanlegt er, en blúsinn er tón-
list sem gefur ótrúlegt tækifæri á að
túlka lög á mismunandi hátt og hann
virtist skemmta sér vel á sviðinu.
Fleiri vinsælar hljómsveitir og
listafólk kom fram á þessari hátíð,
þar á meðal Third Eye Blind, Jack
White og Kings of Leon, en ekki er
hægt að sjá allt. Tónlist White hljóm-
ar eins og vélsög með lausa snúru, en
það eru ávallt einhverjir sem slíkt
höfðar til.
Leðurbarki Rétt eins og Neil Young hefur Robert Plant fundið leikgleðina aftur með því að fara ótroðnar slóðir og
réttu hljómsveitina til að spila með. Röddin er aðeins farin að gefa sig enda maðurinn að verða sjötugur í ágúst.
Frábær Margo Price og hljómsveit hennar The Price-
tags voru frábær, orkan og leikgleðin smitandi.
Snortinn Greinarhöfundur var snortinn þegar Chrissie
Hynde söng frábærlega útfærslu á „I’ll Stand by You“.
Bókaforlagið Tungl mun halda sér-
stakt Tunglkvöld í Listasafni Einars
Jónssonar í kvöld kl. 20. Sérstakir
gestir kvöldsins verða kanadíska
skáldkonan Anne Carson, höfundur
bókarinnar Vör/Lip, og samstarfs-
maður hennar Robert Currie. Einn-
ig verður gefin út bókin Bókasafn
föður míns eftir verðlaunaskáldið
Ragnar Helga Ólafsson, að því er
segir í fréttatilkynningu. Bóka-
forlagið Tungl hefur haft þann sið að
gefa út bækur á fullu tungli í aðeins
69 eintökum og brenna óseld eintök í
lok kvölds. Er kvöldið í kvöld þar
engin undantekning.
Anne Carson er kanadískt skáld
sem gefið hefur út fjölda ljóðabóka
en einnig skáldsögur og enskar þýð-
ingar. Hún hefur hlotið ótal verðlaun
og viðurkenningar fyrir verk sín.
Meðal þekktustu verka hennar eru
bækurnar Eros the Bittersweet og
Autobiography of Red. Tvímála út-
gáfa ljóðabókar hennar Vör/Lip er
jafnframt frumútgáfa bókarinnar,
en hana skreyta skissur eftir Robert
Currie.
Morgunblaðið/Einar Falur
Stórskáld Anne Carson hefur hlotið ýmsar viðurkenningar fyrir verk sín.
Anne Carson gefur
út tvímála ljóðabók
//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////