Breiðfirðingur - 01.04.1955, Page 61

BREIÐFIRÐINGUR
59
Allar íslenzkar mæður ættu að minnast þessarar miklu
formóður sinnar, sem átti bæði vizku, framtak og bænar-
mátt til að bjarga börnum sínum við brimströnd auðnar-
innar í norðri. Þar sem ekkert var til bjargar nema Guð
í alheimsgeimi og Guð í hennar eigin vitru og ástríku
hetjusál.
Gæfa Auðar í Hvammi í Dölum má verða gjöf öllum
íslenzkum mæðrum til handa. Ollum, sem eiga fórnfýsi
hennar og vökula frelsisþrá, hetjulund hennar á hættu-
stund.
En það er fleira í hetjusögnum feðranna, sem okkur
varðar í hinu mikla þjóðnytjamáli, slysavörnunum. Það
hafa margar hetjurnar fallið. Það hefur margt hjartað
saknað. Eitt eftirminnilegasta dæmið um sorglegt slys og
sáran söknuð er, þegar Böðvar Egilsson, hið mikla og gáf-
aða glæsimenni fórst skammt frá Borg á Mýrum. Við
minnumst hetjunnar, sem sprengdi af sér skrautkyrtilinn af
ekka, er hann reið með látinn son sinn í faðmi til grafar
föður síns og móður. Hve ægileg sorg Egils er, þegar hann
leggst harmi þrunginn í lokrekkju sína og hyggst hefna
sín, með sjálfs sín dauða. Sonurinn glæsilegi verður honum
öllu meira. Uppgjöfin grípur þetta hermannshjarta. Allt
er þýðingarlaust. Alls er örvænt. Andvarp skáldsins verður
eins og yfirskrift yfir harmi allra þeirra mörgu, sem misst
hafa ástvini sína í helgreipar Ægis fyrr og síðar.
„En ek ekki
eiga þóttumk
sakar afl
við sona bana.“
Aftur er það kona, skörungurinn Þorgerður Egilsdóttir,
sem kann réttu tökin. Ekki að láta harminn minnka sig né
kúga. Hún skilur hvernig andi og hjarta mannsins getur