Breiðfirðingur - 01.04.1956, Side 27

BREIÐFIRÐINGUR
25
og notuðu til beitar og benda nöfn margra þeirra til þess,
hvernig þær voru notaðar, til dæmis Hrútey og Hrúthólmi,
Lambey o. þ. h., sem víða eru til á Breiðafirði.
HEYANNIR
Heyskapur eyjamanna var erfiður. Tii hans þurfti mikið
fólkshald. Fyrst voru túnin, sem eingöngu voru á heima-
eynni, heyjuð. Oftast voru þau frekar lítil, því að víðast
hvar er ræktun erfið. Það er mikið mýrlendi í Suðureyjum
og þarf mikla framræslu. Til þess skortir enn í dag vélar,
en flutningur á þeim út í eyjarnar er ekki talinn svara
kostnaði. Yfirleitt stendur vélaskortur, einkum stórvirkra
véla, búskaparþróun eyjamanna mjög fyrir þrifum.
Er túnaslætti var lokið var farið í útilegur til hinna eyj-
anna og var legið í tjaldi og ekki farið heim nema um
helgar. Flutti fólkið sig ey úr ey, eftir því sem á gekk hey-
skapinn. En megnið af heytekju hverrar jarðar fékkst í
úteyjum. Sláttur er í eyjunum talsverð íþrótt, því hann er
víða frábrugðinn því, sem gerist á sléttlendi eða greiðfæru
landi. Oft er gott gras kringum lundaholur og á sendnum
lundabökkum, en þar var ekki vandalaust að slá. Siður var
víðast að allir gengju samtímis að hverju verki. Allir slógu
til að byrja með, jafnt karlar, konur og unglingar. Síðan
gengu allir að rakstri og var heyinu rakað upp í föng. sem
síðan voru látin blása þar, sem hátt bar á eynni. Síðan
var heyið bundið, oft hálfblautt, og flutt heim. Eyjabandið
var fremur smátt, enda þurfli að bera hvern bagga á skip
og var algengt að konur báru þá jafnt sem karlar. Bagg-
arnir voru 80—90 pund að þyngd og axlaði hver sinn
bagga, er borið var á skip. Þóttu það liðléttingar og lélegir
starfsmenn, sem ekki gátu axlað sjálfir baggana. Burður
þessi var að sjálfsögðu mjög erfiður, enda þurfti oft að