Breiðfirðingur - 01.04.1956, Blaðsíða 34

32
BREIÐFIRÐINGUR
þjóðar bíður eftir að innt verði af hendi á hverju byggðu
bóli á ættjörð vorri.
III.
Enn eru ótalin tvö atriði, sem máli skipta eigi að litlu,
þótt þau snerti eigi sjóði gulls, heldur menning og mann-
rækt, sem ætíð helzt í hendur við skógræktarstörf.
Að klæða þann, sem klæðlítill eða nakinn er sakir fá-
tæktar, hefur ætíð talizt göfgandi starf og bera vott um
fagra og frelsandi hugsun.
Þó fátæklingurinn, sem í hlut á, sé í þessu tilliti fóstur-
jörð vor, land móður og föður, — einasta landið, sem vér
eigum, en um leið landið, sem á allt það dýrmætasta að
geyma í sinni sögu, sem vér getum hrósað oss af, glaðzt
yfir og lifað fyrir, -—- þá verður það, að klæða hinn klæð-
litla, engu ógöfugra fyrir þær sakir nema síður sé.
Sonarskyldan við ættjörð vora verður eigi innt af hönd-
um af öðrum en oss. Vakni skyldutilfinningin, þá verður
heldur eigi sofið á verðinum um það, sem stærst er, frelsi
og hamingju þjóðarinnar í nútíð og framtíð.
Skógræktin knýtir tilfinningatengsl milli manns og mold-
ar — kallar á soninn, sem ættjörðin á í hverjum Islendingi.
En sá, sem hefur lifað þá stund, að heyra það kall, verður
sælli og betri maður.
Því það er unaður lífsins, að geta þótt vænt um, þó ekki
sé nema moldarbarð og fundið sig eiga heima meðal græn-
gresis og blóma.
Auk þess að klæða landið, fegrar skógræktin landið og
prýðir.
Það telst til sannrar menningar, að vera fundvís á það,
sem fagurt er, að eiga löngun til að fegra allt, og finna
dýrmæti fólgin í fegurðinni.