Breiðfirðingur - 01.04.1956, Síða 35

BREIÐFIRÐINGUR
33
Að prýða það, sem skrautlaust er, eða fullkomna það,
sem fagurt er, er vissulega mannbætandi iðja.
Skógræktin eykur skyggni inn í töfraheima þá, sem
fegurð náttúrunnar hefur að bjóða. Þó það væri eigi ann-
arra vegna en barna vorra, ættum vér að gefa skógræktar-
starfi gaum.
Að leiða barn að blómi, er að gefa því góðan vin. Að
leiða athugun þess og áhuga að fögrum gróðri blóma og
trjáa, er að opna því dyr að gleðisal hreinleikans, vekja
næmi þess fyrir því stóra í hinu smáa og kenna því, að
meta fögnuð þess, er laugast í tærum lindum hljóðrar feg-
urðar.
Á þeim tímum, þegar eldra fólkið í sveitum er áhyggju,-
fullt yfir því, hversu æskufólkið flýr unnvörpum æskur
stöðvarnar, ættum vér að huga að því, að fagur skrúð-
garður heima á hverjum bæ myndi margsinnis verða sá
segull, sem sterkast drægi og erfiðast yrði að yfirgefa.
IV.
Rökin eru því mörg, sem hníga að skógræktarstarfi. Séu
rætur þess raktar —- orsaka- og afleiðingaþræðir sundur-
greindir, þá mun engum blandast um það hugur, að skóg-
rækt er mál, sem alla varðar. Alla þá, sem unna sjálfum
sér og sínu heimili, að ekki séu nefndir hinir, sem unna
landinu í heild, framtíð þess og möguleikum, frama þess
og sóma.
„Hvar er þín fornaldarfrægð,
frelsið og manndáðin bezt?“
spurði hinn ungi Jónas Hallgrímsson þjóð sína. Þjóð, sem
var búin að glata gullum sínum: skipum sínum og skraut-