Breiðfirðingur - 01.04.1956, Síða 40

38
BREIÐFIRÐINGUR
galli hefur í verið blandað. Það er líka kunnara en frá
þurfi að segja, að berjaferðir bafa sjálfsagt frá því að
land byggðist verið yndi og eftirlæti allra barna og ungl-
inga, og þar til nú á seinustu áratugum voru þær ekki
ósjaldan svo að segja einu skemmtiferðirnar, sem æskan
átti kost á. Hversu margir hafa ekki átt sínar dýrmætustu
bernsku- og æskuminningar þeim að þakka? Það léti því
að líkum, að enn væru berin eitt af þeim gæðum sveitalífs-
ins, sem kaupstaðarbörnum og unglingum, er í sveit dvelja
á sumrin, væru hvað mest virði — þótt margt annað sé
mikilvægt. En vissulega verður það seint ofmetið, bve dvöl
barns við fjölþætt störf á góðu sveitaheimili að sumri til
getur verið því mikilsverð uppspretta til heilbrigðs þroska
og menningar. Breyttur efnahagur og aðbúnaður víða í
sveitum veldur því líka, að miklu síður nú en áður þarf að
óttast um að börnum sé ofboðið í vinnu eða skort geti á
hollt og gott fæði þeim til handa. Að einu eru þó sveit-
irnar að verða að fátækari. Hestarnir eru sums staðar að
hverfa úr lífi fólksins, hestarnir, sem oft og tíðum skópu
dásamlegustu ævintýrin í lífi litlu sumargestanna. Nú er
það óvíða daglegur viðburður að sjá smávaxið fólk hlaupa
yfir græna móa og melabörð, með beizli um öxl og seppa
trítlandi á eftir sér, á leið að ná í Rauð og Gránu, Brúnku
og Blesa, sem þau sjá ef til vill hilla undir á eyrunum
við ána. Og auðvitað er hugurinn fullur af tilhlökkun og
spenningi, því það er svo dásamlegt að geta nú látið spretta
ærlega úr spori á eggsléttum eyrunum. Nú eru túnin að
verða stórar, sléttar flatir, greiðfærar vögnum og bílum,
í stað þýfðu smáskæklanna, sem baggahestarnir voru einir
færir um að feta áður fyrr, og þess vegna svo óvíða þörf
fyrir litlar hendur til þess að teyma þessar stóru, þolgóðu
skepnur. En þótt hægt sé að fjarlægja hestinn úr sveitalíf-
inu, verða blánandi heiðabungur og laufskrýddu berja-