Breiðfirðingur - 01.04.1956, Síða 52

50
BREIÐFIRÐINGUR
Fólkið gekk fram hjá upp og niður götuna, ýmist á leið í
vinnu eða í búð og grunaði vitanlega hvergi, að sá litli á
steininum færi þembingsreið og mætti hafa sig allan við
að hrökkva ekki af baki. Milli mín og þess gráa tókst
mikil vinátta, hjá okkur lék jafnan allt í lyndi, hann am-
aðist aldrei við duttlungum mínum og fyrir mér stóð aldrei
neitt í þoku varðandi verund hans.
Gróa saumakona var hins vegar torráðnari gáta, ég gat
ekki tengt hana við neitt, hún var eitt af þessu ókunna,
aðeins nafn, sem ungt eyra gat numið án skilnings á því,
hvað það fól í sér. En heimurinn smástækkaði og maður
heyrði fólk segja: „Hvað er að tala um handar verkin
hennar Gróu.“ Enn bættist það á ofan, að fólk talaði um
Gróu eins og hún væri eina konan í heiminum, sem bæri
það nafn. „Hún Gróa,“ sagði það, og þar með áttu allir
að vita og skilja, hvað um var að ræða. — Vor nokkurl
hefur maður gert langa reisu, komizt alla leið inn í kirkju-
garð. Og nú opnast mikill leyndardómur sem árangur af
vetrarstarfi. Við mér blasir grár steinn, og ég les: Gróa
Davíðsdóttir, f. 14 á.gúst 1850, d. 28. des. 1910. Hún
hafði þá gengið til feðra sinna fyrr en ég leit ljós, svo að
ekki var að undra, þótt ég væri lítt viðmiðunarvís, þá er
Gróu bar á góma hjá fullorðnum.
Tveimur árum síðar horfir léttasnáði tíðum á mynd, er
prýðir stofuvegg á bæ einum í landnámi Auðar djúpúðgu.
Hún er forkostuleg að litagerð, saumuð með meistaralegu
handbragði. Móðir dillar syni á hné sér. Og þar sem ég
stend eitt sinn fyrir framan mæðginin, spyr Herdís, húsmóð-
irin, hvort ég þekki Málmfríði saumakonu í Hólminum.
Jú, hana þekkti ég. „En þú hefur náttúrlega ekki heyrt
talað um hana Gróu?“ Víst hafði ég það, allir í Hólminum
kannast við hana, varð mér á orði. „Ég var hjá henni vetr-
artíma og lærði að sauma,“ sagði Herdís og var sem léttri