Breiðfirðingur - 01.04.2002, Blaðsíða 76

Bergsveinn Breiðfjörð Gíslason
Minningar úr ævidagbókinni
Frostdynkir
Þegar mikið frost hefur staðið lengi, kemur það fyrir að jörðin
spryngur; heyrast þá sérkennilegir dynkir, þungt hljóð með
lögnum són sem deyr hægt út. Þegar ég var að vinna á Isafirði,
árið 1963, vann með mér maður frá Grunnavík Jóhann að
nafni. Hann átti góðan trillubát sem hann kallaði Elju. Bauð
hann mér að fara með mig inn í Æðey og Vigur. Var ég fljótur
að taka því góða boði. Var fyrst farið inn í Æðey og hún skoð-
uð og fræðst um búskap þar í fylgd heimamanna. Svo var siglt
í Vigur og komið þangað um kvöldmatarleyti. Bauð Bjami
bóndi okkur strax í mat. Þar var á borðum rausnarlegur ís-
lenskur eyjamatur; æðaregg, lundaegg, riklingur, heimabakað
rúgbrauð, smjör strokkað heima og skyr í eftirmat, líka síað
heima. Eftir matinn segir Bjami: „Mig langar að sýna þér
norðurenda eyjarinnar.“
Vigur mjókkar til norðurs og er því lík spjótsoddi enda ber
hún nafn vopnsins. Þegar við erum komnir það norðarlega að
eyjan er orðin nokkuð mjó, en þó er þar þykkur jarðvegur með
lundaholum og djúpt á klöppinni, þá sýnir hann mér greinilega
en ekki djúpa laut þvert yfir eyjuna. Frostaveturinn 1918
sprakk hér alveg niður að klöpp og sér ennþá fyrir sprungunni
55 árum síðar en er nú alveg að fyllast og varla að ókunnugir
taki eftir henni nema kunnugir sýni þeim.
Eg er mjög þakklátur Bjama fyrir að sýna mér eyjuna og
sérstaklega þessi merki eftir frostaveturinn 1918 sem hann
mundi vel eftir.