Ljósmæðrablaðið - 01.12.2014, Blaðsíða 43

43Ljósmæðrablaðið - desember 2014
konum í byrjandi fæðingu heima og fylgdum þeim á þann spítala
sem þær höfðu valið að eiga á. Á spítölunum gat maður mætt ansi
ólíku viðmóti en því sem ég á að venjast við foreldra í fæðingu og
þurfti ég oft að bíta í tunguna á mér. Sérstaklega tók það á þegar
maður upplifði algjört siðleysi af hálfu lækna í einkareknum heil-
brigðisrekstri sem víluðu ekki fyrir sér að segja við konur að þær
væru með of stór börn eða barnið væri með naflastrenginn vafinn um
hálsinn og þyrfti því konan að fara í keisaraskurð. Merkilegt hvað
þetta jókst alltaf í kringum hátíðisdaga! Ég áttaði mig þar á hversu
gríðarlega mikilvægt það er að hafa fyrirtæki eins og Annerley, hvað
Hulda og Kristrún hafa unnið gott starf þarna og hversu mikilvæg
fræðslan er í umhverfi sem þessu. Aldrei mun ég styðja einkarekna
læknisþjónustu eftir þessa reynslu.
Ég var svo heppin að við Annerley starfar ensk kona að nafni
Conchita Amende, hún er hjúkrunarfræðingur, ljósmóðir og Health
visitor og starfar sem slík. Stuðningur hennar og vinátta get ég með
sanni sagt að hafi bjargað lífi mínu, aldrei hef ég kynnst fólki sem
kann eins vel að njóta lífsins líkt og hún og eiginmaður hennar
gera og þau algjörlega héldu uppi félagslífi mínu með tilheyrandi
kokteilum og skemmtilegheitum. Ég kynntist mörgu ofsalega góðu
fólki, margt af því miklir heimsborgarar, og virkilega gaman að
kynnast og ræða við en það var einmitt eitt af mörgu sem var svo
stórkostlegt við þetta ævintýri. Í Hong Kong er samankomið fólk alls
staðar að úr heiminum með ólíka lífsreynslu, lífssýn og viðhorf sem
hefur kennt mér svo margt. Ég lærði að vera ekki feimin, að spjalla
við ókunnuga og vera ekki á varðbergi líkt og við Íslendingar eigum
oft til að vera heldur hugsa frekar hvað ég væri heppin að fá að kynn-
ast nýju fólki og að það er alltaf pláss fyrir einn í viðbót.
Þessir 13 mánuðir voru mikil áskorun fyrir mig persónulega og
þó ég hafi lagt upp með í upphafi að vera úti í tvö ár þá fann ég að
þessi tími væri nóg og það var mjög erfitt að segja Huldu Þóreyju
og Kristrúnu frá þessari ákvörðun minni. Þær voru nú samt svo
dásamlegar og virtu ákvörðun mína, hjálpuðu mér eftir bestu getu að
ganga frá mínum málum og voru alltaf til staðar ef ég þurfti á aðstoð
að halda. Fyrir mig var mesti lærdómurinn að mörgu leyti sá að
standa með sjálfri mér og gera það sem ég vissi að mundi gera mig
hamingjusama. Líkt og áður segir þá er ég mikil fjölskyldumann-
eskja og ég saknaði fjölskyldu minnar mjög, sérstaklega strákanna
minna sem spurðu reglulega hvort ég færi ekki að koma heim. Ég sá
viðtal við séra Jónu Hrönn Bolladóttur um daginn þar sem hún talaði
um þá ákvörðun þeirra hjóna að halda út til Ameríku á vit ævintýr-
anna og að hún hefði gengið í gegnum ákveðna sorg þegar hún var
að pakka öllu sínu og kveðja ástvini. Ég áttaði mig þá á að það var
einmitt það sem ég hafði líka gengið í gegnum. Ég skildi það ekki þá
en ég skil það núna og þó þetta hafi oft verið erfitt þá var þetta samt
svo stórkostlegt og ég er svo þakklát Huldu Þórey og Kristrúnu fyrir
að hafa gefið mér þetta tækifæri, ég sé sko ekki eftir að hafa farið, ég
lærði svo margt, eignaðist vini fyrir lífstíð og áttaði mig enn frekar
á hversu sterk ég er. Einnig fékk ég tækifæri til að ferðast um staði
sem ég efast um að ég mundi nokkurn tímann annars fara til, eins og
Shanghai, Thailands og Víetnam, ólíkir staðir en allir svo magnaðir.
Já lífið getur verið stórkostlegt.
Ólafía Aradóttir
Ljósmóðir á meðgöngu- og sængurkvennagangi Landspítala