Dagblaðið Vísir - DV - 07.12.2018, Side 27

FÓLK - VIÐTAL 277. desember 2018
„Ég var auðvitað
meðvituð um út-
litið eins og allir krakkar
„Ég gekk
beint að
leiðinu henn-
ar ömmu því ég
fann fyrir sterk-
um tengslum við
hana
Fann ekki fyrir þörf til að leita
Lengi var Guðrún ekki upptekin af
því að finna föður sinn og föður-
fjölskylduna. Ein ástæða þess var
að hún er barnlaus. Hún segir:
„Ég er mjög mikið fyrir börn en
mig langaði ekki sjálfa til að eign-
ast þau. Vegna þess fannst mér ég
ekki hafa neina skyldu til að leita.
Ef ég ætti börn myndi mér finn-
ast ég hafa ríkari skyldu til að leita
upprunans, fyrir þau.“
Það var Emil, þá fjórtán ára
frændi Guðrúnar, sem hafði frum-
kvæði að því að leita. Guðrún var
þá 35 ára gömul. Guðrún segir að
ef það hefði ekki verið fyrir þetta
frumkvæði hans þá hefði hún
aldrei farið út í þetta sjálf.
„Ég fann ekki þessa þörf og
var ekki á þeim stað að fara að
leita sjálf. Núna þegar ég er búin
að fara og gera þetta allt þá skil
ég ekki af hverju ég var ekki byrj-
uð fyrr. Þegar þetta var byrjað átt-
aði ég mig á því að þetta skipti mig
mjög miklu máli og það kom mér
á óvart.“
Eins og þær hefðu alltaf þekkst
Emil gerði nokkrar atrennur í leit
sinni. Að lokum hafði hann sam-
band við Karen Vigneault erfða-
fræðing, sem sérhæfir sig í am-
erískum ættbálkum. Þá var tekið
DNA-sýni af Guðrúnu og allt kom
í ljós.
„Á þeim tíma var ég meira að
hugsa um að gera þetta fyrir aðra
en sjálfa mig. Láta fólk vita hversu
auðvelt þetta væri í raun og veru.
Á sama tíma var ákveðið að gera
heimildarmynd um þetta og ég
leit á þetta sem skemmtilegt ver-
kefni og gleðiferð. En þegar ég var
komin út og þetta var að raunger-
ast fann ég hvað þetta var mikið til-
finningamál fyrir mig. Það var sér-
stök en góð lífsreynsla. Ég var mætt
á svæðið og sá fólkið mitt, fólk sem
var líkt mér í útliti út um allt. Ég
gat speglað mig í systur minni og
kynntist strax frænku minni. Þetta
skipti mig máli.“
Fyrsti ættinginn í Vesturheimi
sem hún heyrði í var systir henn-
ar, Kimberley Linebarger, búsett í
Arizona. Guðrún hafði uppá henni
sjálf. Það var tilfinningaþrungið
símtal.
„Ég var að reyna að koma ein-
hverjum hlutum að en það er ekki
hægt í svona símtali. Ég vildi fá að
vita hvort þau ættu börn, hvernig
fjölskyldan væri, hvort ég ætti fleiri
systkini og allt það. En svo man ég
varla um hvað við töluðum.“
Síðan kom að þeirri stund að
þær hittust í fyrsta sinn. Guðrún
segir:
„Hann Jón Haukur, sem gerir
heimildarmyndina, sagði að það
væri skrýtið að sjá hvað við náðum
vel saman. Þetta small bara strax.
Algjörlega áreynslulaust og án allr-
ar feimni eða viðkvæmni. Það var
eins og við hefðum alltaf þekkst.“
Guðrún segir að sambandið
milli þeirra sé ennþá jafn náið.
„Ég hringdi í hana um daginn
því að hún hafði misst tengdamóð-
ur sína. Við töluðum saman fram á
nótt.“
Sterk tengsl við ömmu
Kimberley þekkti ekki föður
þeirra, Henry, frekar en Guðrún.
Hún var mjög ung þegar foreldrar
hennar skildu og hafði engin sam-
skipti við hann eftir það. Henry var
í hernum og barðist bæði í Kóreu
og Víetnam. Kimberley bjó með
móður sinni í Norður-Karólínu
fylki en skilnaðurinn tók mörg ár.
Guðrún og Kimberley fóru saman
á verndarsvæðið í Oklahoma og
hittu frænku sína, Rose, þar.
„Hún er að upplifa allt aðrar til-
finningar en ég. Hann vissi ekk-
ert að ég væri til en hann talaði
við hana í síma nokkrum sinnum
þegar hún var mjög lítil.“
Hún fékk þá höfnunartilfinn-
ingu?
„Já, þetta var allt öðruvísi og
mjög sorglegt því að hann átti ekki
önnur börn en okkur tvær.“
Henry lést árið 2006 og hitti því
ekki aldrei dætur sínar. Hann gift-
ist aftur seinna á lífsleiðinni en
eignaðist enga fleiri afkomendur.
Hjá Rose fengu þær upplýsingar
um fjölskylduna.
„Ég er búin að hugsa mikið um
ömmu mína, móður pabba, miklu
frekar en hann. Einhverra hluta
vegna fæ ég hugskot af henni. Ég
sá strax á myndunum að ég væri
mjög lík henni. Rose sagði að ég
væri miklu líkari þeim öllum held-
ur en hún sjálf. Við fórum í
Ný fjölskylda
Otoe-Missouria
ættbálkurinn
telur rúmlega
3000 manns.
Vill komast í ættbálkinn Ýmis
hlunnindi og réttur fylgir inngöngu.
Kimberley og
Guðrún Eins og
þær hefðu alltaf
þekkst.