Dagblaðið Vísir - DV - 07.12.2018, Blaðsíða 26

26 FÓLK - VIÐTAL 7. desember 2018
Guðrún Dröfn
fann upprunann á
verndarsvæði
n Fjórtán ára frændi hafði frumkvæði að leit n Bíður ákvörðunar ættbálks
G
uðrún Dröfn Emilsdótt-
ir var ættleidd við fæðingu
og er 51 árs gömul í dag.
Hún kynntist nýverið föð-
urfjölskyldu sinni í Bandaríkj-
unum en þau eru frumbyggjar af
ættbálki sem býr á verndarsvæði
í Oklahoma. Guðrún hafði aldrei
ætlað sér að leita upprunans en
fyrir tilstilli ungs frænda síns hófst
vegferðin. Nú hefur hún heimsótt
bæði systur sína og frændfólk og
myndað náin og góð tengsl. Einnig
hefur hún formlega sótt um inn-
göngu í ættbálkinn og vonast eft-
ir jákvæðri niðurstöðu í upphafi
næsta árs. DV ræddi við Guðrúnu
um þessa reynslu og þær tilfinn-
ingar sem hafa bærst innra með
henni í öllu ferlinu.
Vel heppnuð ættleiðing
Henry Linwood Jackson hét faðir
Guðrúnar, úr ættbálknum Otoe-
-Missouria. Í ættbálknum eru
rúmlega þrú þúsund manns,
flestir búsettir í Oklahoma-fylki
í Bandaríkjunum. Ættbálkurinn
hefur sína eigin stjórn og sitt eigið
yfirráðasvæði. Henry var sjómað-
ur í bandaríska flotanum og kom
til Íslands árið 1966. Guðrún segir:
„Hann hitti blóðmóður mína
sem varð ólétt í afmælisboði í júlí-
mánuði. Hún býr ekki lengur á Ís-
landi og þetta er mjög viðkvæmt
fyrir hana. Hún hefur aldrei viljað
tala mikið um þetta. Hún gaf mig
til ættleiðingar og valdi foreldrana
vel. Þegar hún var gengin um sex
mánuði komst á samband með
þeim. Ég er mjög þakklát fyrir það
hvernig hún stóð að þessu. Hún
setti til dæmis nafn föður míns á
fæðingarvottorðið sem varð lykil-
atriði fyrir mig þegar ég sótti um
að ganga í ættbálkinn.“
Eina vandamálið var að það
vantaði millinafnið Linwood.
Henry Jackson er mjög algengt
nafn í Bandaríkjunum. Fað-
ir Guðrúnar gekk almennt undir
nafninu Linwood og gata í landi
Otoe-Missouria heitir í höfuðið á
honum.
Frændi Guðrúnar hóf að leita
að Henry fyrir mörgum árum síð-
an. Ef millinafnið hefði verið með
hefði hann að öllum líkindum
fundið hann miklu fyrr.
Leit öðruvísi út en önnur börn í
Vesturbænum
Lengi vel hugsaði Guðrún ekki
mikið út í uppruna sinn jafnvel þó
að útlit hennar væri ekki áþekkt
flestum Íslendingum. Guðrún var
dekkri á hörund þegar hún var
yngri og enginn annar krakki í Vest-
urbænum leit út eins og hún. Yngri
systir hennar hugsaði meira út í
þetta og þær spurningar sem þær
fengu um hversu ólíkar þær voru.
„Fólk kemur sjaldnast upp að
manni sjálfum til að spyrja svona
spurninga,“ segir Guðrún. „Það
er auðveldara að spyrja einhvern
annan. Í eitt skipti þegar við vor-
um litlar kom systir mín grátandi
heim og sagði að það væri verið að
stríða sér út af þessu. Hún leit upp
til stóru systur sinnar og skildi ekk-
ert í þessu. Þá settust foreldrar okk-
ar niður með okkur og útskýrðu
allt, mjög fallega.“
Þegar Guðrún var 25 ára hafði
eldri bróðir hennar í móðurlegg
uppi á henni. Tilvist Guðrúnar
hafði verið leyndarmál í þeirri ætt.
28 ára ára komst hún í samband við
blóðmóður sína.
„Þá vissi ég hvernig þetta allt
hefði atvikast og var því ekki með
neinar neikvæðar tilfinningar út
í blóðmóður mína. Ég var mjög
þakklát henni og það gekk auð-
veldlega að ganga inn í kærleiks-
ríkt samband við hana og þau
öll. Krakkar sem eru gefin til ætt-
leiðingar eru oft að burðast með
mikla höfnun og hafa blendnar tilf-
inningar til blóðforeldra sinna. Hjá
mér var ekki búið að sverta eitt né
neitt.“
Varst þú sjálf fyrir aðkasti sem
barn?
„Nei, ég var ótrúlega heppin.
Ég var í bekk sem var mjög sam-
heldinn og ég átti góða vini. Ég hef
alltaf verið mjög vinamörg og þetta
hefur aldrei truflað mig neitt. En ég
var auðvitað meðvituð um útlitið
eins og allir krakkar.“
Kristinn Haukur Guðnason
Auður Ösp Guðmundsdóttir
kristinn@dv.is / audur@dv.is
Guðrún Dröfn Kom henni
á óvart hvað uppruninn skipti
miklu máli.