Tímarit Máls og menningar - 01.09.2013, Síða 98

J e n n y E r p e n b e c k
98 TMM 2013 · 3
Miezel starfaði alla tíð sem húshjálp í höllinni og býr þar enn, á jarðhæð,
til hliðar við innganginn. Fyrir fáeinum árum var hún vön að bera töskur
upp á fyrstu hæð. Hún gerði hreint fyrir húsbændurna, eldaði mat, hafði
umsjón með garðinum. Hún opnar stóru útidyrnar fyrir gestum, iðnaðar-
mönnum, sótaranum, bréfberanum. Múrarinn og garðyrkjumaðurinn
snæða hádegisverð í eldhúsinu hennar. Miezel drekkur hindberjasíróp
blandað með kranavatni, hún eldar sér mat á gamalli eldavél og fleygir í
eldhólfið öllu sem fellur til við heimilishaldið og ekki endar á safnhaugnum.
Miezel hefur aldrei flogið í flugvél. Hér áður fyrr, þegar hún var ekki jafn
slæm af svimanum, var hún vön að fara fótgangandi þriggja kílómetra leið
niður í þorpið. Hún lærði ekki að hjóla og hefur aldrei staðið í rúllustiga.
Hún gætir slotsins þegar húsbændurnir bregða sér af bæ og hefur ekki sel-
skap af neinum nema svefnmúsinni, snáknum og rauðu salamöndrunni.
Húsið sem Miezel fæddist í stendur neðan við höllina, Miezel hefur það fyrir
augunum þegar hún horfir út um gluggann.
Hún hefur búið í tveimur herbergjum síðustu þrjátíu árin og annað
þeirra er dagstofa. Þar geymir hún ávexti og kökur í forsælunni, körfurnar
og bökunarplöturnar standa á risastóru, svörtu borði með renndum fótum
sem einhver fyrrverandi íbúi hefur átt. Miezel sefur í hinu herberginu, fötin
hennar og svunturnar hanga uppi í litlum skáp, þarna er líka sjónvarp og
hægindastóll sem er orðinn gljáandi snjáður á armbríkunum. Miezel ber inn
kaffikönnuna og það fer ekki á milli mála að kannan er þung.
Hér áður fyrr, þegar við vorum nágrannakonur, kom hún alltaf færandi
hendi, með salathöfuð, fáein epli, nokkra sveppi eða kökur á disk. „Eitt-
hvað með kaffinu“, sagði hún. Hún hafði ýmist sáð fyrir því sem hún hafði
meðferðis, matreitt það, tínt það í skóginum eða bakað. Síðar meir, þegar
hún var ekki lengur fær um að ganga út í skóg eða vinna í garðinum og var
hætt að elda og baka, smurði hún handa mér brauð. Hveitibrauð með osti
eða spægipylsu, niðursneiddum eggjum eða sýrðum gúrkum. Hún raðaði
eggjasneiðunum á brauðið með kræklóttum fingrum og ef mér tókst ekki
að borða allan matinn var honum vafið inn í álpappír og ég var send með
hann heim – þú borðar þetta í kvöld, eða á morgun – og kexpakka handa
barninu mínu.
Þegar ég hringi bjöllunni hjá henni í þetta sinn, líður drykklöng stund
þar til dyrnar opnast. Hún kann sjálfsagt ekki á lyklana ennþá, sjúkraliðinn.
Á himninum, hátt fyrir stóra kirsuberjatrénu, hnitar músavákur hringi.
Miezel situr við borð inni í skuggsælu eldhúsinu, sjúkraliðinn hefur ýtt
stólnum alveg upp að borðinu þannig að hún geti setið upprétt. Miezel situr
þarna, en er svo veikburða, að henni tekst ekki einu sinni að opna augun. Ég
horfi út um gluggann. Inni á milli nakinna trjánna sé ég glytta í húsið þar
sem móðir hennar var vinnukona og faðir hennar hestasveinn. Miezel situr
hreyfingarlaus. Þegar ég stend á fætur til að kveðja hana, get ég bara faðmað
hana frá hlið.